Neen, Pinback heeft niet de beste livereputatie. Vorige herfst gaven ze nog een schabouwelijk concert in STUK, en ook deze keer gaat de groep zijn werk met de botte bijl te lijf. Maar op een winderig podium als dat van de Red Frequency lijkt dat te werken.
Het was afgrijselijk, wat de band in november in Leuven liet horen: met grote kracht stortte de groep zich op de subtiele klanktapijtjes die hij op plaat aflevert, het geluid stond ronduit agressief, en elke zweem van melodie werd de nek omgewrongen. Het verschil met de schoonheid van platen als This Is A Pinback CD en Blue Screen Life was pijnlijk; alsof dit een andere band was, die in plaats van met zachtzinnigheid liever uitpakt met een soort van emocore.
Ook vandaag schildert de band met dezelfde grove borstel: drums beuken, pianolijntjes worden gehamerd, gitaren razen. Rob Crow en Zach Smith geven de nummers die ze met hun tweetjes schrijven de full band treatment, maar het lijkt meer op een aanval. Vraag hen naar de betekenis van het woord “subtiel” en ze zullen eens flink fronsen.
En toch lijkt dat nog niet zo’n ramp op een winderige vlakte als die voor de Red Frequency Stage. Geef een schilder een groter canvas, en hij zal uiteindelijk ook met iets bredere vegen schilderen; op dezelfde manier werkt Pinback live ook beter in deze omstandigheden. En dus stoort het niet dat een song als “Tripoli” zich niet mooi ontplooit als een origamivogel, maar eruit geramd komt, en dat “Loro” minder kabbelt dan gewoonlijk.
Zo komt het dat Pinback zelfs van op een groot podium toch voor een gemoedelijke sfeer kan zorgen, dat er ondanks alles toch weemoedig gewiegd wordt. Het klinkt misschien vreemd, maar ondanks al die lelijkheid slaagt deze groep er toch in om op zijn manier toch een mooi concert af te leveren. Nooit zullen ze de fijnlagigheid van hun platen benaderen, maar voor het eerst hadden we het gevoel dat ze live toch kunnen werken. Het is een vooruitgang na het teleurgestelde “Pinback is geen liveband” van afgelopen herfst.
