De rare gast in de klas. Iedereen heeft er wel eens eentje meegemaakt: een compleet niet te vatten figuur die zich laat omschrijven als de dorpsgek van het schoolplein. De meesten komen later min of meer op hun pootjes terecht en leiden uiteindelijk een vrij banaal, maar onschadelijk leven. De zonderling die Derf in de klas had, werd seriemoordenaar. Het inspireerde Derf tot het indrukwekkende stripverhaal Mijn vriend Dahmer.
Youth in America: naast een imponerende, gortdroge rocksong van Wipers die in tien minuten de donkere kanten van de jeugd in het meest welvarende land ter wereld eind jaren zeventig, begin jaren tachtig weet te vatten, is het eveneens een geliefkoosd onderwerp in de popcultuur. Platenkasten en boekenrekken over opgroeien in de VS zijn vol gezongen en vol geschreven, met weerklank in dat land en bij uitbreiding de rest van wat als de Westerse Wereld omschreven kan worden.
Van Greg Sage bij voornoemde Wipers over Holden Caulfield tot Enid Coleslaw en Rebecca Doppelmeyer: de Teenage Kicks waarover The Undertones zongen komen niet vanzelf en bij ouder worden horen groeipijnen. Derf Backderf heeft met Mijn vriend Dahmer voor een bijzondere bijdrage aan het segment coming of age gezorgd. In zijn nieuwste strip blikt Backderf terug op mijn middelbare schooltijd, meer bepaald op de periode waarin hij klasgenoot was van Jeffrey Dahmer, die zich na het verlaten van de school zou toespitsen op het op gruwelijke wijze om het leven brengen van jonge mannen.
Derf, geboren als John Backdorf, maar bekend onder zowel de pseudoniemen Derf als Derf Backderf, maakte eerder furore met The City, Trashed en vooral Punk Rock & Trailer Parks, waarin hij focust op de underground van Akron, Ohio in 1980.
Het is echter met dit boek dat hij zichzelf overtreft. Dat ging niet zonder slag of stoot. Er verscheen, zij het met beperkte verspreiding, reeds eerder een (louter Engelstalige) versie van My Friend Dahmer. Jarenlang schaven heeft echter tot deze uitgave geleid, een tot in de puntjes verzorgd en meeslepend verhaal dat niet alleen door zijn fascinerende inhoud, maar evengoed door het spaarzame, maar prachtige tekenwerk van Derf verbluft. Denk op dat vlak aan Joe Matt (ook geen onbekende als het aankomt op het van zich aftekenen van een getroubleerd bestaan), maar dan meer rock-‘n-roll.
De jeugd die Derf hier beschrijft, verschilt in wezen amper van de jeugd die tieners in alle hoeken van de VS in dezelfde periode meemaken. Derf blikt terug op een tienertijd die tamelijk zorgeloos was, maar waarin een opmerkelijk figuur op de achtergrond aanwezig was. Zo’n figuur waarvan er overal in middelbare scholen wel eentje te vinden was. Iemand die helemaal niet op zijn plaats leek in de omgeving waar hij terecht gekomen was, een zonderling tot en met.
Wat Derf en z’n maten, en bij uitbreiding de volwassenen in hun omgeving, uiteraard niet wisten, was dat hun zonderling, Dahmer, later heel erg gruwelijke dingen zou doen. Met die informatie in de hand, graaft Derf in zijn, en Dahmers, verleden en komt met een onthutsend portret, waarin het moeilijk naast de alarmsignalen kijken is: een vechtscheiding, uit de hand gelopen alcoholmisbruik: het passeert allemaal zonder gevolg. Zoals Derf opmerkt: het waren nu eenmaal de losgeslagen jaren zeventig.
Door het combineren van zijn eigen observaties met wat je achteraf te weten komt, zorgt Derf voor een fascinerend portret van wat, als je niet zou weten dat Dahmer een seriemoordenaar in de drop is, omschreven zou kunnen worden als een ietwat afwijkende, maar daarom nog geen compleet vreemde jeugd. Die weirde gast in jouw school mag dan gewoon de IT ingegaan zijn, in het geval van Derf evolueerde de zonderling tot de Wisconsin Cannibal.
