Zes jaar, zo lang heeft het geduurd voordat The Album Leaf nog eens met een echt album op de proppen kwam. En of dat echt nodig was? Goh…
Niet dat Jimmy LaValle, spilfiguur in de groep, in die zes jaar stilgezeten heeft. Hij bracht de kloeke EP Forward/Return uit, een soundtrack en de tourdocumentaire Beyond There, allemaal in eigen beheer. Het meest in de kijker liep hij met zijn samenwerking met Mark Kozelek, voor het mooie Perils From The Sea. Maar nu is er dus toch een opvolger voor A Chorus Of Storytellers. Eigenlijk mogen we Jimmy LaValle, althans als het van hem afhangt, geen spilfiguur meer noemen. The Album Leaf presenteert zich dezer dagen expliciet als een band en geen eenmansproject zoals vroeger het geval was.
Een band dus, met naast Lavalle ook Matt Resovich, Brad Lee en David Lebleu in de gelederen. Dit bracht niet onmiddellijk heel noemenswaardige veranderingen teweeg en daar schuilt waarschijnlijk het grootste probleem van The Album Leaf. Hoeveel mensen LaValle zich ook door laat omringen, de volgende plaat van The Album Leaf zal altijd ongeveer klinken als de vorige. Als je zoals ons de sound van The Album Leaf wel kan smaken (die wegzetten als Sigur Rós uit de Primark of tweederangs Duystermuziek is toch enkele bruggen te ver), hoeft dit niet erg te zijn. Maar de Amerikaan teert nu al meer dan tien jaar op platen die bijna een kopie van doorbraak In A Safe Place zijn, met hier en daar een ander accent.
Deze keer is dat de (nog meer) prominente aanwezigheid van LaValles eigen stem. Als er op de vorige platen van The Album Leaf gezongen werd, belde hij daarvoor gewoonlijk naar bevriende muzikanten zoals Pall Jenkins van The Black Heart Procession. Op Between Waves zingt LaValle drie nummers zelf in. “ I’m not a singer, I just choose to sing sometimes/ I wanted to keep the honesty and not think about it too much”, stelt hij zelf bescheiden. Maar hij hoeft niet te vrezen: “New Soul”, “Between Waves” (niet toevallig allebei al vooruitgestuurd de voorbije maanden) en “Never Far” behoren tot het beste van wat zijn nieuwste worp te bieden heeft. Je moet het een beetje voor zijn stemgeluid hebben en je hoort dat hij niet echt een natuurlijke zanger is, maar toch weet hij zich heel goed staande te houden tussen de elektronica die rond zijn stem geweven wordt en ervoor zorgt dat de songs naar een hoger niveau getild worden.
Daartegenover staan songs als “Back To The Start”, “Wandering Still” of “Lost In The Fog”, die LaValle tegenwoordig, na platen vol met nummers als “The Outer Banks”, “Blank Pages” of “Within Dreams”, waarschijnlijk in zijn slaap kan schrijven. Met crescendo’s en subtiele elektronica opgebouwde ambient waarbij na een drietal minuten blazers of een emotionele viool het nummer doet openbarsten. Het zijn niet eens zo’n slechte nummers en iemand die de band pas met deze plaat ontdekt, zal er misschien wel plezier aan beleven. Maar de meerwaarde van alwéér een plaat vol te stouwen met dit soort muziek, zal de doorsnee fan waarschijnlijk een beetje ontgaan. Nochtans hoor je dat er meer in de songs zit (de tintelende elektronica aan het begin van “Back To the Start”, of de hevigere percussie bij “Wandering Still” bijvoorbeeld). In plaats van hier meer mee te doen, grijpt de band telkens terug naar de gekende clichés.
Of LaValle deze plaat nu dit jaar of twee, drie of vier jaar geleden had uitgebracht, het had niet uitgemaakt. Dit is een plaat die hij, ondanks de geslaagde zangbijdrage, op elk moment in zijn carrière had kunnen maken. Het doet pijn om het toe te geven, maar The Album Leaf flirt met Between Waves zwaar met de irrelevantie. Als LaValle nog eens zes jaar tussen twee albums laat, is het in ieder geval te hopen dat hij eerst even goed bezint over welke richting hij met dit project uit wil.
