Op dag drie van het Etoiles Polaires Montréal-festival kiest de Balzaal voor een avondje met eigenzinnige folk en blues waarbij voor een derde maal samenwerkingen en semi-improvisaties mee de teneur bepalen. Maar net als gisteren leidt dat tot wisselvallige resultaten.
Elizabeth Anka Vajagic is naar alle waarschijnlijkheid een van de minder bekende artiesten op het beruchte Constellation-label, waar zowat elke artiest die tijdens deze editie optreedt wel minimaal één plaat op heeft uitgebracht. In 2004 debuteerde ze met Stand With The Stillness Of This Day maar sindsdien is het, op plaatvlak althans, relatief stil rond haar. Niet geheel verwonderlijk vormen de songs van dit album, samen met de e.p. Nostalgia/Pain EP de ruggengraat van het optreden.
Maar waar Vajagic op plaat opteert voor een donkere en verstilde vorm van folk waarbij haar gevarieerde zanguithalen uitstekend binnen het concept passen, slaan die deze avond als een tang op een varken. Een overduidelijk stomdronken Vajagic weet totaal geen maat te houden en verwart meermaals emotioneel gezang met vocale capriolen. Bovendien weten haar metgezellen, Sam Shalabi (gitaar) en Alexandre St-Onge (contrabas), zichzelf evenmin onder controle te houden.
Terwijl Shalabi consequent opteert voor notenneukerij en scherpe gitaarklanken, laat St-Onde zijn contrabas in de eerste plaats schril huilen zodat oprecht aan zijn kunnen getwijfeld mag worden. Occasioneel lijken de zaken in hun plooi te vallen en valt er even te horen hoe dit concert had kunnen klinken, tot de muzikanten het opnieuw verpesten. De enige vraag die relevant blijft tijdens de set is de vraag wat het meeste irriteert: het schabouwelijke optreden dan wel het zinloze en langdurige dronkemansgelal onder de muzikanten.
Gelukkig strompelen Harris Newman en Ignatz niet stomdronken het podium op. Newman is naast (studio)gitarist voor Hrsta in de eerste plaats bekend als soloartiest die zowel onder zijn eigen naam als onder Triple Burner releases heeft. Waar hij steevast voor de akoestische gitaar kiest en in navolging van Fahey, Robbie Basho … meanderende gitaarmelodieën opbouwt, is Ignatz vooral berucht om zijn tegendraadse snerpende bluesriffs. Een dergelijke clash tussen beide gitaarwonders kan niet anders dan vuurwerk opleveren.
De introverte Ignatz start de set met zijn typerende blues waaronder de akoestische gitaar van Newman zacht kabbelt zonder ook maar een moment de aandacht op te eisen. Hoe goed het nummer ook is, het idee van een samenwerking lijkt hierdoor wel zijn doel voorbij te schieten. In de volgende nummers, met Newman op dulcimer, wordt het evenwicht echter hersteld en treden beide gitaristen als gelijken naar voren. Tijdens de volgende nummers valt niet langer te zeggen wie het laken naar zich toe trekt, zozeer gaan beiden in de gemeenschappelijk semigeïmproviseerde songs op. Slechts in het laatste nummer treedt Newman zelf solo naar voor terwijl Ignatz voor ondersteunende sounddrones zorgt.
Op papier vormt deze avond opnieuw een boeiende uitstap in een subgenre waarbij België en Montréal elkaar op het podium ontmoeten. Jammer genoeg zet de weinig professionele attitude van Vajagic & co meteen een domper op de feestvreugde door vakkundig de eigen set de nek om te wringen. Ignatz en Newman redden de meubels en deze avond, maar wat een hoogtepunt van het festival had kunnen worden, voelt toch vooral aan als een gemiste kans.
