AB, Brussel, 31 oktober 2009
Halloween heeft nooit mijn hartslag versneld, maar als er dan toch
een verkleedpartijtje bijgewoond moet worden, dan liefst eentje
waarbij de bevallige Natasha Kahn als gastvrouw dienst doet. Haar
tweede Belgische zaalconcert doopte zij onder in de sfeer van de
internationale dag van de pompoen: spinnenwebben en skeletten
sierden het podium, het publiek werd aangemaand om samen
doodskreten te slaken en doorheen de hele set waakte een
wolvenmasker over Kahns schouderpartij.
De ware chills kwamen er echter door alweer een ijzersterke
performance, die met de bezwerende opener ‘Glass’ elk haartje op je
lijf liet oprichten en ze erect hield tot het einde van de rit. De
verschillen met de set die Kahn eerder dit jaar in Botanique
opvoerde waren op één hand te tellen, maar verrijkten het plaatje
duidelijk wel: in plaats van het magere staartje met de rerun van
‘Daniel’, kreeg dit concert een indrukwekkende bissectie mee. De
symbiose van ‘The Big Sleep’ (in duet met een projectie van haar
alter ego Pearl) en ‘Wilderness’ kon zelfs een hart van staal even
doen ineenkrimpen, om het nadien weer te laten oplichten met de
uptempo-versie van ‘Priscilla’.
Ook het omgooien van de volgorde van de setlist dreef de spanning
op. Na ‘Glass’ kreeg je eerst voornamelijk popgericht materiaal
voorgeschoteld, waarbij onder meer stomende versies van ‘Daniel’ en
‘What’s a Girl to Do’ met pompende beats voor de nodige
adrenalinestoten zorgden. De meer esoterische nummers werden tot
het einde bewaard, zodat eenieder zich na een acclimatiserende
opbouw kon laten inpakken door de sonore wervelwinden van ‘Pearl’s
Dream’ en ‘Two Planets’, in de kolkende live-mix nog imposanter dan
op plaat.
Niet alleen de songs klinken steeds snediger, ook Kahn zelf staat
na het intensieve touren duidelijk met vastere voeten op het
podium. De lichte schuchterheid die we in Botanique nog duidelijk
opmerkten, is volledig verdwenen, waardoor ze zich nog beter kan
laten meedrijven in haar composities. Die zelfzekerheid is gelukkig
niet samen met pretentie ten tonele verschenen: in tegenstelling
tot de soms obscure melodieën, blijft Natasha de zoetheid zelve.
Hoewel de songs vaak demonen uitdrijven, durft ze op een podium
toch ook eens met de speelsheid van een Spice Girl staan springen.
Dergelijk enthousiasme zorgt ervoor dat het gebeuren ten allen
tijde entertainend blijft. Deze lichtvoetigheid herinnert er ook
aan dat onder de rijke en soms grillige orkestraties pure popsongs
schuilen, wat meteen het succes bij de jongere generatie en de
uitgelaten sfeer in de zaal verklaart. Bat For Lashes is flink op
weg om één van de groten te worden, en zolang dat met zoveel charme
en kwaliteit gebeurt, juichen wij dat maar al te graag aan.
Meer afbeeldingen BFL.
