Shtt waaierde alle kanten van het popspectrum uit. Geen band was beter geschikt om de allerlaatste DOK-dag in majeur af te sluiten.
Creatieve geesten die plaats moeten ruimen voor zakken met geld en andere projectontwikkelaars. It’s the way of the world. En dat is in Gent – helaas – niet anders. Na acht jaar sloot het gezellig anarchistische kunstenaarsdorp DOK er afgelopen zondag zijn deuren. Binnen afzienbare tijd zullen er nagelnieuwe en veel te dure appartementsblokken verrijzen.
Het was dan ook met gemengde gevoelens dat we afzakten naar de Allerlaatste Dokdag Everrrr. Een tikkeltje triest omdat het ditmaal écht de laatste keer was dat de vrijhaven voor kunstenaars, bouwers, muzikanten, vertellers en ander creatief gespuis zijn deuren opende voor het publiek, maar ook verheugd nostalgisch over de vele fijne concerten die we de afgelopen acht jaar op de DOK-site mochten meemaken. Cloud Nothings, Flipper, Sebadoh, Car Seat Headrest – om er een paar op te noemen.
DOK was overigens veel meer dan gewoon een plek voor concerten: ongebreidelde artistieke vrijheid was er troef en vernieuwende ideeën werden er warm onthaald – hoe zotter, hoe liever zelfs. Geen groep die dan ook beter geschikt was om de allerlaatste DOK-dag in majeur af te sluiten dan de muzikale mafketels van het Gentse Shht. Die brachten voor deze speciale gelegenheid een trits muzikale gasten mee en bouwden zo een feestje dat een waardig punt zette achter een een klein decennium jeugdige Gentse creativiteit.
Dat feestje begon met een soort tableau vivant en een Van Ostaijaanse speech van de organisatie om het einde van acht jaar DOK in de verf te zetten. Mét een flinke sneer aan de projectontwikkelaars, dat spreekt vanzelf. Waarna Shht mocht aftrappen met publiekslieveling “Masterpiece”, dat alle kanten van het popspectrum uitwaaierde om telkens weer uit te komen bij de granieten riff waarrond de song is opgebouwd. Meteen werd nog maar eens duidelijk dat Shht een waardige opvolger is om de Gentse rockfakkel over te nemen van Raketkanon, dat onlangs – en jammer genoeg – zijn nakende afscheid aankondigde.
Liefhebbers van de band kenden het nieuwe “Morning Coffee” al, een lap funkrock met in de hoofdrollen een verdwaald klinkende marimba, een stel jazzy gitaarlicks én een uit de kluiten gewassen blazerssectie. Om de spreekwoordelijke tent helemaal in de fik te zetten breide de groep er nog een techno-achtige coda aan vast. Om dan met een ware oerschreeuw van zanger en geboren publieksmenner Michiel Randsome “Don’t Care” in te zetten. Uitschieter? De maffe solo die fervent hoedjesverzamelaar Nathan Ysebaert uit zijn Fender Jazzmaster toverde. Hou hem in de gaten, hij zou met de jaren wel eens kunnen uitgroeien tot onze eigenste Marc Ribot.
Een toefje gas terugnemen deed Shht met “J’ai décidé d’être heureux/heureuse”, dat werd afgesloten met een collectieve robotachtige choreografie. Want voor wie het nog wist: Shht is veel meer dan een eenvoudige rockband, Shht is een waar gesamtkunstwerk zoals men dat in Duitsland zo mooi placht te zeggen. Dat kunstwerk vatte vervolgens “Profit” aan, een song die tijdens een avond als deze – waarin de overwinning van het grote geld al vierende betreurd werd – niet mocht ontbreken. Toepasselijker kan bijna niet.
Het werd tijd voor de eerste gast: Mattias De Craene, saxofonist bij Nordmann en MDC III. Die werd op een vrachtwagen aan de zijkant van het podium geposteerd om Shht bij te staan tijdens “Soup”. Hoe het publiek massaal uit zijn dok ging, je had erbij moeten zijn! Nog wat later verscheen Tsar B naast hem om er haar song “Rattlesnake” te brengen. Die klonk tegelijk betoverend oosters en neigde naar onderkoelde new wave – of lag dat aan de wind, de regen en de industriële omgeving?
Waarop Brent Vanneste van Stake ten tonele verscheen om samen “Warp 1.9” van The Bloody Beetroots te coveren. Kernwoorden? Een duistere parlando aan het begin, 90’s techno in de refreinen en tussendoor ambientgeluiden die zo uit een film noir geplukt leken. Het leverde een stamper met stadiongehalte op die van ver aan Rammstein – ook al zo’n gesamtkunstwerk – deed denken. Of lag dat aan de wind, de regen en de industriële omgeving? Hoe dan ook, stel u eens voor dat Shht over hetzelfde budget zou beschikken als de Duitse band. Voor special effects. Videoschermen, vlammenwerpers, vliegende varkens, wat niet al … Dat zou me daar wat geven!
Een mens mag al eens dromen … Toch? Soit, de climax van de avond had u nog tegoed: die kwam er toen Lander Ghyselinck – percussionist en bezieler van het futuristische jazzcombo Stuff – het podium betrad om Shht tijdens het nagelnieuwe “Talk About” bij te staan met een indrukwekkende percussiesolo. Het gaf de grappige song (die heen en weer schipperde tussen gesjeesde eurodisco, funkrock en fanfare) een duister en demonisch kantje. Of lag dat aan de wind, de regen en de industriële omgeving? De bandleden van Shht gingen er alleszins allerlei gekke dansjes van doen – tot groot jolijt van het publiek.
Dat het publiek de song erg kon smaken bleek ook toen Shht er uiteindelijk de brui aan gaf en de fans het thema van het nummer nog minutenlang bleven scanderen. De heren konden niet anders dan weer invallen en lieten een trompettist met een fantastische solo de show stelen. Erg jammer overigens dat de laatste dag van DOK werd geteisterd door winderig en miezerig hondenweer – alsof ook de weergoden hun misnoegdheid over het einde van een tijdperk in de verf wilden zetten. En respect voor Shht dat zich daar helemaal niets van aantrok en een erg fijne show neerzette. Erg benieuwd ook naar hun nieuwe plaat die er in 2020 zit aan te komen.
