Regisseur Martin McDonagh is vooral bekend omdat hij in 2008 het over het paard getilde In Bruges (ook al met Colin Farrell) draaide, dat in de Verenigde Staten uitgroeide tot een soort cultfilm. Hij kende bijna tien jaar later controversieel Oscarsucces met het raciaal beladen Three Billboards Outside Ebbing, Missouri en keert nu terug met The Banshees Of Inisherin, een tragikomedie die zich situeert in het rurale Ierland.
Dat rurale Ierland ligt meer precies op het kleine eiland Inisherin voor de Ierse kust, waar Pádraic Súilleabháin (Colin Farrell) en Colm Doherty (Brendan Gleeson) al hun hele leven slijten. Wanneer Pádraic bij de start van de film naar goede gewoonte op het raam van Colm tikt om hem uit te nodigen voor een dagelijkse wandeling naar de lokale pub weigert die de deur te openen en zijn vriend te vergezellen.
Die gebeurtenis veroorzaakt heel wat consternatie in de kleine gemeenschap aangezien beide mannen onafscheidelijk zijn. Onder de wat bizarre en soms absurde vete die na dit voorval tussen beiden groeit, lijkt vooral een reactie verborgen te liggen van McDonagh op de kritiek die Three Billboards Outside Ebbing, Missouri te verwerken kreeg. Die prent kreeg het verwijt dat het verhaal iets te veel begrip had voor een ronduit racistisch personage en met The Banshees Of Inisherin lijkt de cineast een andere kant van de medaille te verkennen. Dit relaas over een kleine geïsoleerde gemeenschap toont immers de gevaren van vasthouden aan ideeën en concepten die buiten hun context enkel kunnen leiden tot verstarring en onverdraagzaamheid.
Het lijkt wat al te gul dat de jury op het filmfestival van Venetië zo sterk viel voor die insteek (het door McDonagh geschreven scenario won er de Gouden Osella voor beste script), want uiteindelijk is de onderliggende laag behoorlijk evident en doorzichtig. Veel erger is het feit dat McDonaghs concepten niet echt versterkt worden door de vormgeving. Net als voor zijn twee vorige worpen werkt de regisseur samen met fotografieleider Ben Davis en dat doet de prent echt geen goed. Davis stond recentelijk achter de camera’s voor onder andere Captain America en Eternals, en dat dat géén goede cinematografische referenties zijn, valt eraan te zien. Je moet het immers maar doen om van een film die zich afspeelt aan de Ierse kusten een dergelijk lelijk uitziend project te maken. In plaats van ofwel te gaan voor verisimilitude en voluit gebruik te maken van het aanwezige licht, ofwel voor een radicaal anti-naturalistische aanpak die de bewerkingsmogelijkheden van de digitale drager optimaal inzet, kiest Davis voor een soort postkaartesthetiek die werkelijk nergens op lijkt.
Gelukkig voor de film zijn er de acteurs die de meubels tenminste een beetje weten te redden. Colin Farrell is altijd een wat onderschat vertolker geweest en dat weet hij hier nog maar eens te bewijzen met een bepaald tegendraads personage. Daarnaast zet Brendan Gleeson als zijn antagonist (maar ook Kerry Condon en Barry Keoghan in kleinere rollen) mooi werk neer – zowat het enige element dat The Banshees Of Inisherin overeind houdt.
