Vanavond brengt Elena Tonra ons haar uitgekotste hart. En zoals dat meestal met kotsen gaat, voel je je achteraf een stuk beter. Ex:Re hielp haar een pijnlijke liefdesbreuk te verwerken, maar in de Orangerie van de Botanique voelen we vooral veel liefde.
Het concert was al een tijdje uitverkocht, maar op Ticketswap verkocht er nog iemand een kaartje. Hij ging normaal samen met zijn vriendin, maar ze waren net uit elkaar. DE IRONIE. Ergens hopen we dat hij gewoon toch geweest is en zich — mits de nodige afstand van de ex — heeft laten troosten door de muziek en de woorden van Elena Tonra.
Tonra zelf lijkt in ieder geval blij te zijn dat ze weer op het podium mag staan. Het lijkt bijna alsof ze haar publiek wil beschermen tegen de gitzwarte songs van Ex:Re door tussen de nummers door uitbundig en vrolijk te lachen. Ja, dat hart heeft ze ondertussen uitgekotst en dat doet haar zichtbaar deugd. Maar de nummers zijn nog altijd wat ze zijn, dus als de drummer aftikt, veranderen haar gezicht en haar stem, en zit ze er weer helemaal in.
De setlist is niet echt een verrassing. Met slechts tien songs op de teller worden alle troeven op tafel gegooid — al is de volgorde wel anders. Waar “My Heart” het album langzaam leeg laat bloeden aan het einde, is het vanavond de opener van dienst en is het net de opbouw naar “Where The Time Went”. Ondertussen zijn Josephine Stephenson op cello en Fabian Prynn aan de drums al ingevallen — beiden waren ook al betrokken bij de opnames en productie van Ex:Re — maar over de vierde persoon op het podium (Jethro?) kan de inlichtingendienst ons voorlopig echter niet meer vertellen.
Die Prynn houdt niet alleen het zaakje voortreffelijk bij elkaar, het is ook een heuse attractie om naar te kijken dankzij zijn minder conventionele, maar uiterst doeltreffende drumtechniek: de man drumt niet alleen met zijn ledematen, maar met zijn hele lichaam en draaft als een Lipizzaner over zijn cimbalen en vellen. Onder zijn impuls wordt halverwege de set een indrukwekkend stevig “I Can’t Keep You” neergezet waar het publiek wel pap van lust.
Het is ook mooi om zien met hoeveel appreciatie de bandleden met elkaar omgaan en basgitaar of toetsen onderling uitgewisseld worden als vriendschapsboekjes. Het gebeurt allemaal heel organisch en nummers zoals “The Dazzler” of “Liar” genieten op die manier elk van hun eigen unieke klankkleur. Als het schrijven van Ex:Re voor Tonra iets heel intiems en persoonlijks was, dan is de vertolking een team effort waarbij de groepsleden elkaar versterken.
”5 AM” en (uiteraard) “Romance”, waarin de clubsfeer live heel aanwezig is, sluiten het optreden af. Als bisnummer schudt de band het erg toepasselijke “Everybody’s Got To Learn Sometime” van The Korgis uit zijn mouw, zij het is een zeer eigen gemaakte versie. En zo zorgen Tonra en co voor een klassevolle avond waarvan zowel band als publiek geniet. Laat dat nieuwe album van Daughter nu maar snel komen.
