In zijn nieuwste strip keert Tardi terug naar de Eerste Wereldoorlog. Bijna twintig jaar na het verbluffende Loopgravenoorlog brengt de grootmeester van de hedendaagse zwart-witstrip opnieuw het verhaal van de Grote Oorlog, deze keer chronologisch.
Het album, dat als oorspronkelijke titel het krachtige en poëtische "Putain De Guerre" droeg, volgt een Franse frontsoldaat tijdens de ellendige oorlogsjaren van de Eerste Wereldoorlog. Dat die oorlog geen lolletje was, wisten we al uit Loopgravenoorlog, de tour de force waarmee Tardi in 1993 toetrad tot het kransje van grote Europese stripauteurs. Met behulp van scenarist J.P. Verney doet de Fransman die krachtinspanning vandaag nog eens over.
En daar kunnen we enkele vraagtekens bij plaatsen. Want wat kan nog toegevoegd worden aan dat eerste meesterwerk? Dat blijkt ook tijdens het lezen van De grote slachting als enkele keren — gelukkig slechts kortstondig — een déjà vugevoel de kop opsteekt. Al is dat het enige punt van kritiek dat gemaakt kan worden.
Enkel de tekeningen van Tardi rechtvaardigen immers al het bestaan van dit album. Bovendien wordt in De grote slachting succesvol met het gebruik van kleur geëxperimenteerd. Wat op het eerste zicht een beetje een onzalig idee lijkt, blijkt zowaar geweldig uit te pakken.
Het welslagen van het album is bovendien niet in het minst te danken aan het werk van scenarist Verney. Dat Tardi als geen ander de gruwel van de oorlog op pakkende wijze kan weergeven, is al langer bekend. Maar Verney brengt de waanzin wel heel dichtbij. Op de derde plaat spat het onbegrip je al in het gezicht: "Het was ongelooflijk hoeveel kostbaar materieel we vernielden, hoewel ik mensen kende die zelfs geen braadpan bezaten", klinkt het droog.
Die even onnozele als rake vaststelling is echter nog maar het begin van de absurditeit: het naar het front gaan, naar iets dat door sommigen een "oorlogje" genoemd wordt, alsof het iets van niets is, dat in een wip achter de rug is. Dergelijke lui doen zulke uitspraken doorgaans, om Tool maar eens te parafraseren, from a good safe distance.
Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat De grote slachting druipt van het cynisme. Is er immers een andere manier om je staande te houden in die 1561 dagen van wapengekletter die hier — laten we dat niet vergeten — in een notendop beschreven worden? Dagen die tien miljoen doden eisten, wat evenveel is als 160 Pukkelpopweides of 5000 maal een gevulde AB, om u een idee te geven. Bijna honderd jaar na de feiten blijven het cijfers om van te duizelen, en dat moet ook Tardi niet ontgaan zijn, zodat hij opnieuw een klepper wou maken over een inktzwarte bladzijde uit de recente geschiedenis.
In tegenstelling tot wat sommige lieden verkondigen, is het goed dat een bladzijde als deze niet volledig omgedraaid wordt. Zo’n donker onderdeel van onze eigen geschiedenis in het duister laten, zou immers een catastrofe zijn. Dat ze echter tot iets moois en ontroerend als De grote slachting kan inspireren, wil gelukkig zeggen dat niet alles voor niets geweest is.
