Sportieve knakkers als wij zijn op de redactie van enola dragen wij het balspelletje een liefde toe die haast even diep snijdt als onze liefde voor muziek. De ploegen maken het sportieve duel waar op het grasveld, maar wij gaan op zoek hoe de onderlinge duels tussen de landen muzikaal kunnen uitdraaien. Welk land heeft de beste muziek? Wij zoeken nummers die u uit de speakers in uw thuisstadion kan laten schallen om in de sfeer te komen voor de wedstrijd. Vandaag houden we het speelveld breed met tussenstationnetjes bij finse progrock, een driesnarige turkse viool en een verliefde italiaanse postbode.
Finland vs Rusland
We moeten ons nerdbrilletje van puur enthousiasme goed vasthouden, want het is gelukt: eindelijk hebben we een wedstrijd voor prog-rock gevonden! Het Finse nationale epos, de Kalevala, werd op het conceptalbum Kalevala – A Finnish Progressive Rock Epic uitgesmeerd over 31 nummers met een speelduur van maar liefst vier uur. Dat is een gemiddelde van bijna acht minuten per nummer. Verwacht u dus maar aan breed uitwaaierende solo-acties op de gitaar, flankenwissels in het tempo en artistiek gedreun op de piano. De Finse prog-rockers van Haikara nemen in elf minuten de ontstaansgeschiedenis van de wereld voor hun rekening en beginnen rustig aan hun wedstrijd. Na een intro van maar liefst vier minuten schakelen ze pas een versnelling hoger om dan met de drums en gitaarriffs in te beuken op de Russische verdediging.
Polska Radio One zijn vrije geesten zoals de Russische overheid ze niet graag ziet. Ze maken spaced out psychedelische muziek met ondersteuning van een sitar en galmende vocals die je de oneindigheid van de kosmos doen aanschouwen. Dit is hoe Kuzyaev sterretjes zag na zijn onzachte botsing met Timothy Castagne.
Turkije vs Wales
Wij hebben geen idee hoe een voetbaltornooi er in de jaren ’20 en ’30 uitzag, en dus ook al helemaal niet hoe de Turkse ploeg het er toen vanaf bracht. Het was al zeker wel een periode waarin de kemençe, een driesnarige viool uit de kuststreken bij de Zwarte Zee, een belangrijke rol speelde in de folkmuziek in de Turkse en Griekse regio’s. Piçoğlu Osman was één van de belangrijkste kemençespelers van zijn tijd, en het opwindende “Sıksara Horan Havası” is daar een mooi bewijs van. Te vinden op de rijke compilatie Excavated Shellac: An Alternate History of the World’s Music. Het nummer koppelt het typerende scherp geluid van de kemençe aan een pijlsnel tempo en occasionele kreten ter aanmoediging vanop de supportersbank. En als Turkije vandaag wint, moet u voor het beste feestje van de dag in Sint-Joost-ten-Node zijn.
Voetbal kan Gruff Rhys, frontman van Super Furry Animals, vermoedelijk gestolen worden. Maar de band uit Wales lijken ons wel van een goed feestje te houden, en dan doet de gelegenheid er al niet meer toe. “Something 4 the Weekend” was in 1996 een zorgvuldige afweging van de voor- (“Oh my God! we’re getting hippy-dippy!”) en nadelen (“Third time unlucky perversely bloody”) van drank en drugs. Maar deze single vanop debuut Fuzzy Logic is toch vooral een springerige, zomerige indierockstamper die je instant gelukkig maakt en die verplichte kost zou moeten zijn op elk jeugdhuis- of fakbarfeestje. Op de hoes van de single stond ooit in het Welsh “slowly is the way to catch a chicken”. Geen idee of dat een legitieme te volgen tactiek is op het grasveld, dat moet u maar aan Filip Joos vragen, maar denk er toch maar aan als u de mannen van Wales achter de bal ziet aansloffen.
Italië vs Zwitserland
Italië leverde in de openingsmatch wat van hen verwacht werd. Turkije werd netjes ingepakt en ze bezorgden het thuisland de drie punten. Daarom kiezen we vandaag de openingstrack van de soundtrack Il Postino, de wondermooie film uit 1994 over de eenvoudige postbode die de hulp krijgt van de verbannen Pablo Neruda om het hart van zijn geliefde te veroveren. Op de klanken van die romantisch uit de ochtendnevel opkringelende melodie hebben de Azzurri op een diefje ons hart gestolen en mogen ze nu gerust tot de favorieten gerekend worden.
Zwitserland dan maar. Niet het grootste voetballand, en even bescheiden is hun eigen muziekscene. Dat dat misschien niet helemaal nodig is, merkte u al op de eerste speeldag met The Animen, en ook CRIMER verdient best een luisterbeurt. Flink gezegend met Dave Gahanwaardige stembanden greep Alexander Frei dan ook maar naar hetzelfde soort jaren tachtigsynths als Depeche Mode. Met het soort fijne popliedjes als dit “Brotherlove” tot gevolg. En omdat het in de lucht hangt; een liveversie.
Onze aangevulde spotify-lijst vind je hieronder.
