AB,
Twee jaar geleden maakte Aimee Mann duidelijk dat ze niet opperbest
te combineren valt met Kerstmis. Ditmaal heeft ze van alle
feestdagen Allerheiligen als datum geprikt om haar nieuwste plaat
te komen voorstellen. Haar teksten mogen soms over turbultente
levens verhalen, haar stem straalt een sereniteit en zielenrust uit
waar je je op deze dag ongegeneerd kon aan laven. Op naar de AB
dus, om te zien of ze ons met een genoegdoende, @#%&*! limlach
op ons gezicht kon laten buitenkomen.
Mann verscheen met de winterse pentekening ‘Stranger Into Sandman’
ten tonele om een minuutje later met ‘Looking For Nothing’ de set
officieel aan te steken: een visitekaartje van haar typische
geluid, dat klinkt als een bitterzoete mijmering terwijl je vanop
de motorkap van je Chevrolet naar een goudgele zonsondergang zit te
staren. Uit die laatste release, ‘@#%&*! Smilers‘, werden betrekkelijk weinig songs
gepuurd en al zeker niet de meest memorabele. En passant knikten we
mee met ‘Borrowing Time’ en ‘Freeway’, maar nadat de laatste noot
was weggeëbd bleef daar nog maar weinig van hangen. Enkel de
tempowissel uit ‘Great Beyond’ en het strakkere refrein van ’31
Today’ – naar Manns zeggen een song over het feit dat ouder worden
niet meteen iets met volwassenheid te maken moet hebben – sprongen
in het oog. Waarom het potentieel van de staart van de plaat
(‘Colombus Ave.’, ‘Balantines’) links bleef liggen, mag Joost
weten.
Op de uitvoering zelf viel niets aan te merken: zuivere klanken,
zowel uit Manns keelgat als uit haar door vier bandmates bespeelde
instrumentarium. Als je je ogen dichtdeed, zou je vaak geen
verschil met de opgeblonken cd-opname horen. Laat dat nu net een
zwaar probleem zijn van vooral de nieuwe nummers in het lijstje: te
veel volgens het boekje, te weinig originaliteit die wijst op waar
speelplezier. Ook Mann zelf kwam in de meeste van haar bindteksten
te zeer gladgestreken over: verplichte dankbetuigingen aan de
driekwart gevulde Box hadden gerust plaats mogen ruimen voor meer
anecdotes die de achtergrond van haar songs inkleuren.
Hoewel een beleefd publiek elk nummer met open armen ontving, waren
het toch de oudere nummers die het hem moesten doen. Hierbij durfde
Mann ook meer van de albumversies afwijken, wat sowieso al voor een
spannender beleving zorgt. We kregen een rijkelijke portie, met een
extra focus op en vele verwijzingen naar ‘Magnolia’ – hoe je het
ook draait of keert Aimee’s grootste triomf tot op de dag van
vandaag. Naar goede gewoonte boeiden ‘Save Me’ en ‘Wise Up’, maar
het prijsbeest van de avond was ongetwijfeld een gesimplifieerde
versie van ‘One’. Ook haar andere meesterwerkje, ‘Lost In Space’,
kwam tot genoegen meermaals aan bod. Hoewel het met volle band aan
kwetsbaarheid moest inboeten, raakte ‘It’s Not’ nog steeds een
gevoelige snaar. Dat andere prachtstuk, ‘Today’s The Day’, verdronk
dan weer volledig in een te zwaar versterkte begeleiding.
Aimee’s concert was verzorgd, gezellig en best entertainend om een
grijze zaterdagavond mee op te luisteren. Zelfs die enkele
hoogvliegers konden echter niet meer dan dat teweegbrengen. Op geen
enkel moment ging Aimee Mann zwaar uit de bocht, maar we hadden
haar toch graag in een iets avontuurlijker bui op het podium zien
staan. Het mooist kunnen we dit illustreren met het sprongetje dat
Aimee aan het eind van de set met gitaar in de hand maakte: als je
je voeten maar vijf centimeter van de grond afbrengt, zal je altijd
wel op je beide pootjes landen.
‘@#%&*! Smilers‘ is nu verkrijgbaar via
Rough Trade.
(Afbeeldingen Aimee Mann – The Submarines)
