Met de namen Jan Bosschaert en Zidrou op één strip lijken de voortekenen voor Horizontaal bijzonder gunstig. Dit verhaal over een problematische zwangerschap zal voor velen herkenbaar zijn, maar toch overtuigt vooral Zidrou niet, zoals hij dat wel kan in veel van zijn andere verhalen.
Zidrou ontdekt de lage landen. Na Aimée de Jongh met Bloesems in de Herfst werkt de populaire scenarist nu ook samen met een van Vlaanderens meest gewaardeerde tekenaars, Jan Bosschaert. In Horizontaal volgt het verhaal het ritme van een zwangerschap waarin Sybille voortdurend plat moet blijven liggen om de kansen van de baby te vrijwaren.
Hoewel Zidrou al wel vaker maatschappelijke thema’s als basis voor een scenario gebruikt heeft, gaat hij er in deze strip verder in. Als lezer volgen we mee de besognes van Sybille tijdens de negen maanden, maar ook niets anders. Via de opbouw van zijn scenario maakt Zidrou duidelijk hoe beklemmend en verengend zo’n opgelegde platte rust gedurende die lange maanden moet zijn, tegelijk wetend dat al die moeite voor niets kan zijn en dat je daar tegelijk niets aan kan doen. Het is een goede keuze om in het scenario korte stukjes te vertellen, maar de chronologie daarin overboord te gooien. Nooit eerder ging Zidrou zo ver om in het hoofd van een vrouwelijk hoofdpersonage te kruipen. Tegelijk gaat het in Horizontaal om een problematiek die exclusief vrouwelijk is en waar je je als man met de grootste moeite ter wereld niet in kan verplaatsen. Wellicht was deze recensie beter door een vrouw geschreven, om echt de lakmoesproef van Zidrou’s inlevingsvermogen te doen. Via een ingenieus nevenplot zorgt Zidrou ervoor dat ook de risico’s van problematische zwangerschappen aan bod komen en dat het verhaal geen sentimenteel romantisch onderonsje wordt.
Met Horizontaal krijgt Jan Bosschaert eindelijk nog eens de kans om zijn realistische tekenkunsten in een langer verhaal te tonen. Bij Vlaamse stripliefhebbers is Bosschaert al lange tijd een van die publiekslievelingen die het om één of andere reden toch nooit tot een succesverhaal in het buitenland gebracht heeft. Zijn zachte tekeningen dragen bij aan de herkenbaarheid van Horizontaal. Waar we zelf niet warm van lopen, zijn de kleuren in deze strip. De fletse pastelkleuren passen als een tang op de tekeningen en het verhaal. Waar de auteurs (en de uitgeverij) het volgens ons toch wat verpesten, is de cover. Ook die baadt in new age-kleuren en de plaatsing van de titel is kig. Met deze cover valt Horizontaal geenszins op tussen het enorme aanbod aan nieuwe strips, wat jammer is gezien de verdiensten van beide auteurs.
Ongewild begin je als lezer deze strip te vergelijken met die andere Zidrou die gelijktijdig verscheen (Bloesems in de Herfst, met Aimée de Jongh). De zachte poëzie in dat album, met menselijke beschouwingen over echte mensen, missen we toch wel een beetje in Horizontaal. De figuren in dit verhaal blijven wat grijzer. Hun emoties zijn sterker uitvergroot. Zo wordt de partner van Sybille nergens meer dan een sympathieke aangever in de verhalen over Sybille. Echt meeleven was er dan ook nauwelijks bij. Jan Bosschaert zal ongetwijfeld kunnen meesurfen op het succes van Zidrou, maar toch is dit album geen topper in het steeds aangroeiende oeuvre van de populaire scenarist.
