Vox Lux is een verre nazaat van de zogenaamde ‘backstage musicals’ uit de jaren negentiendertig. Daarin werd het harde leven – Amerika zat midden in de depressie – van artiesten op Broadway getoond, steevast gelardeerd met de nodige romantiek, pijn en aberrant gedrag. De hele filmgeschiedenis lang werd dit sjabloon opnieuw gebruikt en ook Vox Lux tapt uit hetzelfde vaatje.
Zoals de Amerikaanse filmwetenschapper David Bordwell stelde in ‘Reinventing Hollywood’, kunnen vaste sjablonen getalenteerde regisseurs aanzetten tot grote creativiteit in een poging zich te onderscheiden en hoeft het werken met formules dus het afleveren van een sterke film niet in de weg te staan. Helaas doet dit zoutloze en fletse portret van de opkomst en ondergang van een zangeres (eerst gespeeld door Raffey Cassidy, nadien door Natalie Portman), helemaal niks boeiends of creatief met het beproefde recept.
De film opent nochtans vrij sterk, met een indringende en franjeloze registratie van een dodelijke schietpartij op een school, waarbij de jonge Celeste neergeschoten wordt door een klasgenoot. Zonder al te veel pathos toont regisseur Brady Corbet (vooral bekend als acteur uit o.a. Funny Games) hoe de afwikkeling van het drama het leven van de jonge Celeste verandert, wanneer ze haar angsten van zich afschrijft in een nummer dat al snel uitgroeit tot een hit. ‘It became a national anthem’ zegt Willem Dafoe in de voice-over die ook alles duidelijk in de tijd situeert en zo de link legt met allerlei belangrijke gebeurtenissen zoals de politiek van Ronald Reagan of de aanslagen op 9/11.
Wat volgt is klassiek: het succes van Celeste groeit en na een aanpassingsperiode, geeft het brave godsdienstige meisje zich over aan de mondaine verlokkingen die bij haar nieuwe status horen. De ochtend dat de vliegtuigen zich in de torens boren in New York, treft ze haar zus in bed aan met de manager (Jude Law), waarna de sterke band tussen de twee meisjes verbroken wordt en het van kwaad naar erger gaat met de popdiva. Anno 2017 treffen we haar opnieuw (nu vertolkt door Portman) aan de vooravond van de lancering van het nieuwe album dat voor een soort comeback moet zorgen nadat Celeste jarenlang vooral in het nieuws geweest is omwille van haar ernstige alcohol- en drugsproblematiek.
In wezen is Vox Lux een moderne ‘Faust’ vertelling, die draait om de manier waarop moderne populaire cultuur alles – tot en met de meest vreselijke drama’s – approprieert en recycleert, maar daar vangt Corbet uiteindelijk weinig mee aan. Na de degelijke opening wordt Vox Lux één lange ‘bad trip’ waarin de opzichtige montages moeten maskeren dat de hysterische uitbarstingen en hoog oplaaiende ruzies uiteindelijk al snel gaan vervelen. Ook de kijk op de entertainmentindustrie en de Amerikaanse cultuur, is in wezen vrij banaal en doorzichtig. De film is dermate glad, stijlloos en ongevaarlijk, dat elk interessant idee – vormelijk of inhoudelijk – al snel kopje onder gaat in de grijze middelmatigheid die de hele prent tekent. Tijdens de finale vergast Brady Corbet ons nog op een totaal overbodige en ellenlange registratie van het concert dat Celeste geeft ter ere van haar nieuwe opnames, waardoor de film ook nog eens veel te lang duurt en het laatste greintje interesse bij de kijker verdampt.
