Hebben we al gezegd dat Wiegedood wereldtop is? Dat elk optreden superintens is? Met een exclusieve show in De Kreun, waarbij ze hun trilogie van platen integraal brachten, bevestigde het black metaltrio zijn status als een van de boeiendste en beste metalbands van België.
De optredens van Wiegedood zijn meestal kort en uiterst krachtig, ditmaal krijgt het publiek (uitzonderlijk) de volle laag: de drie De Doden Hebben Het Goed-platen, goed voor bijna twee uur lang uiterst verschroeiende black metal. Het optreden in De Kreun is de kroon op de voorbije vier jaar waarin de band ijzersterke platen uitbracht, zijn fanbase gestaag zag groeien en de ene overrompelende show na de andere gaf. In het wereldje van de pure black metal kan er wat dat laatste betreft veel geleerd worden van Wiegedood. Van theatrale aspecten zoals corpse paint en kandelaars is er dan ook geen sprake. Waarvoor hulde.
Bij Wiegedood primeert de razende muziek. Fantastisch artwork is het enige attribuut op het podium. Van bij de eerste razende noten van “Svanesang” is de platenhoes van De Doden Hebben Het Goed I op een groot doek achter de band te zien met daarop een landschap in het Vlaams-Brabantse dorp Randsberg — bij de volgende platen zijn dat vergezichten in respectievelijk De Haan en Sint-Eloois-Winkel. De atmosferische foto past perfect bij het nummer waarin halverwege de geluidsstorm even gaat liggen — het eerste kippenvelmoment is een feit. Het openingsnummer is episch, bloedmooi en dynamisch tegelijk. Il faut le faire.
Van het retestrakke “Kwaad Bloed” gaat het naar het iets tragere titelnummer, dat tevens overtuigend en indrukwekkend gebracht wordt. Maar vooral het laatste nummer (“Onder Gaan”) is zo intens en zo in your face, dat het tegelijk bedwelmend en uitputtend wordt. En zo kunnen we nog even doorgaan. Ook “Ontzieling” blijft een van onze favorieten. Vreemd genoeg hebben de pletwalsdrums, vlijmscherpe gitaren en ijle geschreeuw een soort trance-effect. Bindteksten? Die zijn er ook niet, en zouden compleet overbodig zijn en de sfeer helemaal verbrodden.
“Wiegedood is live meer dan black metal, de band staat voor een duizelingwekkende trip”, schreven we al eerder. Ook het elf minuten durende “Cataract” is een van de beste voorbeelden van het sfeervolle en epische karakter van Wiegedoods metal — hoe vreemd dat misschien mag klinken. Het nummer start bloedmooi, en bombardeert na minutenlange repetitieve, melodische patronen aan de lopende band verwoestende blastbeats. Jup, ons hoofd is razendsnel vol geduwd. Een gevaarlijke combinatie met de verzengende hitte in De Kreun. De hel op aarde ligt even in Kortrijk, maar toch is het er zalig vertoeven.
Ook de nummers van de in april verschenen derde plaat katapulteren de luisteraar in zowel agressieve als atmosferische varianten van black metal. “Prowl”, waarin Immortal even komt piepen, en “Doodskalm” (wat een geweldig akelige titel) zijn al regelrechte kopstoten, maar het titelnummer gaat nog een niveau hoger — om de lugubere sfeer te schetsen: in de clip van dat nummer zie je trouwens een naakte man boven een kampuur hangen. Opnieuw gaan de vlijmscherpe riffs en krijsen door merg en been.
Na bijna twee uur beuken, krijsen én trippen staat het merendeel van het publiek nog altijd in de zaal, en helemaal overeind. Even ontzield zijn ze sowieso na zo’n black metalmarathon, en dat is niet meer dan normaal. Wat zal de toekomst voor de band nog brengen? Alleszins blijft de aanhang van Wiegedood groeien, getuige de ruim op voorhand uitverkochte zaal en de massa unanieme reacties op optredens elders in de wereld. 2018 wordt meer dan ooit het jaar van dit immer verwoestende trio, en dat oorlogspad is hen dan ook volledig gegund.
