Onder het motto Safe ‘n Sounddays organiseert Walter kleinschalige concerten met artiesten die twee keer spelen op een avond, in coronaproof omstandigheden en voor een beperkt publiek. Na eerdere passages van Lander Gyselinck & Frederik Leroux, Mauro Pawlowski en Indrė Jurgelevičiūtė & Bert Cools, waren we eindelijk op post voor Flying Nimbus, het duo Lynn Cassiers en Manolo Cabras.
Het is even wennen, met amper twee dozijn toeschouwers bij elkaar op veilige afstand en met een mondmasker op, maar het weegt niet op tegen het plezier om eindelijk nog eens een ‘echt’ clubconcert te kunnen meemaken. Het was duidelijk ook naar de zin van de artiesten, die met volle teugen genoten van het musiceren voor een publiek. Een publiek dat getrakteerd werd op een ijzersterke performance van een duo dat garant staat voor een heel eigen universum dat in de puntjes beheerst wordt en tegelijkertijd een spontane aantrekkingskracht uitademt.
Lynn Cassiers kan je intussen gerust beschouwen als de meest unieke vocaliste van de Belgische jazz en improvisatie. Dat ze stem steevast samenbrengt met elektronica zit daar zeker voor iets tussen, want de beheersing van haar imposante arsenaal is al even indrukwekkend als de stemcontrole. Het mooist van al is vermoedelijk haar vermogen om schijnbare tegenstellingen samen te brengen in hoogstpersoonlijke vormen, zoals ze al bewees in andermans bands, maar ook solo en haar eigen Imaginary Band en YUN.
Cassiers slaagt erin om compositie en improvisatie naadloos op elkaar te laten inwerken. Idem voor de temperamenten: nu eens wordt gehint naar een naïef-kinderlijk droomuniversum, maar daar kan net zo goed een sinistere of donkere ondertoon insluipen. De muziek dobbert soms op een bedwelmende, haast pastorale zuiverheid, maar wordt regelmatig ook zachtjes versmacht met tactieken die meer dan eens neigen naar ongemakkelijke oorden waar een ongrijpbare droomlogica regeert. Het duo met bassist Cabras herinnerde hier en daar zelfs aan de spacey onderwaterwereld van Lilly Joel, haar samenwerking met Jozef Dumoulin.
Geen verrassing, omdat al die werelden voortdurend door elkaar lopen. Het recent uitgebrachte YUN is er misschien nog het meest sprekende voorbeeld van. Het is meteen duidelijk dat je terechtgekomen bent bij Cassiers & co, maar je hebt wel te maken met composities van (onder anderen) Porter en Gershwin, die weggeplukt werden uit The Great American Songbook. Die affiniteit met de songtraditie zorgt ervoor dat Cassiers’ muziek zowel de houvast als de kleuren ervan heeft, ook al zijn ze soms zorgvuldig verstopt. De melodielijnen zijn even vaak onvoorspelbaar als vaag herkenbaar, maar gaan steeds op in ingrijpende, gemut(il)eerde bewerkingen die je voortdurend op het verkeerde been zetten.
Door Cabras’ veelzijdigheid en gebruik van loops werd het bereik van de muziek schier eindeloos. Het ene moment verankerd in kamermuziek-oorden door het gebruik van elegante strijkstokpassages, maar verderop terend op potige baslijnen of de combinatie van loops en opzwepende percussie. Samen met het elektronische arsenaal en het eindeloos real time bewerken en terugkaatsen van Cassiers leidde het tot een immense dynamiek tussen iets ouder (“G Whatever”) en recenter materiaal (“Move Them Mountains”), een slalombeweging tussen lieflijke dromerijen en labyrintische exploraties die misschien wel het mooist tot uiting kwam via het contrast tussen de ingetogen intensiteit van “What Reason Could I Give” (Ornette Coleman) en haar eigen “Water Fall”, hier minutieus geboetseerd tot een hoogtepunt dat laag na laag bleef prijsgeven.
Het was, kortom, een concert dat je onderdompelde in een bedwelmend universum met een enorm breed bereik dat steeds verankerd bleef in een even duidelijke als idiosyncratische visie. Het duo is bovendien beland op het benijdenswaardige kantelpunt waar muziek spelen eigenlijk spelen met muziek wordt, en dat is iets dat altijd indruk zal maken – mondmasker of niet.
Er volgen – fingers crossed – nog vijf afleveringen van Safe ’n Sounddays. Alle info op de website van Walter.
