Een verstripping van een roman van Albert Camus: zitten we daar eigenlijk op te wachten? Originaliteit zou dan toch een sleutelbegrip moeten zijn. En net daaraan ontbreekt het hier.
De sterren staan op z’n zachtst gezegd op de perfecte plaats. 2014 is immers de honderdste verjaardag van Camus. En net als Ferrandez, werd hij geboren in Algerije, een zogenaamde “pied-noir”. Beiden waren ze vreemdeling in hun land. Camus groeide echter op in Algerije terwijl Ferrandez zijn leven als pied-noir in Frankrijk slijt. Je kan dus wel zeggen dat Ferrandez blijkbaar gewacht heeft op dit jaar om de verstripping van Camus’ meest bekende werk uit zijn penseel te toveren..
Voor diegenen die het verhaal nog niet kennen van de roman, de twee verfilmingen of Killing An Arab van The Cure, even recapituleren. We volgen de ik-figuur, Meursault, een in zichzelf gekeerde, wereldvreemde kantoorbediende bij een rederij in Algiers. Zijn moeder, die hij in een tehuis liet opnemen wegens geldgebrek, overlijdt. Tijdens de begrafenis toont hij geen verdriet of betrokkenheid. De dag daarop ontmoet hij Marie, een vrouw waarop hij ooit verliefd was. Ze gaan naar een komedie kijken en belanden samen in bed. Zijn buurman Raymond, die ervan verdacht wordt een pooier te zijn, overhaalt Meursault om zijn maîtresse in de val te lokken voor een flink pak slaag. Haar broer (een Arabier) zweert wraak. Wanneer Meursault samen met Raymond door diens vriend Masson uitgenodigd wordt in zijn strandhuis, kruisen ze het pad van de broer en enkele vrienden. Er ontstaat een vechtpartij waarbij Raymond verwond wordt met een mes. Zijn vrienden brengen hem naar hun strandhuisje en wanneer Meursault terugkeert met het pistool van Raymond, komt hij weer de broer van de maîtresse tegen. Onder invloed van de hitte en een verdachte beweging van de ander trekt hij het pistool en vuurt op de man. Achteraf beschiet hij hem nog vier maal.
Al deze feiten zullen in het daaropvolgende proces tegen hem getuigen. Niet zozeer de moord zelf staat centraal — het betrof “slechts een Arabier” — maar de vraag of Meursault in staat is berouw te tonen. Het feit dat hij geen verdriet toonde bij het overlijden van zijn moeder en dat hij zo kort na de begrafenis een relatie begon, maken hem verdacht. Dat hem verweten wordt goddeloos te zijn, raakt hem niet. Gedurende het hele proces voert hij niets aan ter verdediging en spreekt hij zelfs zijn eigen advocaat tegen. Uiteindelijk worden hem zijn gebrek aan berouw en schijnbare gevoelloosheid zwaar aangerekend: hij wordt veroordeeld tot de guillotine.
In eerste instantie volgt Ferrandez vrij goed de roman en weet hij met zijn aquarelwerk een broeierige sfeer te creëren, waarbij het water uit zijn verf één wordt met het alom tegenwoordige zweet. Gaandeweg merk je wel dat de boog niet altijd even hard gespannen stond. Grote taferelen, opgevuld met de verhaalkaders, worden plots pagina’s met zeer lineaire kaders. Zijn meesterschap staat evenwel buiten kijf. Een leuk detail: ergens in de strip kom je toevallig Camus’ rivaal Sartre tegen.
Het album werd bij onze zuiderburen volop geprezen. Maar een bezoekje aan youtube doet je toch wel zeer hard twijfelen aan de originaliteit van de sfeer, de decors en de personages. Als je even de filmversie uit 1967 van Visconti met Marcello Mastroiani bekijkt, zie je deze strip bijna letterlijk tot leven komen. De personages zien er hetzelfde uit en vooral de decors zijn identiek. Het lijkt wel of hij z’n tekenpapier op het scherm heeft gehouden om de stills van de film over te tekenen. En dat verklaart dan meteen het gebrek aan grafische originaliteit van deze uitgave. Meer dan een verkorte kennismaking met de roman van Camus houdt het dus niet in, hoewel de roman ook niet van de dikste is. Je kan hier duidelijk stellen dat het boek beter is dan de film, en de film beter dan de strip.
