Er werd reikhalzend naar uitgekeken, en er is veel tandengeknars opgestegen tijdens de ticketverkoop. Diegenen die zich gelukkig mochten prijzen en een ticketje voor Thom Yorke in de AB hadden versierd, waren getuige van een concert om te koesteren.
Tot enkele minuten voor de aanvang van het concert gingen er nog duchtig kaartjes over en weer op Ticketswap. Hopeloos uitverkocht was het concert van de Radioheadzanger. Nochtans is het solomateriaal van Yorke niet meteen geschikt om een hele Werchterweide te laten meezingen, nog veel minder dan bepaalde platen van Radiohead. Er valt al wel eens het woord ‘pretentieus’ als het over platen als Tomorrow’s Modern Boxes — ook alweer van 2014 — gaat, soms zelfs niet geheel onterecht. Toch leek Thom Yorke zich in de AB vooral te willen amuseren. De soms afstandelijke songs van Tomorrow’s Modern Boxes en The Eraser kregen daardoor meer openheid. Dat Yorke effectief live optrad, samen met Nigel Godrich, gaf vooral de songs van laptopplaat Tomorrow’s Modern Boxes veel meer reliëf. De indrukwekkende visuals waren van de hand van de Nederlander Tarik Barri, die deze live vanop het podium aanstuurde. Dit laatste was duidelijk geen gimmick: de beelden van Barri waren verbluffend en essentieel voor de sfeer van het concert.
Hoe hard dat samenspel de solomuziek van Yorke boven zichzelf deed uitstijgen, bleek al meteen bij opener “Interference”, nu niet meteen de hoogvlieger op Tomorrow’s Modern Boxes. Hier werd de song een delicaat pareltje. De trage piano-aanslagen van Yorke neigden naar de breekbaarheid van een “Daydreaming”. Een energiek en zinderend “A Brain In A Bottle” stak daarna de lont aan het vuur. “Impossible Knots” was eveneens een danspartij voor epileptici.
Dit openingstrio bleek tekenend voor de rest van het optreden. Yorke en Godrich vuurden een salvo van beats af op het publiek, om slechts af en toe gas terug te nemen. Daarbij werd uiteraard geplukt uit de eerdere soloplaten van Yorke, maar er passeerden vooral veel nieuwe — of nog niet uitgebrachte nummers — de revue. Gelukkig bleken de meeste daarvan de tekentafel al lang ontgroeid, en zorgden ze niet zelden voor de hoogtepunten van het concert. Een oudere parel als “Black Swan” durfde daarentegen al eens tegenvallen wegens te veel twijfel tussen terughoudendheid of muilpeer. Een beklemmend “The Clock” had daar gelukkig al veel minder last van en was paranoia in multicolor. Sommige van de messcherpe politieke teksten van The Eraser (“You make believe that you are still in charge”) zijn nu misschien nog wel relevanter geworden dan in de tijd van Bush en Blair.
Het nieuwere “Two Feet Off The Ground” zette die paranoia naadloos verder, maar dan pikzwart geschilderd. De rorschachtesten op de achtergrond smolten samen met de dreigende, harde elektronica — Jon Hopkins in een cynische bui. Verbluffend. “Not The News”, “Traffic” en “Twist” veranderden de AB in een zweterige, buitenaardse club. Even ging de gedachte door het hoofd dat Thom Yorke xtc ontdekt heeft. Want laat het duidelijk zijn: de man weet hoe hij een danstrack in elkaar moet steken. Zelf sloeg hij op het podium “Idiotique”-gewijs om zich heen, en het publiek volgde hem met veel plezier.
Even meeslepend, maar op een andere manier, waren de momenten dat het duo gas terugnam. “Pink Section” was troost in sepia, een oude, rondslingerende polaroid. “Cymbal Rush”, een van de sterkste nummers van The Eraser, was huiveringwekkend mooi. “It’s all boiling over”, fluisterde Yorke, terwijl Godrich spookachtige geluiden uit zijn machines toverde. Alleen die geïmproviseerde ontsporing op het einde had misschien niet gehoeven. Maar een van de échte hoogtepunten van het concert volgde enkele nummers later, toen men tijdens “Truth Ray” een speld kon horen vallen. Met open mond liet iedereen zich onderdompelen in de delicate ambient, starend naar de mooie abstracte beelden van Barri die het publiek na een omweg langs enkele melkwegstelsels weer op aarde liet terechtkomen.
Jammer dan ook dat na zo’n overrompelende set de eerste bisronde een beetje in het water viel. “The Axe” — nog iets te veel geneuzel, iets te weinig song — en zelfs “Atoms For Peace” wisten niet de juiste sfeer op te roepen. Pas tijdens “Default” van Atoms For Peace ging het publiek nog een laatste keer wild (voor zover een Thom Yorke-publiek wild kan gaan), alvorens “Spectre”, de afgekeurde James Bond-song die Radiohead enkele jaren geleden maakte, de AB in een kaal verlichte huiskamer veranderde. Zo vertoefde het publiek zondagavond twee uur in het hoofd van Thom Yorke. Er te gaan wonen is misschien geen aanrader, maar af en toe eens passeren zoals nu kan een mens alleen maar goed doen.
