De derde langspeler van FKA twigs is een aanstekelijk tegengif voor eenzaamheid en een gedeukt gevoel van eigenwaarde.
Caprisongs is een mixtape met negen gastartiesten en zeventien vitaminesupplementen van songs, alle op voorschrift verstrekt door singer-songwriter, danser en actrice FKA twigs. Experimenten vloeien over in zinderende, extraverte hiphop, r&b, dance, reggae en pop. Deze songs trillen van energie en smeken om een club.
Toch is ook deze plaat een product van de pandemie. Tijdens de lockdowns veranderde twigs’ woning in een volière waarin de stemmen van vriendinnen en podcasts digitaal van kamer tot kamer rondfladderden. Flarden van die gesprekken weerklinken hier tussen de beats, keys en zanglijnen door. Twigs wilde de troost die ze haar boden delen met anderen. ‘Als je je eenzaam voelt of afgezonderd of niet gesteund, dan mag je mijn vrienden lenen’, schreef ze aan haar volgers op Twitter.
Caprisongs opent met een intentieverklaring en een mentale robottekening. De eerste: ‘Hey, I made you a mixtape / Because when I feel you, I feel me / And when I feel me, it feels good’. En daarna: ‘I’m still that mysterious bitch’. Intiem én afstandelijk. Aanvankelijk neigt het geluid naar dat tweede: we krijgen een strakke en coole twigs. Een zuinige beat trekt de opener op gang, waarna een spiegelpaleis van stemmen voorbijdrijft. Op “Honda” is de bas diep maar clean, en zijn de woordsalvo’s afgemeten.
Maar daarna laat Caprisongs de erfenis van vorige plaat Magdalene los en lopen de temperaturen snel op. Ye’s 808s & Heartbreak schemert door in de piano en Auto-Tune van “Meta”, “Oh my love” is een met trap beats geïnjecteerde zwijmelroes. “Pamplemousse” vangt en bottelt de extase van een Londense rooftop-rave, en in het hopeloos, handdoek-in-de-ringverslavende “Papi bones” stuiven reggae, dance en Jamie XX op.
Af en toe schemert de moeilijke periode door waarin Caprisongs is ontstaan. Voor het leeuwendeel van 2021 was twigs herstellende van een relatie waarin ze fysiek en emotioneel werd misbruikt door haar vriend Shia LaBeouf. De klacht die ze eind 2020 tegen hem indiende vormde het begin van een maandenlang mentaal zuiveringsproces. In Caprisongs doet twigs geen foundation over de littekens – ‘I’ve got voices in my head / Telling me that I won’t make it far’ zingt ze op “Meta” – maar ze richt er evenmin de spotlights op. Troost staat centraal.
Twigs rekent daarvoor meer dan ooit op toeleveranciers. Waar ze op Magdalene zichzelf in de hoofdrol castte, geeft ze op deze mixtape ruimte aan anderen. Die doen daar bijna onverdeeld goeie dingen mee. Op “Tears in the club” laat twigs’ glazen falset zich bloedmooi matchen met de vocodermelancholie van The Weeknd, en de Nigeriaanse rapper Rema tilt het refrein van “Jealousy” naar een hoger niveau. Kudos trouwens voor de Brusselse Lous and The Yakuza, die een background-vocal mag verzorgen op “Oh my love”. Iets minder boeiend zijn de bijdragen van Jorja Smith en Unknown T, die in “Darjeeling” weinig toevoegen aan een al bij al middelmatig nummer.
Maar wat een bezonken parel is “Careless”: achtergrondstemmen zweven opwaarts als de hartjes in een Messenger-gesprek terwijl twigs en Daniel Caesar voorzichtig elkaars registers aftasten. De song zwelt en krimpt synchroon met pupillen in tienerkamers waar liefde nog te groot is voor woorden. Alles wat volgt – “Minds of men”, “Track girl interlude”, waarvoor Warren Ellis mee achter de knoppen zat, “Thank you song” met die duidelijke Arca-signatuur – het is topping op een cake die al gebakken is.
Duizend bloemen bloeien op Caprisongs, dat zwelgt in vriendschap, seks, raves, nieuwe dingen proberen en zelfliefde. Het is een persoonlijke overwinning voor twigs, en een verademing voor al wie nood had aan nectarine en zonlicht. Het rijk der vrijheid is er al. Het is voor enkele tientjes te koop bij de platenboer.
