Eén uur later dan aangekondigd duikt FKA Twigs op van tussen de bloedrode gordijnen van het Koninklijk Circus. “Don’t Lauryn Hill us please, you’re not there yet”, klonk het voordien nog op de socials. Misschien heeft ze het wereldsterrenniveau van Hill nog niet bereikt, maar ze is in ieder geval aan een razendsnel tempo die richting uit aan het performen.
Een Lauryn Hill-diva was ze niet in Brussel, maar wie dan wel? Een in de steek gelaten bruid tijdens “Water Me”, een piraat, een Victoriaanse melkboerin, een paaldanseres, een oosterse wushu zwaardvechtster, en bovenal, op de ontroerendste momenten van de show, een vrouw die haar pijn samenbalde en uitspuwde met iedere trede van de toonladder die ze beklom. Ze was meer dan een zangeres in ieder geval.
Dat was al duidelijk vanaf moment één, overigens: openen deed ze niet met zang, maar al tapdansend over experimentele soundscapes en een hoop klanken waaruit we enkel “boomshikita” konden opmaken. Dansen deed Tahliah Barnett als jonge twintiger al voor ze FKA Twigs werd, onder andere in de video’s van Jessie J. Anno 2019 regisseert ze, producet ze, heeft ze 50 procent van alle dansgenres in de vingers én weet ze hoe ze al die vaardigheden in anderhalf uur een plaatsje kan geven. Het zou ons niet verbazen als ze het komende decennium ook nog eens leert vuurspuwen of beeldhouwen als ze een manier vindt om die gaves coherent tussen haar nummers te borduren.
Om maar te zeggen: FKA Twigs sloeg erin om theater, dans én zwaarden in de mix te gooien zonder dat haar muziek ooit bijzaak werd. Godzijdank ook: we hebben er vijf jaar op moeten wachten, maar haar laatste plaat MAGDALENE staat ongetwijfeld hoog op iédere eindejaarlijst van ieder respectabel medium. Vijf jaar waarin haar liefdesbreuk met Robert Pattinson breed in de roddelpers uitgesmeerd werd en ze gezwellen uit haar baarmoeder moest laten weghalen. Loodzware jaren die haar brachten tot een album gewijd aan Maria Magdalena, een verkeerd begrepen vrouw. Of zoals ze ’t benoemt in “Mary Magdalene”: “A woman’s time to embrace she must put herself first.”
Haarzelf eerst plaatsen wierp zo z’n vruchten af: zelden zagen we een zangeres met zo veel charisma, uitstraling en zelfvertrouwen op een podium, die ieder moment — hoe gestileerd de show ook was — geloofwaardig was. Zoals tijdens “mirrored heart” waarin ze aanving met een zucht die na dagenlang verdrongen te zitten in haar strottenhoofd zichzelf verscheurend een weg baande naar haar keel. Het hartzeer werpt haar letterlijk tegen de grond, maar ze rijst telkens opnieuw recht om door de microfoon te snikken of je haar ooit écht zag. Een knap staaltje acteerwerk zouden cynici zeggen, maar de krop in onze kelen zegt iets anders.
Naast een vrouw met psychische kwetsuren, was ze erbovenop een onverbiddelijke badass chick, bijgestaan door een indrukwekkende vierkoppige danscrew. Hoever ze er met haar futuristische en onorthodoxe zijpaden ook vanaf zit, haar roots liggen nog steeds in hiphop. In “Figure 8” en “Holy Terrain” — de meest dansbare single van haar laatste langspeler met Future — vlogen benen de lucht in en kronkelden de lichamen zich in hoeken die de gemiddelde burger een one-way ticket naar de kinesist zouden geven. Twigs dropt en hopt ertussen, als de streetwise vrouw die recht geklauterd is zonder enige intentie om de grond ooit nog van dichtbij te zien.
Of toch: na het verpletterende “Two Weeks” dat de publieksextase naar het hoogtepunt dreef, stond ze er toch weer weerloos alleen voor. De zes outfits (waaronder een glitterbikini), vier dansers, twee percussionisten, cellist, het zwaard, de paal en de stelling verschuilen zich opnieuw achter twee gordijnen. Sober maar alles verterend brengt ze “Cellophane”. “Why won’t you do it for me? When all I do is for you?”: haar stem breekt voor de derde keer die avond, ze fluistert en krijst. De overwinnaarsattitude slijt weg, overmand door leed.
Zij die erbij waren, zullen het gevoeld hebben. FKA bracht een complex theater met een expositie, climax, ontwikkeling, crisis en catharsis. Van de tapdans tot de paaldans, van de emotionele dalen tot de heroïsche come-backs. FKA bracht een concert van het hoogste niveau, dan mag ze al eens Lauryn Hill-allures vertonen.