Van een flink gevulde Botanique naar een nauwelijks gevulde Trix Bar. Lost Under Heaven heeft het met zijn tweede plaat niet onder de markt. En dat is jammer, want voor dat selecte publiek toonden Ellery James Roberts en Ebony Hoorn dat ze langzamerhand gevonden hebben hoe hun ideeën naar het podium te vertalen.
“En plots daagde het ons,” vertelden Roberts en Hoorn ons onlangs, “waarom zouden we een vierde bandlid betalen als we meer kunnen bereiken door dat geld in een goeie lichtshow te steken?” De redenering klopt als een bus. De projector die het duo – aangevuld met drummer Ben Kelly – dan maar aanschafte is wel degelijk de investering waard; het ziet er uit als een plaatje.
Daar ben je natuurlijk niet veel mee als dat onding het na vijf nummers begeeft. En veel maakt het niet uit. Want in tegenstelling tot twee jaar geleden, toen Lost Under Heaven in een uitgebreidere bezetting nauwelijks kon overtuigen, klopt alles nu veel beter. Hoorn bespeelt de bas, Roberts de gitaar, Kelly triggert alles waar niet op te rammen valt uit zijn laptop, en het geheel klikt in elkaar zoals het altijd al had moeten zijn.
Het helpt natuurlijk dat Love Hates What You Become een veel meer rechtdoorzee plaat is dan zijn op computer bij elkaar gepuzzelde voorganger Spiritual Songs For Lovers To Sing. Toch is het “Come”, met zijn explosieve synths en beats, dat al vroeg een eerste hoogtepunt is. Misschien is het wel in dat nummer dat Roberts en Hoorn de beste synthese tussen die twee werelden vonden. Het heeft de energie van livemuziek, de volheid van dat elektronische geluid.
Net zo goed krijgen we hier bijna pure gitaarmuziek die dit powertrio met veel gusto brengt. “Bunny’s Blues” is uitgebeende, welja, blues, die woest in- en uitklapt, “Most High” heeft met de echo die een livesetting meebrengt plots het breedbeeld-DNA van The Cures Disintegration in zich. Dat is goed DNA, en het geeft de op plaat wat gezichtloze song karakter. Ook “Black Sun Rising” wint aan substantie, en zou met zijn landerig en omineus sfeertje perfect passen in Twin Peaks’ Bang Bang Bar.
Lost Under Heaven wil nog altijd veel richtingen uit, en ook de oude zijn nog een optie. Voor “$oro” laten Roberts en Hoorn de instrumenten voor wat ze zijn – dat mogen drum en computer voor hun rekening nemen – om zich op die razende tekst te concentreren. Eventjes wordt alles Death Grips: de loodzware beat die als uit het niets valt, de slogans die het “Greed is good” van Gordon Gecko verpersoonlijken, de culminatie in dat “Hey boy, you know the game is rigged / Don’t even try boy, the truth does not exist / Go work sleep repeat until you are fucking dead” die wel moet ontsporen in een fucking gabberbeat die minutenlang mag doorhameren. Het is te lang, het punt is zo wel gemaakt. Dat is detailkritiek, dit soort experimenteren moet kunnen.
Er is echter iets raars aan de hand met Roberts in “The Breath Of Light”. Net in die rauwe soulsong, een hartenkreet zoals er in 2018 maar weinig werden geschreven, gaat hij vocaal de mist in. Alsof hij het niet kan opbrengen om avond na avond de ziel uit zijn lijf te schreeuwen, maakt hij er een onverschillig potje van. Jammer, want dit nummer staat of valt met de zang. En ook “Lament”, de eerste track die Roberts maakte na de split van zijn vorige band Wu Lyf, loopt vandaag op wassen benen, alsof het nummer in deze bezetting niet logisch in elkaar valt te zetten. Daarvoor heeft het misschien ook iets te veel wisselingen, overgangen en plotse wendingen. De furieuze finale voelt daardoor geforceerd aan, niet langer dat triomfantelijk grijnzen in het gezicht van het noodlot.
Maar zo is Lost Under Heaven anno 2019: onderweg naar ergens, maar nog niet helemaal aangekomen. En zo hebben we onze bands het liefst, altijd zoekend, tastend en liefst van al met de vinger op iets goeds. Hou Roberts en Hoorn maar in de gaten, ze zijn nog niet uitverteld.
