DIT WAS 2018: Cloud Nothings :: ”Iedereen zou verdomme kwaad moeten worden van gentrificatie”

De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2018. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wier plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.

Dylan Baldi verspilt zijn tijd niet. Krap anderhalf jaar na het rustigere Life Without Sound was er afgelopen november het scheurende Last Building Burning, waarmee Cloud Nothings opnieuw aanknoopte bij zijn furieuze livegeluid. “Laat ons de dingen maar wat verkeerd aanpakken.”

We mochten hem bellen. Op een avond vroeg in december, toen het aan de overkant van de oceaan ergens in de ochtend was. De telefoon rinkelde, en bleef rinkelen, ging naar voicemail toen we nog eens probeerden. Dylan Baldi gaf niet thuis. “Of het interview via e-mail mocht”, kwam de vraag een paar dagen later; het is voor iedereen het einde van het jaar, het hoofd stond al meer naar kalkoen dan naar een gesprek over muziek.

Nochtans was Last Building Burning dat wel waard. De vijfde Cloud Nothings werd een niets-ontzienende oplawaai, die van bij opener “On An Edge” doordramt, om pas een dik halfuur later opnieuw tot stilstand te komen. En zo moest het ook zijn, vertelde Baldi bij het verschijnen. “Het moest het soort viscerale rock worden, zoals er al even niet meer wordt gemaakt.” Of dat een gevoel is dat hij al lang had, informeren we, maar zo werkt het duidelijk niet. “Het enige waar ik echt aan denk, is dat ik de muziek wil maken waar ik van hou”, klinkt het per kerende. “Dat is het enige wat ik voor ogen hou als ik ga opnemen. En toen we voor deze plaat de studio introkken, wilde ik iets maken dat explosief en chaotisch was, maar ook genoeg melodie had om de songs te dragen. We hebben Last Building Burning er verschrikkelijk snel uitgekletst, en daarom klinkt het ook zo furieus, denk ik. En neen, dat wil niet zeggen dat ik Life Without Sound, waarop we wat meer ingehouden speelden, nu wil afvallen. Misschien deed de perstekst bij deze plaat dat verkeerd overkomen, maar ik vind dat die plaat nog steeds steekhoudt in onze discografie en waar ik toen stond. Het is een andere kant van de groep, die we gewoon wat minder vaak verkennen.”

“Niet dat het schrijven overigens zo vlot ging”, geeft hij toe. “Het is niet omdat ik zo’n helder idee heb van waar ik naartoe wil, dat het vanzelf gaat. Dat blijft voor een stuk trial and error en het duurt ook lang. Soms moet ik dagen aan een stuk hetzelfde ding spelen voor het steek begint te houden. Eigenlijk moet ik een tijdje met mezelf jammen voor ik er ook maar iets van structuur in krijg. Ik heb het mezelf dus moeilijker gemaakt door vanuit een plan te vertrekken.”

Acht dagen: meer gaf Baldi zichzelf en zijn band niet om op te nemen in de Sonic Ranch-studio van Randall Dunn. “Die snelheid had zeker zijn invloed op hoe de plaat uitdraaide”, klinkt het, “maar om eerlijk te zijn: meer tijd hebben we ook niet nodig om een album op te nemen. We zijn een geweldig rappe band. We zijn ondertussen al tien jaar aan het samenspelen, opnemen is iets dat we vlot kunnen.” En ja, het klopt: Dunn is bevriend met Billy Gibbons van ZZ Top, en dus liep die ook even aan tijdens de opnames. “Hij is gewoon even goeiedag komen zeggen en heeft een paar nummers beluisterd. Erg coole gast.”

Dat “Dissolution”, het lang uitgesponnen, chaotische en van distortion bulkende middenstuk van Last Building Burning ons wat aan “Endless, Nameless” van Nirvana doet denken, mailen we. Baldi ziet het niet. “Die band betekent niet zoveel voor me. Ik denk dat ik niet meer naar In Utero heb geluisterd sinds ik uit mijn prille tienerjaren ben. En ik denk zelfs niet dat ik dat nummer (een mystery track op dat album, mvs) ken. En ja, misschien vind je het gek dat “Dissolution” niet op het einde van de plaat staat, waar je het zou verwachten, maar daar hou ik net van. Voor mij moeten de dingen geen steek houden. Het is net plezant dat de tracklist alle wetten overtreedt, en niet de poppy songs vooraan zet en de lawaaierige achteraan. Laat ons maar wat met de verwachtingen spelen en de dingen ‘verkeerd’ aanpakken!”

Hoe razend Last Building Burning ook mag klinken, Baldi wil wel degelijk nog steeds iets vertellen. “De teksten zijn nog altijd een zaak die na de muziek komt, maar het voelt wel alsof het belangrijk is om iets van betekenis te schrijven, en niet gewoon te zingen wat eerst in me opkomt. Zo koos ik ook voor de titel – een zinnetje uit “So Right So Clean” – omdat het een erg grauw beeld was dat perfect paste bij het monotone gevoel van de plaat. Het is een song over de gentrificatie van Cleveland, waar ik nu opnieuw woon. Ik heb genoeg coole gebouwen gesloopt zien worden voor weer maar eens een generisch appartementsgebouw, en ik denk dat iedereen woest zou moeten worden over hoe mensen door stijgende huurprijzen worden weggeduwd uit buurten waar ze hun hele leven hebben gewoond. Steden worden op die manier speeltuinen voor de rijken. Ik hou er niet meer van. Ik denk dat ik me binnenkort een huis zoek in the middle of nowhere.”

Cloud Nothings speelt op 3 februari in de Botanique in Brussel.

http://www.cloudnothings.com/
PiaS
Carpark/Wichita

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

verwant

De staylist van (se)

Het heden voelt bijwijlen ondraaglijk en wat de toekomst...

Cloud Nothings :: 3 februari 2019, Botanique

Met haar meest lawaaierige plaat tot nu toe onder...

Cloud Nothings :: Last Building Burning

Wie schrik had dat Cloud Nothings na voorganger Life...

Cloud Nothings :: 6 december 2017, Trix

Het zijn harde tijden voor gitaarliefhebbers. Als er nog...

Cloud Nothings :: 12 maart 2017, Botanique

Ondanks het feit dat Cloud Nothings' laatste plaat gepolijster...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in