De wondere wereld van misdaadverhalen. Het is zoals gestoofd witloof of de religieuze platen van Bob Dylan: je bent ervoor of je bent ertegen. Daartussen: de grote leegte. Zo nu en dan tracht iemand die kloof te overbruggen. Murder on the Orient Express weet ook niet-crimi-liefhebbers aan te spreken en in de wereld van het beeldverhaal overtuigen zowel Nestor Burma als Canardo ook niet-misdaadfans, al kan dat een gevolg zijn van de bijtende humor die de verhalen kenmerkt. Anders is het gesteld met De Meimoorden van Heuvel en Post, dat voer blijkt voor de echte misdaadfans. De setting is nochtans interessant: het Rotterdam van 1940, wanneer de Duitse legers de Lage Landen onder de voet lopen en ook de Nederlandse havenstad inpalmen.
De Meimoorden vangt aan in 1948, wanneer politieman Hendrikus Maalbeek verhoord wordt door een commissie die meer wil weten over de zaak-Flenter en de zaak-Moret, die zich bij het begin van de oorlog afspeelden. Niet zonder reden: de twee figuren waren al voor de vijandelijkheden begonnen betrokken bij schimmige zaakjes zoals spioneren voor een vijandelijke mogendheid. Dechy, een van de commissieleden die de taak op zich genomen heeft de gebeurtenissen van enkele jaren eerder uit te klaren, blijkt echter evenmin onbesproken, waarop de poppen aan het dansen gaan en de fans van het genre van de gewone stervelingen gescheiden worden.
Wat volgt, is een kluwen van intriges en grote en kleine misdaden, waarbij zowat iedereen er een verborgen agenda op na blijkt te houden. Verwensingen, kogels, granaten, bommen, het vliegt allemaal in het rond: De Meimoorden kan bezwaarlijk van een gebrek aan actie beschuldigd worden, maar tegelijk is er die overdaad aan verhaal. Het houdt niet op met het gedoe, en dat moet natuurlijk allemaal in tekstballonnen gegoten worden, waardoor de bladspiegel er geregeld uitziet als tijdens de hoogdagen van Blake & Mortimer.
Voor De Meimoorden diende het gelijknamige boek van Jacques Post als fundament en dat is mogelijk waar het misloopt: Post is een absolute vakman, die met de serie boeken rond Max & Maalbeek op een schare trouwe fans kan rekenen. Nieuwkomers het wereldje binnentrekken lukt hem echter niet. Het gevolg is dat De Meimoorden, ook in de stripversie, vooral een publiek van misdaadfans zal bekoren. Hoe knap de tekeningen van Eric Heuvel ook zijn – zijn stijl past perfect bij het tijdperk dat hij in beeld brengt – het helpt niet om de leek over de streep te trekken, waardoor afhaken voor de eindmeet een niet te onderschatten risico is.
