2008 was een goed jaar voor A Brand, Malibu Stacy en The Subs. Succesvolle nieuwe platen voor de eerste 2, stomende clubnachten en dito debuutplaat voor die laatsten. Een en ander mocht dus gevierd worden, vanavond in de Botanique.
In tijden waarin het helemaal niet zeker is dat de Antwerpenaren van A Brand en de Walen van Malibu Stacy over goed een paar jaar nog in hetzelfde land wonen, is het altijd plezierig als muzikanten over de taalgrens heenkijken en de heimat laten kennismaken met muziek uit "dat andere deel van het land". Want zelfs op muzikaal vlak blijkt de brug tussen Vlaanderen en Wallonië tegenwoordig er eentje te ver, en moeten Waalse topacts als Hollywood Porn Stars en Girls In Hawaii bijvoorbeeld krabben om bij ons op het voorplan te geraken. Gelukkig vonden de jongens van A Brand en Malibu Stacy daar iets op. Ze trokken samen de hort op: de Malibu's verzorgden het voorprogramma in Vlaanderen terwijl A Brand de kar trok in Wallonië en Franstalig Brussel. The Subs, uit Gent, mochten telkens de avond afsluiten. Feestgedruis klinkt in elke taal hetzelfde.
Voor de Brusselse afsluiter van deze op en top Belgische tour werd gerekend op de Franstalige Botanique in plaats van de Vlaamse AB en dus mag A Brand als eerste de wei in. Dat is even slikken, want de Orangerie is nog mÈÈr dan halfleeg als de band met "Hammerhead" al meteen voor de shock and awe-strategie kiest. Best wel een statement, trouwens: A Brand anno 2008 hoeft lang niet meer te teren op die ene megahit en heeft de song liever al meteen achter de rug. Het werkt, want bij opvolgers "Can't Help It" en "Lesser God" stroomt het volk met bosjes binnen.
Nochtans speelt A Brand zeker niet groots vanavond. Mede door de nog altijd ietwat lauwe publieke belangstelling lijkt de vlam ook op het podium nooit echt in de pan te slaan. Zo klinkt het nochtans onweerstaanbare "Riding Your Ghost" nogal flets en vinden we de door een soulvolle straatmuzikant ingezongen albumversie van "Mad Love Sweet Love" toch stukken beter dan wat de qua zangcapaciteiten redelijk beperkte band er vanavond van maakt. Maar goed, met "The Bubbles" en logische afsluiter "Time" eindigt A Brand toch nog met een bescheiden home run, al was ook de mash tussen "Yeah" en LCD Soundsystems "Daft Punk Is Playing At My House" even tevoren behoorlijk vermakelijk. De bisronde, waarin AC/DC's "Thunderstruck" door de mangel werd gehaald, was dan weer een maat voor niets.
Malibu Stacy's tweede plaat heet dan wel Marathon, vanavond zetten het jonge geweld meteen de sprint in. Tijdens openers "Black Shoes" en "Hotel de Police" komt de stem van frontboy E.T. amper boven de overrompelende muziek uit, maar dat laat hij duidelijk niet aan zijn hart komen. Zeker niet als er na drie nummers met "Sh Sh" een eerste keer uit het debuutvaatje van G wordt getapt. De nu wel afgeladen volle Orangerie laat het zich welgevallen. Van zoveel gillende tienergrietjes konden die van A Brand alleen maar dromen.
De sprint geeft trouwens niet af. Genadeloos blijven E.T. en de zijnen het ene na het andere salvo afvuren. Dit is Malibu Stacy en plein forme, iets was ze hopelijk tot ver buiten Brussel gehoord hebben. Een band met toekomst ook: amper vier nummers zijn van de debuutplaat geplukt, voor de rest wordt de rode loper enkel voor Marathon uitgerold. En dan, na ocharme een uurtje ongebreidelde fun en een geflipt "Older Bolder (And Stuff Like That)", is het afgelopen. Geen uitgebreide bisronde, zelfs geen toemaatje voor een nog altijd ontzettend hongerig publiek. Een uur lang alles, maar dan ook echt alles geven en daarna boeken toe: voor zo'n combinatie van lef en talent willen wij elke avond tekenen. The Subs hoefden de op maat aangesneden voorzet enkel maar binnen te tikken.
Afgaande op wat we vanavond te zien kregen, is het onbegrijpelijk dat Malibu Stacy nog geen gevestigde waarde is in Vlaanderen. En dus kunnen we double bills als die van vanavond en initiatieven als ABBota alleen maar toejuichen. La musique fait la force? Waarom niet?
