Van alle nicheprogramma’s van Studio Brussel heeft Duyster ongetwijfeld de hardnekkigste aanhang. Al zes jaar hangen de zwijmelaars en zuchters elke zondagavond met rode oortjes aan de radio voor een portie rustige maar ongedurige muziek. Bij Cactus waren ze dus maar al te blij die Clubside Downavond te strikken.
In tegenstelling tot de televisie is de zondagavond voor de radio allesbehalve prime time. Het voordeel van dat nadeel is dat er al eens mag geëxperimenteerd worden op dat uur. En dus werd er een handjevol jaren geleden door enkele radiobonzen bedisseld dat de week misschien wel kon afgesloten worden met een programma dat het moest hebben van sfeer. Een presentatrice en meteen ook een naam werden gevonden bij dat meisje dat het metalprogramma presenteerde. Ayco en haar Duyster werden langzamerhand een begrip. Een muzikale verzamelnaam voor alles wat tristesse en weemoed in brokjes — soms turbulente — schoonheid wist te vatten.
Sinds dit jaar wordt het programma niet langer voorafgegaan door de ouwe rotten van Rockbottom, maar door die andere oude sok: Luc Janssen en zijn Luftwaffe FM, dat de nieuwste releases onder de loep neemt. Ook hij mocht mee naar het verre Brugge afzakken en bombardeerde meteen het ongeleide projectiel Madensuyu tot opener van de avond.
Die groep heeft lak aan plichtplegingen en knalt er meteen een imposant nieuw nummer tegen aan, voor het gemak eindigt het ook zo. Tussenin krijgen we dat vertrouwde steekspel van strakke — meestal ingehouden – drums en woest gitaarspel. Soms is het een dialoog die Pieter-Jan Vervondel en Stijn De Gezelle voeren, vaak ook een regelrecht duel. Immer boeiend en straf.
Waarna het meteen een stuk of wat versnellingen lager mag. Krakow beheerst de kunst van het net-niet-in-slaap-wiegen tot in de puntjes en leert met zijn melodieuze slowcore het publiek opnieuw wat vervoering is. “All Our Lies” is een brok verstilde pracht, en dat geldt bij uitbreiding voor heel de set met werk uit de debuut-e.p. Home en een nog op te nemen langspeler.
Alles in deze band rond ex-Monzaman Piet de Pessemier draait rond het langzaam laten open bloeien van een song tot die alles omarmt in zijn weldadige warmte. Vaak geeft toetseniste Nine Chipolletti hem vocaal tegengas, of mag ze zelfs het spotlicht opeisen. En plots zingt ook bassist Gert Cools. Wanneer zijn diepe stem het overneemt, krijgt de groep plots de gemoedelijkheid van een barband. Het spiegelbolgevoel mag even. Dit is mooi en veelbelovend.
Aan headliner Shearwater om dat te overtreffen, en dat gebeurt al van bij de eerste noten wanneer frontman Jonathan Meiburg (u kent hem ook van Okkervil River) zijn strot opentrekt. Het ongewone instrumentarium — banjo, xylofoon, contrabas — doet wat denken aan Timesbold, zijn expressieve stem bezorgt deze groep een felle theatraliteit. Dit draagt nog sporen van americana in zich, maar verraadt ook veel avant-garde invloeden van Scott Walker en John Cale (die piano in “Seventy Four-Seventy Five” had zo uit Paris 1919 kunnen komen) .
Eerder dit jaar bracht de band het puike Palo Santo uit dat het wel eens tot in een paar eindejaarslijstjes zou kunnen schoppen, het optreden vanavond gaat geen moment onder dat niveau. Een ijzingwekkend mooi “Hail, Mary” sluit af, voor de bissen tovert Meiburg nog een verrassende cover van Brian Eno uit zijn hoed. “Baby’s On fire” haalt in deze versie gierend uit, krijgt donderende drumroffels mee ter afscheid. Dit was Clubside Down in de Duyster-versie: af en toe rustig, maar overwegend ongedurig. En u hoefde er niet voor naar Brussel.
