Sciencefiction dansmuziek is al lang véél meer dan het huisorkest in de Star Wars Cantina. Begin jaren zeventig tekende Kraftwerk de blauwdruk uit, waarna het ‘genre’ via onder anderen David Bowie, Giorgio Moroder en Soulwax nu op de radar van de Compact Disk Dummies verscheen. De piepjonge winnaars van Humo’s Rock Rally 2012 tonen op hun tweede album Neon Fever Dream hun groeimarge en potentieel. Hoewel het water hen aan de lippen staat is het plafond is nog niet bereikt.
Voor hun tweede album wagen de broers Coorevits zich meteen aan de gevaarlijke evenwichtsoefening van een conceptplaat, waarin de grenzen tussen realiteit en fictie als in een koortsdroom vervagen en de grens tussen wat echt en nep is even flou wordt als die tussen mensen en replicants in Blade Runner. Het concept weerspiegelt zich in de thematiek van de titels en teksten, maar overheerst gelukkig nergens: het album blijft even sterk overeind wanneer je ze los van het concept beluistert.
Dit is een plaat als een soort Fyrefestival – dat net als het hotel op de hoes op drijfzand gebouwd bleek te zijn – maar dan zonder met de billen bloot te gaan. De Dummies houden ons immers een dromerige spiegel van toekomstige dansmuziek voor en die toekomst klinkt verdacht veel als het verleden. Jonge artiesten hoeven zich niet meer af te zetten tegen de oude muziek maar plunderen dankzij het internet de gehele muziekgeschiedenis en via enkele muisklikken hoppen ze grenzeloos tussen genres. Niets is fout of heilig voor de jongeren tegenwoordig.
Hoe speelt dat verleden nu een rol op deze plaat? Het opvallendst is de in pastel neon-tinten gedrenkte sound van de plaat. De jaren tachtig hangen als een wolk van haarlak over de muziek. Ze klinkt haast even afgelikt als de in mocassins geschoeide Sonny en Tubs uit Miami Vice. Het is het klankpalet waar ook Tame Impala tegenwoordig graag en gretig naar grijpt. De invloeden reiken verder dan dat. In ‘Millionaire’ lijkt de golvende baslijn van New Order’s ‘Blue Monday’ te zijn verweven, ‘Neon Fever Dream’ dendert voorzichtig voort als Kraftwerk ten tijde van Autobahn en wanneer “Everybody’s Lonely” rijmt op “Annie isn’t ok” is Michael Jackons ‘Smooth Criminal’ een onverwacht maar goed gekozen referentiekader. Nergens zijn deze invloeden opzichtige kopieën, maar ze ontlokken eerder een onverhoedse glimlach en ze doen het geheel meteen heel vertrouwd aanvoelen. Zodoende is alles met elkaar verweven: de Compact Disk Dummies in het centrum tussen heden, verleden en toekomst.
Wat vooral opvalt is het gerijpte vakmanschap van de broers Coorevits. De hierboven opgesomde invloeden doen niets af van hun verdienste om de plaat te voorzien van hun eigen smoelwerk, die in het verlengde van hun vorige releases ligt, maar met nog meer body. De voorbije jaren deden ze ruime ervaring op binnen en buiten hun comfortzone (veel en intensief optreden werd aangevuld met een job als huisband bij De Ideale Wereld, en het componseren van soundtracks) en dat werpt duidelijk zijn vruchten af.
Overal zitten kleine hooks en vernuftige melodieën doorheen geweven, met maximale effecten op de juiste momenten. Zo brengt de japanse bamboefluit ‘Kyoto Protocol’ ons in herinnering dat het verzonken hotel nog niet zo een onrealistisch toekomstbeeld zou kunnen zijn als we het klimaatprotocol niet serieus nemen. Daarentegen ligt ‘Matter Of Time’ lekker te bronzeren onder een balearische zon, waarbij de stem van Coorevits mooi versmelt met die van de achtergrondzangeressen, als een vettig geheel van zweetdruppels met zonnecrème op uw huid.
De plaat is dansbaar zonder opdringerig ‘dance’ te zijn en gedijt even goed thuis als op de dansvloer. Dat betekent niet dat alles zonder fout is. Zo kan het hoge niveau van de eerste nummers niet over de ganse lijn volgehouden worden en valt vooral ‘(Fell In Love With A) Hologram’ net iets te licht uit.
Zonder ooit het poppy refrein en de melodie uit het oog te verliezen draaien Janus en Lennert hier met hun batterijen aan synths, gitaren en drums verdraaid lekker stampende danceknakkers in elkaar waarop het fijn van de robotdans doen is. En dat stemt hoopvol voor hun toekomst.
