‘Penny Sparkle’ heet de nieuwste, eens te meer geslaagde Blonde
Redhead. Het Amerikaanse trio is een graag geziene gast in ons land
en mocht dan ook op een nagenoeg propvolle AB rekenen. In hun
kielzog sleepten ze Mauro R. mee, die als zijn alter ego Porcelain
Raft de avond op gang mocht brengen.
Londenaar Porcelain Raft ging aan zijn keyboard en
sampler zitten in een op dat moment nog halfvolle zaal om van een
minimalistische melodie snel over te gaan naar pompende beats en
galmende vocals. Met ook nog een loopstation en elektrische gitaar
toverde de Brit interessante geluiden op het podium, al hadden we
nooit de indruk naar iets boeiends te kijken. Het grote probleem
was dat zijn ‘songs’ zulke snel aaneengeweven gehelen waren zonder
duidelijke lijn, dat we net niet in slaap vielen. Afsluiter ‘Tip Of
Your Tongue’ schudde ons even wakker als mager lichtpuntje. Neen,
na een aantal nummers werd het pijnlijk duidelijk dat de beste
manier om het eerste uur te redden het uitschakelen van de
elektriciteit was.
Elektriciteit in de AB was er dan weer met hopen toen de Japanse
Kazu Makino en de Italiaanse tweeling Amadeo en Simone Pace op de
voorgrond traden. Blonde Redhead werd erg
uitzinnig ontvangen en bedankte met een fantastische versie van
‘Black Guitar’, misschien wel het sterkste nummer op ‘Penny
Sparkle’. Kazu verraste met een zilveren mijterachtig hoofddekstel
en witte, langharige pruik die haar een vreemde Sint-Nicolaas met
blinkende, zwarte pants maakte. Het ongetwijfeld warme ornament
maakte plaats voor een bescheidener hoedje toen de band, bijgestaan
door een extra toetsenist die regelmatig in de set opdook, het
setbegin kracht bijzette met een overtuigend ‘Here Sometimes’ en
een vroeg hoogtepunt ‘Dr. Strangeluv’, waarbij de zwevende
elektronica plaats had geruimd voor de gitaarrock van de vorige
albums.
De stem van Kazu Makino was naar aloude gewoonte zaalvullend en
betoverend, maar dat ook Amadeo van een heerlijk vocaal geluid is
voorzien, beweest hij met ‘SW’, dat net zoals de meeste oudere
nummers het publiek meer wist te begeesteren dan het nieuwe
materiaal. Zo veerde de zaal helemaal op bij ‘Falling Man’, dat een
“merci beaucoup” meekreeg en het begin werd van een
ijzersterk slottrio aangevuld met ’23’ en het opzwepende ‘Spring
And By Summer Fall’.
Het enige dipje in de set kwam er vreemd genoeg in de bisronde.
‘Not Getting There’ kon sowieso het niveau van de voorgaande drie
songs niet halen, maar het was ‘(We Are A Real Team ) Harry &
I’, een stuk experimenteler en minder melodieus dan het recentere
werk, dat de vaart uit de set haalde en niet voor de verhoopte bom
zorgde.
Waar voorprogramma Porcelain Raft eerder de wenkbrauwen deed
fronsen, zorgde Blonde Redhead afgelopen zaterdag voor een glimlach
van gelukzaligheid op honderden gezichten in Brussel. Mooi.
