The Kindergarten Teacher van Sara Colangelo reconstrueert scène na scène, het Israëlische origineel van Nadav Lapid, maar net als bij de recente verfilming van The Beguiled van Sofia Coppola, naar het origineel van Don Siegel uit 1971, kan men zich afvragen wat de nieuwe versie eigenlijk probeert toe te voegen. De remakes halen eerder de diepgang en gelaagdheid van de originelen weg en zijn in beide gevallen niet veel meer dan een reconstructie.
De gelijknamige Israëlische film uit 2014 van Nadav Lapid (originele titel Haganenet ) baseert zich op gebeurtenissen uit de jeugd van de regisseur. Sinds zijn zes schrijft Lapid geen poëzie meer. Hij stopte op het moment dat hij besefte dat er geen plek in deze wereld is voor poëten en dat het onverantwoordelijk is ten opzichte van de wereld om poëet te worden. Hij legde zijn gedichten in een schuif en bekeek ze niet meer tot hij in de dertig was. Zijn film is gebaseerd op deze gedichten die hij ijsberend als in een roes declameerde en die zijn oppas opgeschreven heeft. Zijn eerste gedicht was een liefdesgedicht genaamd ‘Hagar’ voor een meisje uit zijn school en zijn laatste gedicht was, zoals we in de film zien, een afscheidsgedicht. Een afscheidsgedicht aan de poëzie.
The Kindergarten Teacher verplaatst het verhaal naar Staten Island en vertelt net als het origineel over de frustraties van een vrouw die zichzelf als gecultiveerd beschouwt en de werkelijkheid romantiseert. Ze leeft in een omgeving waarin ze haar cultuur niet tot uiting kan brengen en waarin ze bijgevolg gefrustreerd en ongelukkig is. Haar huwelijk is zo goed als uitgeblust en ze voelt zich door niemand gewaardeerd. Daarbij komt nog dat ze geen adequate creatieve talenten bezit om haar sensibiliteit via poëzie tot uiting te brengen. Ze zit gevangen in haar omgeving en in zichzelf. Die verkrampte houding poogt zich los te wrikken, wanneer ze het talent ontdekt van een vijfjarige kleuter, een kind uit haar klas, dat ijsberend de geest van het genie in zich weet te ontdekken. Ze ziet het als haar roeping zijn creativiteit te bewaken en gaat hier nogal ver in. De leerkracht houdt zichzelf voor dat ze alles in functie van de jongen doet, maar onderschat daarbij zijn instincten en de diepte van haar eigen leegte die ze wanhopig poogt op te vullen.
De relationele spanningen zijn in beide films mooi voelbaar gemaakt en Maggie Gyllenhaal zet een knappe vertolking neer, maar waar het origineel een filmisch gelaagd gedicht is, mist de remake alle nuance. Haganenet bezit een eigen stempel en is oprecht, gevarieerd en blijft boeien. De remake van Colangelo daarentegen, is eenzijdig en langdradig. De cineaste benadrukt al te zeer het ethische aspect aan het hele verhaal en maakt zo van The Kindergarten Teacher een flauwe, moraliserende film. Het kwaliteitsverschil is voelbaar in elke nuance en men vraagt zich net als bij de remake van The Beguiled (en tal van andere films) af waarom tijd en middelen worden gestoken in wat men enkel een zwakke kopie kan noemen.
Het is moeilijk om The Kindergarten Teacher echt een slechte film te noemen, daarvoor blijft de psychologische portretteringen bij het begin net beklijvend genoeg, maar naast het origineel verbleekt deze remake tot hij oplost in het niets.
