De hele maand december blikt enola.be terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2014. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid in dook.
Ken je die mop van die twee Italianen en die Japanse? Wij ook niet, maar we kennen wel Blonde Redhead, het ietwat obscure, eigenzinnige trio met dezelfde samenstelling, dat een hele evolutie doorstaan heeft doorheen zijn ondertussen al twintigjarige bestaan. Dit jaar wist de groep te verrassen met Barragán, zijn negende, en alweer volstrekt unieke, langspeler. Meer excuus hadden wij niet nodig om een date te versieren met de nog steeds verrukkelijke Kazu Makino.
enola: Ben je het ermee eens dat Barragáneen beetje een vreemde plaat is?
Makino (zang, multi-instrumentalist): “Nee, nee, helemaal niet.”
enola: Het klinkt als een combinatie van alles wat jullie hiervoor hebben gedaan. Er zit wat van de noisy stuff uit jullie begindagen in, wat van het veelgelaagd spul uit Misery is a Butterfly, en chill stuff uit Penny Sparkle, waardoor het als een vreemde plaat overkomt; minder coherent dan vorige, maar veel dynamischer.
Makino: “Dat komt omdat Drew Brown, onze producer, echt een wijds landschap aan muziek wilde vatten. Zijn idee was dat iemand de plaat zou kunnen opzetten, en laten spelen, en nog eens, en dan zou het nog een soort trip bieden, of zo. Een beetje zoals men vroeger platen maakte. Maar je bent het er niet mee eens?”
enola: Nee, want voor mij waren jullie vorige platen net veel meer een trip, en deze minder omdat je heen en weer stuitert. Je begint in een bepaalde sfeer, en dan verandert het nummer, en plots verandert de sfeer totaal.
Makino: “Misschien moet je je echt overgeven, en opgeven, en…”
enola: Opgeven?
Makino: “Ja, I could see that happening, maar tegelijkertijd is het heel erg “ons”. Ik denk dat eens je door die contradictie breekt, het veel steekt houdt. Maar ik kan niet van de luisteraar verwachten om te voelen wat ik voel tijdens het maken, of opnemen, of spelen van de muziek. Daar heb ik geen controle over, dus… I dunno.“
enola: Jullie hebben ook geëxperimenteerd met sfeeropnames op de plaat. Dat is, naar mijn weten, totaal nieuw voor Blonde Redhead. Is dat ook de input van Drew Brown?
Makino: “Ja, heel erg zo. Maar tegelijkertijd houd ik heel erg van field recordings, dus ben ik heel erg aangetrokken tot iedereen die dat doet, en heb ik dat altijd al willen doen.”
enola: Jullie hebben de plaat zelf gefinancierd, los van enige platenfirma. Naar het einde toe heeft platenfirma Kobalt jullie dan geld gegeven om de plaat af te werken, maar jullie zijn begonnen op je eentje?
Makino: “Eigenlijk heeft Kobalt ons een berg geld gegeven voor de rechten op de songs, en dat geld hebben we gebruikt voor de plaat. Nadat we klaar waren hebben ze gewoon gezegd, we moeten het niet horen, we zouden het graag uitbrengen.”
enola: Dat is ongelooflijk, dat doet niemand nog.
Makino: “Ja! Niemand! Er was verder veel interesse, maar iedereen wou de plaat eerst horen. Zij niet. Dat was best aardig.”
enola: Kan het zijn dat ik je hond hoor blaffen op “Cat on Tin Roof”?
Makino: “Ja. (schiet in de lach) Deze (wijst naar haar hond, die naast haar zit). Ze was overal, constant heen en weer aan het gaan van de studio naar de opname ruimte, en ze was altijd… op de verkeerde plaats.”
enola: Weeral, dat is het soort humor dat we nog niet eerder hebben gehoord van Blonde Redhead. Dat verandert de sfeer van de plaat als geheel totaal voor mij, alsof jullie meer op je gemak klinken, en misschien zelfs blijer dan vroeger.
Makino: “Dat is er nochtans altijd geweest. Ik denk niet dat we zo duister zijn als mensen denken, maar die lichte kant lieten we nooit toe op plaat. Drew is daar niet bang voor, dus zei hij: ‘no, that’s gonna stay, Kazu.’ (lacht) Ik denk niet dat we ooit…”
enola: Gelukkig klinken? Ok, misschien niet. Een van jullie zei dat er heel rijke, volle versies, of andere versies van de nummers op Penny Sparkle, jullie vorige plaat, bestaan.
Makino: “Ja, er is een versie die wij hebben opgenomen. De uiteindelijke plaat is een pak meer geproduced, of veel partijen zijn door onze producers terug ingespeeld. Soms was het dus niet echt direct onze performance. Er bestaat echter van elk nummer een versie die we zelf hebben opgenomen thuis, of in ons repetitiehok, maar het concept van dat album was dat we iets nieuws wilden proberen, iets dat een beetje buiten onze persoonlijke sfeer lag. Ik denk dat we daarin gefaald zijn, eerlijk gezegd. Maar de songs waren wel echt goed.”
enola: Nochtans werd de plaat grotendeels ontvangen als “Blonde Redhead heeft echt iets nieuws gedaan”. Ik vond het wel een beetje vreemd. De sound mocht dan veranderd zijn, omdat je onder andere gitaren voor synthesizers had ingeruild, toch voelde het als een logisch vervolg op Misery is a Butterfly en 23.
