Een plaat, da’s al even geleden. Maar voor een tour komt Death Grips bij tijden graag nog eens buiten. In Trix bewees het drietal op zijn best nog altijd de spannendste hiphop te maken.
Hiphop is het nieuwe punk; dat was zowat de stelling waarmee Death Grips in de nadagen van 2010 het levenslicht zag. Ja, het dreef op pittige breakbeats, maar de energie was bozer, viezer dan de hardste hiphop. En ja, het had veel power, maar het was gevaarlijker dan alles wat punk de laatste veertig jaar te bieden had. Die balkonfoto alleen al waarmee de groep No Love Deep Web promootte ademde meer dreiging uit. Je wist: dit is iets.
En of het iets was. Nauwelijks een plaat later was het contract met Epic onceremonieel verscheurd – was het dat gratis online zetten, of toch de erectie? – en dan moest die tour nog volgen waar de groep bijna consequent niet opdaagde; een fuck you als werkwoord. En net als bij de capriolen van Sex Pistols zoveel eerder bleef je ’t volgen omdat het in al zijn uitdagendheid zo fascinerend was.
Vandaag is Death Grips meubilair van de niche. Wordt een tour aangekondigd, dan zijn middelgrote zalen in no time uitverkocht, en je weet vooraf dat je niet je beste Adidassen aantrekt. Als MC Ride, drummer Zach Hill en toetsenist/programmeur Andy Morin nog eens de hort optrekken, dan is de verwachting iets dat dicht bij ‘alles kapot’ ligt. En dat is gevaarlijk, want alles minder voelt al snel als een ontgoocheling. Wat een eerste keer overweldigend is, wordt al snel gewoonte. Kon Death Grips dus nog wel indruk maken in Trix? De lat lag, na die legendarische passage in de AB, hoog.
Te hoog, helaas, al duurt het even voor dat duidelijk wordt. Het eerste half uur is immers ronduit imposant. “System Blower” – dat met de samples van een kreunende Venus en Serena Williams – gaat binnen de twee minuten over in de razernij van “I’ve Seen Footage”, dat op zijn beurt naadloos plaatsmaakt voor “Spread Eagle Cross The Block”. En zo gaat dat maar door, terwijl elk nummer enthousiaster wordt onthaald dan het vorige. Een concert van Death Grips is een ervaring; je komt niet voor de songs.
Daar is deze set voor gemaakt: opbouwen en niet loslaten. Beuken. “Takyon (Death Yon)” is een brok razernij met het schuim op de lippen, maar bij “Get Got”, net daarna, begint het te wringen hoe de kraakheldere klank van de platen ontbreekt. En gaandeweg wordt de barrage aan nummers, fragmenten, soms niet meer dan enkel de hook, gewoon dat; een stormram, maar dan eentje die net over je hoofd heen vliegt. Eenvormigheid heerst, en wat MC Ride roept is nauwelijks verstaanbaar. Maar God, wat is ie nog altijd imposant. Terwijl Hill zichzelf het pleuris drumt – u mag dat een masterclass noemen – werkt hij zich vooraan in het zweet.
Negentwintig nummers, of stukken en brokken daarvan, speelt Death Grips op vijf kwartier. Er zijn zotten die dat bijhouden, u kunt het dus checken op setlist.fm. Die opsomming is puur informatief, want zelden komen de tracks duidelijk over. “Hustle Bones” is er eentje dat er wel nog uitspringt, de loodzware beat van “Guillotine” een ander. En natuurlijk is er het streepje gabber van op de Steroids-mixtape. Verder is het patroon: Hill roffelt onnavolgbare fills, Morin lost schijnbaar random geluiden, Ride gaat onverstaanbaar tekeer, en dat is af en toe heerlijk meeslepend.
“Hacker” zal de boel uiteindelijk een finale keer in de fik zetten. De pulserende elektronica maakt er nog net geen LCD Soundsystem van, het “I’m in your area”-refrein is iets bijna-meezingbaar. En even abrupt als het begonnen is, is het ook weer gedaan. De pletwals, onsubtiel als ie was, heeft zijn werk gedaan.
Zelfs al had het in Trix zijn mindere momenten: als Death Grips niet bestond, we moesten het uitvinden.
