Waar moeten we ze blijven zetten, al die oerdegelijke, maar stugge indiefolkplaten die mild getormenteerde meisjes de laatste jaren op ons afvuren? Neem nu deze Fossils And Other Phantoms van Peggy Sue. Uw aandacht waard want oerdegelijk, maar net daarin ook nogal grijs en weinig opwindend. De voornaamste gedachte die daaraan ontspruit: Cat Power heeft dit al beter gedaan.
Peggy Sue [and] – toen nog – The Pirates werd in 2006 te Brighton opgericht door vriendinnen Rosa Slade en Katy Young. Beiden schreven en zongen ze weerbarstige folksongs bijeen, waarvoor ze duidelijk hun inspiratie hadden opgedaan bij andere stugge madammen als Cat Power of Beth Orton. Een heel aantal songs, maar niet bijster veel succes later besloten de dames The Pirates te laten varen en gewoon als Peggy Sue verder te gaan. Een goede zet, zo bleek, want het duo werd opgemerkt door platenlabel Wichita bij wie ze nu hun eerste volwaardige plaat uitbrengen.
En die plaat is dus zonder meer oerdegelijk, zonder skipmomenten en met genoeg hoogtepuntjes om niet zomaar oor in oor uit te gaan. Tegelijk laat ons nooit de gedachte los dat Peggy Sue immer op een kruispunt bivakkeert waar niet alleen voornoemde Cat Power, maar ook PJ Harvey en zelfs Scout Niblett al eens passeren. Te veel connotaties sluipen ons hoofd binnen bij het luisteren naar, nochtans – hier met dat adjectief – oerdegelijke, songs als "Green Grow The Rushes" of "Watchman". "Vroege Scout Niblett", "Cat Power gaat op bezoek bij PJ Harvey", "Cat Power doet een CocoRosietje", dat soort omschrijvingen.
Toch kan deze plaat niet afgedaan worden als zomaar een herhaling van wat al (beter) gedaan is, want one last time: dit is een oerdegelijke plaat. Het felle "Long Division Blues" opent op intrigerende wijze en heeft ons meteen bij ons nekvel. De samenzang tussen Rosa en Katy werkt (doorheen de hele plaat) aanstekelijk en het stampende ritme is dat evenzeer. Ook "Yo Mama" heeft die drive, op gang gehouden door de rudimentaire drums van gelegenheidsdrummer Olly Joyce.
Waar "Long Division Blues", "Yo Mama" en eigenlijk bijna alle nummers op deze plaat dan net dat ietsje in gebreke blijven, is daar waar het op catchiness aankomt. Na tal van luisterbeurten overlopen wij nog steeds de tracklist zonder dat er hier en daar een lichtje gaat branden van herkenning als in: dit kunnen we al uit ons hoofd meeneuriën. Enkel afsluiter "The Shape We Made" is een herkenningspunt, omdat het nummer veel ingetogener blijft dan de elf voorgaande composities op Fossils.
Redden de plaat ondanks haar intrinsieke kwaliteiten dan toch nog net van de grijsheid der oerdegelijkheid: het dreigende "Matilda" dat openspat zoals – we kunnen het ook niet helpen – een Scout Niblettnummer dat wel eens doet; "Long Division Blues" met zijn tempowisselingen en drammerige ritme; het spooky "The Remainder" en "I Read It In The Paper" met zijn hoge road song-gehalte.
"Oerdegelijk, maar kan nog beter," schrijven wij dus in het rapport van Peggy Sue. Een song kunnen ze schrijven, Rosa en Katy, dat bewijzen ze op Fossils twaalf keer. Maar hier en daar zullen er extra weerhaakjes en catchy refreinen nodig zijn om Peggy Sue uit de schaduw te doen treden van bekendere vaandeldraagsters in het genre. Ze kúnnen het, het moet er alleen nog uitkomen.
Peggy Sue speelt op 5 mei in de Cactus te Brugge en op 7 mei op Les Nuits Botanique.