Makino: “In sé vind ik het heel leuk om op te treden, maar er is iets… Mijn beste vriendin zei ‘je kan niet ontkennen dat je niet echt van het album houdt, niet?’ Dat heb ik nooit gezegd, maar, weet je, ik voel wel wat weerstand tegenover die nummers, ja. Ik weet niet waarom. Maar… de songs waren goed. Dat echt wel.”
enola: Ben je het ermee eens dat er over het algemeen veel melancholie in jullie muziek zit?
Makino: “Ik houd niet echt van het woord melancholie, of sentimenteel, maar ik weet dat onze muziek redelijk… tragisch klinkt.” (lacht)
enola: Alle groepsleden hebben roots buiten de United States, waar jullie allemaal wonen. Misschien zorgt dat voor heimwee die zijn weg vindt naar de muziek?
Makino: “Nee… Ik kan niet voor de tweeling praten, maar dat gevoel van leegte is er altijd geweest voor mij. Het is iets dat niet opgevuld kan worden? Maar daarnaast is het wel waar dat Amerika voor mij een eenzame plaats is. Het is zo grauw… Ik houd er echt niet van, eigenlijk.”
enola: Dat was eigenlijk mijn volgende vraag: waarom blijf je in New York? Wat houdt je daar na al die jaren?
Makino: “New York is nice, though, en het is ook een praktische kwestie. Japan is mooi, maar de geschiedenis en de schoonheid van het land is zo zwaar, dat het je identiteit uitwist. Na zeventig jaar ben je weg en het was niets. In Amerika ben jij het enige dat van tel is; het meest originele, want de rest om je heen is volstrekt onorigineel, synthetisch en waardeloos. Straf hé, hoe zo’n kille plek toch zo’n gepassioneerde personen kan voortbrengen?”
enola: Krijg je dan een ander gevoel bij Europa?
Makino: “Ja. Touren in Europa is veel gemakkelijker voor mij, omdat ik mij niet eenzaam voel. De vraag ‘wat doe ik hier?’ stelt zich niet, terwijl er in Amerika, tussen de steden… niets is. Overal zie je exact hetzelfde warenhuis, en Starbucks, en snelwegen, en… Zelfs al is er natuur, niemand eet er echt voedsel. Het is zo ver verwijderd van wie ik ben, of de mensen die ik bewonder, of de dingen waar ik mij verbonden mee voel, dus voel ik me redelijk hopeloos als we toeren door de Verenigde Staten; dan word ik really really… depressed. Vreselijk. Zelfs een vrije dag is dan verschrikkelijk, want wat ga je doen? Rondhangen in een Starbucks? Nee! Je wil gewoon spelen. En ja, op een eind ga je daar kapot aan. famous last words, I might be destroyed by the time the American tour ends.” (lacht)
enola: J
e zei dat je veel van boekrecensies houdt, omdat die vaak door mensen geschreven worden die zelf boeken schrijven, en die dus het proces kennen, en meer respectvol zijn.
Makino: “Ja, andere gevestigde schrijvers schrijven die. Het is bijna alsof ze fan zijn van elkaar, weet je, alsof ik de reviewer was.”
enola: Vind je dat er een gebrek aan respect is in muziekrecensies?
Makino: “(denkt even na) Er is veel wrok… Frustratie ook ja. (lacht) Er is misschien wel wat aan van het cliché dat mensen die albums recenseren gefaalde muzikanten zijn. Ach weet je, het maakt mij wel degelijk iets uit wat mensen zeggen en voelen, maar… Ik heb de grootste complimenten gekregen van andere muzikanten, mensen waar ik jaren niet meer mee gesproken heb, lui waarvan ik niet eens wist dat ze me kenden die me hebben gecontacteerd en me de meest complimenterende dingen hebben verteld. Dat is voldoende voor mij.”
enola: Je hebt al een paar keer laten vallen dat je plankenkoorts hebt?
Makino: “Dat had ik.”
enola: Had ? Dus nu niet meer ? Omdat ik mij afvroeg of dat soms doorsijpelt wanneer je een album maakt. Dat je tijdens het proces al denkt “oh nee, ik moet nog…”
Makino: “Oh nee. Om een of andere reden is die link volledig afgebroken wanneer je een album maakt. Je hebt geen idee dat er op een dag iemand naar gaat luisteren. Het proces is zo privé, en je doet het in het midden van de nacht, wanneer niemand wakker is, en tijdens vakantieperiodes wanneer iedereen thuis aan het feestvieren is, al die zaken. Die geheimzinnigheid en privacy doen je geloven dat het enkel maar voor jezelf is.”
enola: Ik zag jullie vorig jaar op Cactus Festival, en het viel me op dat jullie jullie eigen soundcheck deden.
Makino: “Wat zou ik anders doen?” (lacht)
enola: Gewoon backstage wachten tot ze je komen halen voor jouw beurt?
Makino: “Hah, nee! Wachten is het ergste aan touren, dus alles is beter dan dat.”
enola: Bezigheidstherapie.
Makino: (nog steeds aan het lachen) “Yes!“
