In literair Vlaanderen is Dimitri Verhulst een toonaangevend schrijver. Wanneer hij met een nieuw boek op de proppen komt, zullen kranten en dagbladen daar ongetwijfeld over berichten. Zo verscheen pas geleden nog De laatste liefde van mijn moeder, een matig ontvangen prequel op Verhulsts succesroman De helaasheid der dingen. Een goeie maand later is er echter alweer een nieuw boek op de markt, zij het van een totaal andere soort.
De timing waarmee De zeven laatste zinnen op de markt wordt gebracht, is eigenlijk niet echt ideaal. De laatste liefde van mijn moeder is nog steeds gespreksstof onder boekenliefhebbers, maar nu Uitgeverij Contact er nóg een Verhulst tegenaan gooit, zou dat wel eens de nodige verwarring kunnen opleveren. Over welke Verhulst gaat het nu eigenlijk? De zeven laatste zinnen is echter een allesbehalve traditionele roman. Dat Verhulst graag buiten de lijntjes kleurt, zal men dankzij Godverdomse dagen op een godverdomse bol geweten hebben. Daarin vertelde Verhulst de wereldgeschiedenis met het abstracte en ontmenselijkte ’t als hoofdpersonage. Die roman werd in een gigantische oplage verspreid via Humo en zorgde ervoor dat bij elk beetje lezer de naam Verhulst wel ergens iets doet rinkelen.
Het idee voor De zeven laatste zinnen kwam echter niet van Verhulst zelf, maar van het Ensor Strijkkwartet. Deze vier muzikanten wilden graag Die Sieben Letzten Worte van Joseph Haydn opnemen, in de versie voor strijkkwartet weliswaar — er bestaat ook een klavier- en een orkestpartituur van dit werk. Een zoveelste cd-opname zag het ambitieuze kwartet echter niet meteen zitten. Daarom vroeg het Verhulst om bij iedere zin die Jezus aan het kruis zei een eigentijds verhaal te schrijven. Dat was namelijk het concept van Haydns Die Sieben Letzte Worte: muziek schrijven bij elk van de zeven laatste zinnen van Christus. Verhulst ging er meteen op in en het resultaat is een mooie uitgave met bijna 100 bladzijden drukwerk en twee cd’s, die enerzijds de Haydn-opname bevatten en anderzijds een opname van Verhulst die de verhalen voorleest.
Verhulst ging graag in op het voorstel van het Ensor Strijkkwartet, of dat zou men toch denken als men de tournee ziet die Verhulst met deze teksten onderneemt. Hij amuseert zich kostelijk op het podium, en kan eindelijk eens tonen hoe veelzijdig zijn werk is. Sommige teksten zijn droog en humoristisch, zoals bepaalde van zijn romans, terwijl andere zinnen dan weer een melancholische toets krijgen, wat Verhulst ook in Mevrouw Verona daalt de heuvel af op prachtige wijze deed. De kracht van deze teksten is dat Verhulst nergens overdrijft, integendeel: door de verhalen zowel inhoudelijk als qua lengte goed te doseren, door enkel de meest essentiële details mee te geven, lezen eigenlijk alle stukken uit De zeven laatste zinnen als bijzondere kortverhalen met een opvallende poëtische gelaagdheid, zowel in stijl als in verhaal.
Toch zijn de teksten alles bij elkaar wat te kort om van een volwaardige bundel te spreken. Ook de muziek is in deze uitgave dus erg belangrijk, en de liefhebbers van klassieke muziek zullen graag een paar euro’s meer betalen om tegelijk het Ensor Strijkkwartet bezig te horen én te kunnen genieten van Verhulsts grappige en originele vondsten. Diegenen die niets met Haydn te maken willen hebben, kunnen De zeven laatste zinnen puur voor het vertier lezen, maar zij blijven misschien achter met een gevoel van leegte, terwijl muziekliefhebbers allicht een dubbel gevoel van ontroering zullen bereiken voor een kleine meerkost. Schitterend conceptue(e)l(e) boek/cd dus, maar niet voor iedereen bestemd.
