The Album Leaf kwam afgelopen maandag hun doorbraakplaat In A Safe Place (15 kaarsjes!) nog eens van onder het stof halen. Het werd een avondje voor de fans waarop magische momenten afgewisseld werden met apathie.
Het lijkt wel alsof 2019 een jubileumjaar aan het worden is voor de indietronica die rond de eeuwwisseling zoveel mensen deed wegdromen. Twee weken geleden kwam Múm hun debuut al eens in de kijker zetten in de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken. Nu was het de beurt aan de band van Jimmy Lavelle om In A Safe Place, de plaat die hem op duyster en op de soundtrack van The OC bracht, er nog eens integraal door te halen. Waar Múm er voor koos de songs uit Yesterday Was Dramatic, Today Was Oké afwisselend met nummers van andere albums te spelen, besloot de Amerikaan om de plaat klassiek van A tot Z te spelen. En dat werkte misschien niet altijd even goed. Enerzijds is In A Safe Place natuurlijk een melancholische sfeerplaat, die bij zo’n integrale aanpak gebaat is om die sfeer volledig tot zijn recht te laten komen. Anderzijds is In A Safe Place misschien een goeie plaat – en de belangrijkste plaat uit het oeuvre van The Album Leaf – maar ze kent zeker ook haar zwakke momenten. En dan durft een concert tijdens de mindere momenten wel eens wat stil te vallen. Waar The Antlers je met hun integrale uitvoering van Hospice enkele maanden geleden bijna een uur lang de adem deden inhouden, kon hier af en toe een geeuw niet onderdrukt worden.
Het plaatje klopte nochtans, maandagavond. De gezellige, kleinschalige Rotonde was de ideale locatie voor dit verjaardagsfeestje, en de band had een mooie lichtshow bij die sfeer bracht. Van bij het begin kon je knuffelende koppels en wegdromende mensen met gesloten ogen opmerken. Opener “Window” zette het concert zachtjes in gang. Al snel schrok je echter wakker wanneer de drummer weinig subtiel “Thule” op een hoopje sloeg. Iemand had hier duidelijk een memo niet ontvangen. Toen de song richting eindmeet spurtte en ook viool en piano hun plaats opeisten, was de grens tussen gelaagd en geluidsbrij flinterdun. “On Your Way” toonde vooral dat Lavelle nooit een groot zanger zal zijn. In songs als deze wordt duidelijk waarom In A Safe Place wel een goede, maar geen schitterende plaat is. The Album Leaf was daarenboven niet van plan buiten hun comfortzone te treden, en voegde live muzikaal weinig nieuws toe aan de plaatversies van de songs.
Na die ietwat valse start viel het concert beter in de plooi. Breekbare klankentapijten werden afgewisseld met het type muzikale uitbarstingen waar IJsland een exportproduct van gemaakt heeft. In die eerste categorie valt onder meer “Twentyforteen”, waar de groep erin slaagde alle laagjes tot een mooi geheel te smeden. Het trio op het podium was prima op elkaar ingespeeld en wist de arrangementen van de plaat knap naar het podium te vertalen. Vooral de dialogen tussen de verschillende piano- en gitaarpartijen, en de viool en belletjes waren mooi om te zien. “Streamside” was evenzeer prachtig delicaat. De kleine lichtjes vulden het geluid perfect aan zodat een melancholiek miniwereldje ontstond in de Rotonde. “Over The Pond” scheerde dan weer rakelings langs Múm. De band rekte de spanningsboog misschien net te hard uit, maar wanneer de muziek naar het einde toe dan toch opsteeg, vergaf je het Lavelle, sloot je je ogen en dreef je af. “The Outer Banks” was zoals op de plaat zelf ook hier een hoogtepunt. De gitaararpeggio’s van Lavelle kwamen mooi naar voren, en het samenspel deed alles uiteenspatten in een herfstige klankexplosie. Voorprogramma Joyero – in wie u Andy Stack van Wye Oak kon herkennen – deed bovendien mooie toevoegingen op sax. “Eastern Glow” lag Lavelle qua zang een pak beter. Enkel “Another Day” bleef te gewoontjes om te boeien.
Nadat met het integere “Moss Mountain Town” het integrale In A Safe Place werd neergelegd, was er nog wat tijd over voor wat lukrake songs uit de rest van het oeuvre van The Album Leaf. In een potige maar meeslepende versie van “Always For You” (Into the Blue Again) toonde de groep toch een ander gezicht waar stevigere drums wel hun plaats hebben. Afgesloten werd met een mooi uitgesponnen sfeerstuk en zelfs een snuifje psychedelica dat helaas te lang doelloos bleef om te boeien. Uiteindelijk toonde het staartje van het concert vooral wat al meer dan een decennium het grote probleem van The Album Leaf is: een gebrek aan durf en vernieuwingsdrang. Er is niets mis met een kenmerkende sound te hebben, maar in die vijftien jaar sinds In A Safe Place uitkwam, is Lavelle veel te sterk blijven teren op zijn sound. Nieuw werk was te zeer een doorslagje van zijn doorbraak. Veel nieuwe fans zal Lavelle met concerten als dit dan ook niet krijgen. Meer dan bij Múm – dat voor een meer reguliere opbouw koos, of bij The Antlers enkele maanden terug, dat een écht verpletterend meesterwerkje naar het podium bracht – voelde deze avond aan als een nostalgietrip naar de gouden jaren van het genre. Het concert bevatte genoeg mijmermomenten om het te doen slagen, maar ook maar nét. Momenten echter om te koesteren, omdat een beetje troost evenzeer troost is.
