Hassle, 2010
65daysofstatic is
tegenwoordig een gevestigde waarde. En hoewel debuut ‘The Fall Of
Math’ en opvolger ‘One Time For All Time’ al de krijtlijnen wisten
uit te zetten voor dat succes, stelde derde plaat ‘The Destruction
Of Small Ideas’ toch een beetje teleur. Niet omdat de nummers zo
zwak waren of omdat de groep geen stap voorwaarts had gezet, maar
omdat we ons niet konden ontdoen van de indruk dat die stap
voorwaarts ons verder bracht dan ooit van waar we uiteindelijk
terecht wilden komen. Gelukkig kon de band in die tijd heel wat
goedmaken met zijn spetterende shows, die niemand onberoerd
lieten.
Precies daarom overviel ons dan ook een somber gevoel, toen we hen
recent aan het werk zagen op het Dominofestival. Want hoe goed kan
een nieuw album worden van een groep die het vooral van zijn live
act moet hebben, als net dat aspect vandaag de dag eerder
tegenvalt? Neem daar nog bij dat wij voor die vervloekte trip naar
Brussel stiekem torenhoge verwachtingen hadden wat betreft het
nieuwe materiaal, en u begrijpt vast dat de angst voor onze eerste
luisterbeurt van ‘We Were Exploding Anyway’ niet meer dan
gerechtvaardigd was.
Hoe langer we echter luisterden, hoe meer we inzagen dat vertrouwen
hebben in moeilijke tijden een deugd is. En na een voortreffelijke
laatste noot viel ons een blok van de schouders. Een week later
kunnen we u, met de hand op het hart, vertellen dat de plaat na
enkele luisterbeurten nog steeds staat als een huis.
De beats werden op deze vierde van 65dos resoluut naar voor
geschoven, in tegenstelling tot bij hun ouder werk, waar vooral
gitaren de plak zwaaiden. Dat kunnen we overigens alleen maar
toejuichen, want de emulsie van forse elektronica en meeslepende
gitaarstormen die we te horen krijgen is om van te smullen. Het
lijkt alsof eindelijk alles in de plooi valt, alsof het
puzzelstukje plots past, en de intensiteit en de joie de vivre
spatten er dan ook gedurende heel de plaat vanaf.
Dit wil evenwel niet zeggen dat er geen mindere momenten te
bespeuren vallen op ‘We Were Exploding Anyway’. Openen gaat nog
best aarzelend, met een niet onaardig maar ook niet ongemeen
geweldig ‘Mountainhead’. Ook ‘Piano Fights’ is een lauw stukje
muziek, waarbij mooie bombast een eerder schrale melodie niet kan
verbergen. Maar naast deze mankementjes wordt ons vooral heel wat
lekkers aangeboden. Zo is ‘Crash Tactics’ alvast de beste single
die de jongens reeds voortbrachten. Dit blijkt echter al snel niet
meer dan een fijne amuse-gueule te zijn, als we horen wat we op de
tweede helft van het album voorgeschoteld krijgen.
Het ene hoogtepunt volgt het andere op, zoals een sublieme cameo
van Robert Smith in ‘Come To Me’ en de rondvliegende vonken in het
loodzware ‘Go Complex’. Maar het boerenverstand, dat de Engelsen
wellicht met de paplepel meekregen, steekt ook de kop op en dus
bewaren de kerels het allerbeste tot het einde: ‘Tiger Girl’ is een
tien minuten lang aanzwellende bom, die uiteindelijk grandioos tot
ontploffing komt en wie niet bestand is tegen een beetje vuurwerk
in tranen achterlaat.
Na de teleurstelling die hun laatste passage in de AB meebracht,
weten de heren van 65daysofstatic veel goed te maken met hun
fantastische vierde worp. Niet elk nummer haalt daarbij hetzelfde
niveau, maar wel wordt duidelijk dat zij eindelijk hun sound
gevonden hebben. En zo kijken wij na het missen van hun laatste
optreden in Luik toch weer uit naar een volgende keer, en vooral
naar een volgende plaat. Maar dan wel op voorwaarde dat die
minstens even goed is als deze.
