Sorry, opa, de Russen hebben gewonnen. Of zoiets.
Het is ergens naar het einde toe, dat frontman Egor Shkutko de microfoon richting het publiek richt, dat foutloos Russisch meezingt. U begrijpt dat, het Wit-Russisch trio heeft dan ook een TikTok-hit gescoord, de jeugd is ráár. En dus zijn ‘Russian Doomers’ plots een ding: een pak minder zelfingenomen dan de boomers, een stuk armer ook, maar ze hebben veel geleerd van de jaren tachtig.
Want God, wat kan die Roman Komogortsev heerlijke Curegitaartjes neerzetten. Of het nu “Zvëzdy Cure” heet, of “Lyudi Nadoeli”; de glazen riedels zijn onmiskenbaar. Pavlev Kozlov legt er een baslijn onder die al even donker is. Want zo is Molchat Doma, een groep die klinkt alsof de jonge Robert Smith in een vat Tolstoj en Dostojeveski is gevallen; de weemoed is nog altijd even existentieel, maar ze klinkt zoveel dramatischer, zoveel Slavischer.
Daar heeft de groep natuurlijk Shkutko voor. De walrussnor van de groep heeft het soort slepende stem die eeuwig op treurstand staat, bedoeld om lyrische grafdichten voor te dragen. Molchat Doma is een groep die de ondraaglijke leegte van het bestaan bezingt in onpeilbaar zwaar Russisch. En wij, wij voelen dat, hoe onverstaanbaar ook. Molchat Doma is de klank van Atlas die de wereld draagt. Het weegt.
Het sléépt ook. Dreint een beetje te veel. Twintig nummers jaagt het trio er door op meer dan anderhalf uur. Dat is veel, en dat is lang, want Molchat Doma is ook een groep van weinig contrasten, laat staan dynamiek. “Toska”, “Otveta Net”, “Volny”, ze passeren allemaal even éénvormig, op het ritme van een eeuwig doortikkende drumcomputer, met altijd maar diezelfde gitaartjes. Het publiek likt het niettemin gretig op. “Ya Ne Kommunist” wordt onthaald op applaus als was het een hit. Dat is het niet, in geen enkele wereld. Hier staan kenners.
Het wordt pas boeiend als Komogortsev en Kozlov eindelijk hun synths aanraken, en het klankregister wordt uitgebreid. Plots mag ook het tempo omhoog, een melodie weerklinken. Dan heeft Molchat Doma al eens iets van Depeche Mode. Eentje dat met “Diskoteka” zijn eigen “Just Can’t Get Enough” heeft geschreven. Het tempo draait uitbundig de hoogte in, Shkutko vindt een nieuw register, en hop, daar gaan we een modulatie in; octaafje hoger, want ja.
Natuurlijk is “Sudno”, die TikTok-hit, het bisnummer. Iedereen is al lang murw geslagen na anderhalf uur doem, maar iedereen is enthousiast, want TikTok. Dit avondje No Future, Rusland-Style voelde zoals de Sovjet-Unie van weleer: veel te lang, te saai, te grijs, met helemaal op het einde een sprankeltje licht. Maar geef Molchat Doma maar een uurtje, dwing hen enkel hun beste nummers te spelen, en dat gaat nog wel een festivalzomer mee.
