Neen, de overbekende rockgroep De Mens schiet niet altijd en overal als een eersteklas achtbaan aan lichtsnelheid uit de startblokken. Maar zo hadden Frank Vander Linden en zijn wapenbroeders dat natuurlijk ook helemaal bedoeld: een theatertournee mag al eens rustiger beginnen. De Mens late night baadde, anders gezegd, in een (iets te) gezellig laidback sfeertje maar raakte gaandeweg gelukkig op volle kruissnelheid.
Al van bij de eerste drumroffels van Dirk Jans, even later de naakte bas van Michel De Coster, de adequate toetsen van David Poltrock en uiteindelijk de gitaar van Vander Linden in “Patti Blues” viel je het als toeschouwer meteen weer op wat een prima, voor de gelegenheid strak in het pak gestoken muzikanten deze band op de keper beschouwd herbergt. In een stemmig decor diepte de groep, met de behaaglijkheid van een kat die op je schoot zit te spinnen, vervolgens “Sheryl Crow” en “Sex Verandert Alles” op.
Vander Lindens bindteksten zijn haast even legendarisch als zijn songs, maar ook hier moest de zanger even op temperatuur komen. Pas bij de aankondiging van “Bemin Me Later” schoot de rasmuzikant met scherp:hij vergeleek het cultureel ambassadeurschap van de stad Poperinge van ‘onze stagair die nog maar negen jaar in dienst is’ (toetsenist David Poltrock) met een skileraar in Zambia. Glimlach verzekerd.
Maar ook de muziek, en dat is toch waar het allemaal om draait, klonk gaandeweg een pak zelfverzekerder. “Soms Denk Ik Dat Ik Een Weeskind Ben”trok, met een moorddadig mooi Hammondorgel van Poltrock, zelfs voor het eerst volledig de kaart van rock in hoofdletters, al zakte die spanningsboog nadien met een iets te gezapig “Nederland” weer even in als een kaassoufflé die dringend wat gist en een distortionpedaaltje kan gebruiken. Geen nood, want daar was die heerlijke uptempo van kraakverse single “Waar Is De Liefde”met een prachtig vol, fris geluid als een weide vol madeliefjes. Mooi!
Maar de echte tempowisselingen kwamen er nadat Vander Linden zijn gitaar op één sofa legde, De Coster en Jansen zichzelf neervlijden op een andere en onze favoriete kaalkop enkel met Poltrock op een elektrische piano verkillend mooie, indringende versies bracht van “Jeroen Brouwers (Schrijft Een Boek)” en “Kim Is Dood”. Langzaam schuifelend, haast als een verlegen communicant, klommen bas, drums en gitaar weer aan boord van het geweldige “O Wat Ben Je Mooi Als Je Weer Wegloopt”.
Volgde nog een vertederend intimistisch “Lachen En Mooi Zijn” en daar kwam de eindsprint al in zicht met een formidabel “Nooit Genoeg” (die machtig swingende drum- en bassolo’s!), de heerlijke melancholie van “Ergens Onderweg”.en de bitterzoete tekst van “En In Gent”, meteen ook het laatste nummer in de reguliere set. Knap om te zien ook hoe de vier muzikanten gaandeweg steeds meer op elkaar ingespeeld geraakten, daar waar ze in het begin van hun set zo precies vier Muzikale Eilanden leken.
In de bissen noteerden we nog verkillend mooie versies van “Irene” (enkel met pianobegeleiding) en een okselfris nieuw arrangement dat het uiterst dansbare “Maandag” paste als een tweede huid. Debuutsingle “Dit Is Mijn Huis” vormde de kers op een taart die gaandeweg steeds lekkerder om van te eten was. De Mens late night kent evenveel tempo- en sfeerwisselingen als een Ardens heuvellandschap maar op het einde was je als toeschouwer toch oprecht blij dat je de rit volledig had uitgezeten. Bovendien was en is de groep niet te beroerd om, met diverse compleet nieuwe arrangementen zichzelf te blijven heruitvinden. Respect!
De Mens late night is nog op tournee. Meer info op http://demens.be/
