De opgekalefaterde Gentse Oude Dokken leken wel de perfecte plaats voor de rammelende punkrock van Cloud Nothings, temeer omdat hun muziek even sjofel maar charmant klinkt als de locatie eruit ziet. Met het euforische Here and Nowhere Else van eerder dit jaar onder de arm beloofde het een dijk van een concert te worden. Maar op plaat omverblazen en live helemaal overtuigen blijven toch twee verschillende dingen, zo demonstreerde Cloud Nothings.
Openen voor Cloud Nothings deed het Diestse trio Double Veterans, maar jammer genoeg deden ze dat zonder al te veel enthousiasme en zonder al te indrukwekkende songs. Maar wat Double Veterans wel had, namelijk een straffe sound, ontbrak aanvankelijk bij Cloud Nothings. Opener “Stay Useless” vanop vorige plaat Attack On Memory was snedig, maar de geluidsman bleek nog eventjes gezellig rond te kuieren in de Gentse binnenstad, want de mix leek nergens naar. Vooral de basgitaar klonk als een ongedefinieerde brompot, en ’s mans micro weigerde klaarblijkelijk ook dienst, hetgeen vreemd genoeg pas diep in de set opgelost werd. “Psychic Trauma”, een van de kleppers van de laatste plaat, was wel een vroeg hoogtepunt. Er zat tempo in de song, de immer enthousiaste drummer sloeg zijn drumstel en zichzelf helemaal murw, en frontman Dylan Baldi spuide spijkerdraad uit zijn keelgat dat het een lieve lust was. Ook “Now Hear In”, met dat heerlijk bijtende zinnetje “I can’t feel your pain and I feel alright about it” was meer dan in orde.
Cloud Nothings ging verder met “Quieter Today” . Op papier opnieuw een sublieme rocksong, maar eentje die live een pak minder kon overtuigen. Baldi had moeite om als enige gitarist uit de verf te komen, ook omdat de basgitaar nog altijd als een modderig nijlpaard door de mix heen walste. De grinta ontbrak ook een beetje bij de band, en dan nog vooral bij Baldi zelf, die het hele concert door als een bedeesde communicant aan zijn micro gekluisterd stond. Zijn interactie met het publiek beperkte zich tot viermaal schuchter ‘Thank you, we’re called Cloud Nothings’ te murmelen. Nu is deze verlegenheid misschien wel deel van de charme van Cloud Nothings, maar iets meer vuur op het podium had niemand storend gevonden.
“Pattern Walks”, met die heerlijke portie chaos in het midden, heeft ook live een knoert van een refrein, maar verzoop jammer genoeg opnieuw een beetje door het rommelige geluid van de band. “Cut You”, het eerste moment in de set dat het gaspedaal wat rust werd gegund, overtuigde dan weer wel. Nog altijd waren de backing vocals van de bassist spoorloos, maar Baldi’s melancholische gerasp werkte ook wel zonder ondersteuning. Na “No Thoughts” was het toen al tijd voor single en ultieme meebruller “I’m Not Part Of Me”, die voor de eerste keer een deel van de menigte verleidde tot een bescheiden moshpit. Toen Baldi eventjes zijn ogen opendeed en het publiek voor hem heen en weer zag botsen, schrok hij er zelf precies een beetje van.
Hierna kuierde de band al wel erg vroeg van het podium, terwijl zowat iedereen aanwezig wist wat er nog moest komen. En dus kwam Baldi al snel terug het podium op gekropen, zei ‘Thank You, we’re going to play one more’ alsof hij een croissant bestelde, en begon aan “Wasted Days”, een uitputtingsslag van een slordig kwartiertje. Het ging van een Nirvana-esque nummer naar een potje muzikale oorlog met gitaarnoise en maniakale drumflarden, en weer terug. Hier speelde de band wel met grinta, iets wat voordien net iets te vaak ontbrak. Een lekkere afsluiter dat “Wasted Days”, en eentje die nog lang Cloud Nothings’ sets zal afsluiten, gokken we.
Als songschrijvers zitten Cloud Nothings al moeiteloos in de hoogste regionen, maar als liveband hebben ze nog wel een stevige groeimarge. Niet geholpen door een twijfelachtig geluid, al lag dit zeker voor een deel aan de band zelf, bleven hun nummers niet altijd even heldhaftig boven water. De magie van op hun albums was net niet aanwezig op het podium. Al krijgen ze zeker nog een herkansing, want “I’m not Part of Me” zit opnieuw muurvast in ons hoofd.
