Het derde en laatste deel van de integrale uitgaves van Sam ligt in de winkels. Waar deel één en twee vooral voor een blij weerzien zorgden, liggen de kaarten nu anders. De reeks maakte een turbulent einde mee, wat helaas zijn invloed had op de kwaliteit van de laatste verhalen.
Nochtans was het allemaal zo mooi begonnen. Op scenario van Marc Legendre tekende Jan Bosschaert een strip voor een breed publiek: Sam, over het gelijknamige dromerige joch, dat met de nodige naturel doorheen de al te macho autowereld scheurt. Ook vandaag nog zal Sam dertigers en veertigers laten dagdromen van vervlogen tijden en mogelijk tot hun verbazing doen vaststellen dat de albums in kwestie niet enkel leesbaar waren tijdens de lagere school periode, maar decennia later vlotweg overeind blijven. Wie de eerste twee integrale uitgaves ter hand genomen heeft, kon vaststellen dat Legendre en Bosschaert goud in handen hadden.
Beide auteurs waren echter ook bij tal van andere projecten betrokken en Sam verdween na verloop van tijd naar de achtergrond. De twee promotionele strips, waarmee deze uitgave aanvangt en die oorspronkelijk eind jaren negentig verschenen, vormden zo’n beetje het sluitstuk van het eerste hoofdstuk van Sam. Metaal, kei tof! en Je hobby, je beroep zijn, ondanks de kige titels, verrassend onderhoudend. Sam promoot de metaalsector in het technisch onderwijs. Bij momenten voelen de verhalen daardoor een beetje geforceerd en enigszins gedateerd aan, maar al bij al valt dat mee in vergelijking met wat zou komen.
Het tweede leven van Sam begint in 2007, een eeuwigheid later. Niet alleen de andere creatieve uitingen van de geestelijke vaders zorgden voor die lange pauze. Bij Standaard Uitgeverij leefde het idee dat aan het concept gesleuteld moest worden. Van een winnend team blijf je met je tengels af, dat weet nochtans elk kind.
Enter Sam 2.0. Een drastisch verjongde strip met dunnere albums, die een heuse doelgroep voor ogen had. Het oorspronkelijke publiek raakte ontgoocheld door de flauwe verhaaltjes die het voorgeschoteld kreeg en het nieuwe publiek waarop gemikt werd, kende Sam simpelweg niet. Tel daar een uitgeverij bij die, ondanks dat zijn dubieuze eisen gevolgd werden, te weinig promotie rond de boeken voerde en het gevolg laat zich raden: een heldin gaat roemloos ten onder. De drie delen die in de nieuwe vorm verschenen, waren meteen ook de laatste.
En vallen die dan effectief tegen? Goh, Dubbel en dwars is nog enigszins te pruimen. Enigszins over the top, maar bon, de tienjarige in ons kan daar wel mee om. Aan de grond is een ander paar mouwen. Al na enkele pagina’s waggelt een pinguïn het verhaal binnen en krijgt de tienjarige in ons zin om iets in de fik te steken, een aandrang die nadien alleen maar erger wordt. Goudkoorts ten slotte, is te veel een hysterische kinderstrip om nog draaglijk te zijn.
Een en ander valt nog door de vingers te zien dankzij het immense tekenwerk van Bosschaert, maar ook daar is jammer genoeg iets niet in de haak. De tekeningen verliezen immers aan karakter op het moment dat de verhalen aan het kwakkelen gaan, wat Sam gemeen heeft met Robert en Bertrand, die andere serie waar momenteel, grotendeels terecht, heruitgaven van op de markt komen.
Deze derde integrale Sam is dan vooral gericht op wie rusteloos wordt van onvolledige collecties in de kast. Wie eerder kieskeurig is op welk leesvoer geconsumeerd wordt, doet zichzelf een plezier door deze Sam te laten voor wat hij is en te kiezen voor de albums die het talent van beide auteurs in hun volle waardigheid tonen.
