Vorst Nationaal, Brussel, 01/03/06
Vorst Nationaal: het zal nooit onze favoriete venue worden.
Gisteren is nog maar eens gebleken waarom: de muziek was sterk, het
publiek veel minder. Tijdens het vorige optreden van The Beastie
Boys in de Brusselse zaal wekten al een paar mensen onze ergernis
op door tussen elk nummer constant om ‘Sabotage’ te roepen. Als je
nog niet weet dat dat nummer steevast voor de bisronde bewaard
wordt, blijf je beter thuis, dachten wij dan. Gisteren was de
irritatie zo mogelijk nog groter door de bijna verfoeilijke manier
waarop Elbow door het publiek behandeld werd. Mensen bleven
maar rondlopen, drank halen, rustig een babbeltje slaan, verveeld
rond zich kijken, etcetera. Terwijl allerlei beelden van
marteltuigen door ons hoofd flitsten, zette de groep uit Manchester
wel een behoorlijk sterke set neer. Er werd afgetrapt met het
prachtige, traag ontluikende ‘Station Approach’: ondanks het rumoer
stonden de haartjes op onze voorarmen recht wanneer de song op
majestueuze wijze openbloeide en de grootse drums invielen. Verder
kregen we nog degelijke versies te horen van ‘Fugitive Motel’, The
Stops’ en ‘Forget Myself’. De Mancunians trakteerden ons zelfs op
een nieuw nummer, waarbij zanger Guy Harvey een deel van de
percussie voor zijn rekening nam. Zijn tribale drums verleenden de
song een bezwerend karakter, dat nog extra in de verf werd gezet
door een venijnige finale.
Op veel respect en dankbaarheid kon de band jammer genoeg niet
rekenen want de mensen waren duidelijk gekomen voor onze nationale
rocktrots. Als je de kwaliteit van een groep kunt afleiden aan de
sterkte van het voorprogramma, dan is dEUS op dit moment een
Europese topper. Na drie uitverkochte AB’s werd een nieuwe
historische gebeurtenis toegevoegd aan de geschiedschrijving van de
Antwerpse band. Twee keer na elkaar Vorst Nationaal uitverkopen: we
zouden er de geschiedenisboekjes van de Belgische rock op moeten
naslaan, maar volgens ons is dat nog niet eerder gebeurd.
Het optreden maakte nog maar eens duidelijk dat dEUS met een heel
sterke bezetting speelt: van zenuwen leken Barman, Pawlowski,
Gevaert, Janszoons en Misseghers weinig last te hebben, het
zelfvertrouwen droop ervan af en een solide set met enkele superbe
hoogtepunten was het gevolg. Wij hadden stiekem op ‘Bad Timing’
gehoopt als opener, maar we kregen het titelnummer van Pocket Revolution in de plaats. De trage
opbouw verliep in de duisternis maar wanneer het nummer op
indrukwekkende wijze losbarstte (ook zonder de bevallige dames van
Radio Candip) was de band in al zijn glorie te bewonderen.
Nadien werd vrolijk gegrasduind door het oeuvre van dEUS, maar ook
Magnus werd niet uit het oog verloren. ‘Rock Chick’ maakte weinig
los bij het publiek, maar ‘Assault on Magnus’ was er pal op. Verder
viel vooral op hoe Mauro Pawlowski, zonder het misschien zelf te
beseffen, de band meer en meer naar zijn hand zet. Dat werd vooral
duidelijk in ‘Theme from Turnpike’ dat scherper, giftiger en vetter
klonk dan ooit. Zijn gitaarpartijen waren nooit minder dan
imponerend en wanneer hij de tweede stem voor zijn rekening nam
waren we Craig Ward op slag vergeten. Barman voelde zich duidelijk
op zijn gemak, wetende dat hij geruggensteund werd door een
luitenant bestaande uit één grote brok klasse in een übercoole
verpakking.
De bisronde werd wel geopend met onze favoriete song van ‘Pocket
Revolution’. De spot werd op Mauro gericht en geleidelijk aan
tekenden zich de contouren af van het slepende gitaarthema van ‘Bad
Timing’, waarna later een nietsontziende climax volgde. Het zou ons
persoonlijk hoogtepunt van het concert worden. Het publiek ging
echter pas volledig uit de bol wanneer ‘Suds & Soda’ en
‘Hotellounge’ uit de kast werden gehaald. Hoewel ‘7 Days, 7 Weeks’,
‘Gimme The Heat’ en ‘Magdalena’ in diezelfde kast opgeborgen
bleven, was het laatste halfuur van de show erg straf. We
ontwaarden zelfs referenties aan Pharrel en, jawel, ‘Sabotage’ van
The Beastie Boys.
‘Serpentine’ werd de afsluiter van een geslaagd concert, waarmee
dEUS illustreerde dat het zijn Zamu Awards meer dan waard is. “Tot
in de zomer” zei Barman op het eind. Hij mag erop rekenen.
