Bloedheet was het gisteren in het hellegat dat ‘t Stad heet, waarop The Hickey Underworld besloot om er in De Studio nog enkele graden bovenop te doen.
Nadat ze tijdens de zomer aan de hand van enkele optredens rustig (nu ja, dat blijkt relatief te zijn) hadden warmgedraaid op de Parking van het land, was de tijd nu rijp om ook in de thuisstad het publiek naar de slachtbank te leiden. Acht jaar was het ondertussen geleden, sprak Younes Faltakh, dat hij en zijn companen Antwerpen nog eens hadden aangedaan (Live is Live op Linkeroever telt blijkbaar zelfs niet mee). Dat is lang en dat weten ze. ‘Voor wie is dit de eerste keer dat ze een optreden van ons zien?’ vraagt bassist Georgios Tsakiridis halverwege het optreden aan de zaal. Verschillende handen gaan de lucht in. ‘En hoeveel mensen zijn er hier nog onder de veertig?’, voegt Faltakh er meteen met een grijns aan toe. Al minder handen gaan de lucht in. We zijn allemaal ouder geworden, en dat weten wij en zij ook. Maar ze kunnen ermee lachen, dit is immers rockbranie uit de school van zero fucks given en zo verteren we onze rockmuziek nog steeds het liefst.
Nochtans valt van de leeftijd niets te merken tijdens een set die strakker staat dan de lach op het gelaat van Dany Verstraeten. The Hickey Underworld is geen groep van veel gedoe. Enkele droge tikjes op Jimmy Wouters’ drumstokken en we beginnen eraan met “Zero Hour”. De vier bandleden staan broederlijk naast elkaar op het podium – geen gedoe met de drummer achteraan het podium zetten en zo. Het zou ook jammer geweest zijn, want het is Wouters die het vaakst het publiek aanjaagt door achter zijn drumkit recht te staan (zelfs een al dan niet ironisch hartjesgebaar met de handen kan ervan af. Een hartje!) en indien mogelijk nog verder te drummen.
De setlist komt grotendeels overeen met het optreden in Brussel dat (hdv) in juni zag en dat betekent: véél van het titelloze debuut, aangevuld met het beste van I’m Under The House en Ill. Ons hoor je niet klagen. Faltakhs gitaar gruist lekker in concordantie met zijn stem op “Whistling”, terwijl het magistrale “Sick of Boys” als bezeten mag voortdenderen, met de automatische piloot op 100 km per uur, voetganger op het zebrapad of niet. “The Frog” is broeierig en bezwerend (‘If you want to come, you can come with us’, spookt vaak als een misleidende belofte van een gevaarlijk en beter leven doorheen de dagdromen wanneer we staren naar ons computerscherm) en “Mystery Bruise” rolt meer met de spierballen dan Rocky in een gevecht met Clubber Lang. Enkel “Living on Bigfoot” is nog niet gekend genoeg bij het publiek, dat aarzelt om op vraag van de frontman mee te zingen.
Tegen het einde van de set is iedereen in de zaal goed chaud. De geur in de Studio heeft gedurende het afgelopen uur een extra aroma gekregen. En dan moet “Future Words” met die ricocherende, en terugbotsende gitaar- en baslijnen nog perfect de weg plaveien voor “Blonde Fire”, de afsluiter van de reguliere set, een nummer dat het recht heeft om élke reguliere set af te sluiten. Après “Blonde Fire”, le déluge.
In de bisronde krijgen we nog “Wall on the Fly” en wordt op het bevel van Tsakiridis het publiek nog in twee gespleten als de Rode Zee destijds, waarna het verzamelde zweet samen mag kolken in de moshpit. Dat is echter een maat voor niets: het Beloofde Land is op dat moment al lang bereikt. The Hickey Underworld is terug, en dat doet deugd. Véél deugd.
