Lees het
interview met Dez Mona!
Het clubseizoen is weer begonnen, en dat zullen ze zelfs in Brugge
geweten hebben. De komende maanden brengt Cactus Muziekcentrum weer
klinkende namen als Gabriël Rios, Baloji en Timesbold naar het
Venetië van het Noorden, maar er is naar goede gewoonte ook weer
plaats voor minder voor de hand liggende genres en artiesten. Op de
eerste concertavond van het nieuwe jaar in de Magdalenazaal waren
onder het label ‘My Voice / A Song’ twee bands geprogrammeerd die
van het bijzondere stemgeluid van hun zanger hun handelsmerk hebben
gemaakt. Het terechte maar opmerkelijke succes van onder meer
Devendra Banhart en Antony heeft ongetwijfeld veel artiesten de
ogen geopend en gemotiveerd om ook van zich te laten horen.
Eerst was het de beurt aan The Johnny Parry Trio,
dat na twee niet onverdienstelijke doch grotendeels onopgemerkt
gepasseerde platen een nieuwe ep, ‘Little Prayers 1-8’, kwam
voorstellen. Of er met die nieuwe release dan toch een doorbraak
zit aan te komen, durven we ook na dit optreden sterk te
betwijfelen. Wij hadden veeleer de indruk op een Tom
Waits-playbackshow aanwezig te zijn, waarbij Johnny Parry wel de
stem perfect imiteerde, maar een cruciaal element uit het oog
verloor. Waits is namelijk minstens even veel verteller als zanger,
en roept met zijn muziek een heel universum op.
Johnny begon veelbelovend met ‘If I Was A Killer’ en holle maar erg
sfeerscheppende teksten als “July / Why don’t you let me
die”. Wanneer je echter een uur te vullen hebt, red je het
echter niet met sfeer alleen. Na verloop van tijd moet er ook
inhoud te vinden zijn om de eentonigheid tegen te gaan, maar die
was in zinsneden als “Tattoo your face on my cock” ver te
zoeken.
Een speciale vermelding verdienen wel de visuals, waar duidelijk
meer werk van gemaakt was dan van de teksten. Beeld en muziek waren
goed op elkaar afgestemd, en zorgden ervoor dat het plaatje wel
klópte. Tijdens afsluiter ‘Sweet Nothings’ kregen we bijvoorbeeld
een knap gemaakte montage van eindscènes uit beroemde films te
zien. Wanneer dan uiteindelijk ‘The End’ op het scherm verscheen,
hadden wij het desondanks wel gezien met Johnny Parry.
Uit een heel ander vaatje tapte Dez Mona, het
project van Gregory Frateur (ex-Daan) dat de laatste jaren zieltje
na zieltje veroverde met een minimum aan airplay en mediahype, maar
een maximum aan optredens in Vlaanderen, Nederland en daarbuiten.
Zoals het hoort, quoi. Dez Mona wordt vaak vergeleken met
Antony & The Johnsons, maar dan enkel in die zin dat beide
bands met hoegenaamd niets anders te vergelijken vallen. Het hoge
stemmetje en de schichtige podiumprésence van Gregory doen nog het
meest denken aan hoe Philip Seymour Hoffman Capote speelde in de
gelijknamige film, maar in tegenstelling tot The Johnny Parry Trio
viel er ook nog wat memorabels te hóren.
Het geluid van Dez Mona zweefde soms richting tango (het
uitstekende accordeonspel van DAAU’s Roel Van Camp was daar niet
vreemd aan), had vaak ook een jazzy Chet Baker-kantje, maar was
altijd even grillig, krachtig en pakkend. Van de gospelklassieker
‘Elijah Rock’ tot de Nina Simone-cover als laatste bis: honderd
verschillende kanten ging de set op, even veel gezichten toonde Dez
Mona. Niet gehinderd door genreconventies of de heersende trends
toonden Gregory Frateur en co zich een heel opmerkelijk stuk – het
bestaat! – Antwerpse pracht.
Erg veel volk was er in Brugge niet komen opdagen. Cactus mikte met
‘My Voice / A Song’ dan ook niet op de mainstream, maar helaas kwam
bij Johnny Parry de middelmaat wél de Magdalenazaal binnensijpelen.
Waarna Dez Mona deze al snel de kop in drukte en er toch nog een
geslaagde avond van maakte. Waarvoor hulde.
De twee albums én de nieuwe ep van Johnny Parry zijn in eigen
beheer uitgebracht, en verkrijgbaar via
http://www.johnnyparry.com.
Moments of
Dejection or Despondency van Dez Mona is vorig jaar verschenen
bij PIAS.
