Deel drie van de Jupiter-trilogie, genaamd _UP_ is net uit, en de Blaudzun-trein trekt zich weer op gang. In de AB Club mocht de aftrap van de clubtour gegeven worden, en wel met niet één, maar twee uitverkochte concerten.
”Wie was er deze middag ook al bij?” vroeg Johannes Sigmond bij het begin van het concert. Slechts enkelen staken hun hand op. Een volledig nieuw publiek te veroveren dus, maar daar draait de Nederlandse band zijn hand niet voor om. Resultaat: een publiek dat zelfs enthousiast reageerde op de voor hen nog onbekende nummers.
Want ja, daar draait zo’n promotour toch om, het presenteren van nieuw werk. Op plaat is _UP_ een iets rustigere belevenis dan deel een en twee van de trilogie, maar het deed deugd om te zien dat de nummers live een meer uptempo en dus meer opwindende benadering gekregen hadden. Zo werd “_circles” ineens een feestje van jewelste, met geweldige gitaareffecten, courtesy of Jacob Sigmond. Het “kleine” broertje van de frontman manifesteert zich trouwens steeds meer als podiumbeest en dat brengt een andere, hardere, dynamiek op het podium. Het was overduidelijk dat Johannes Sigmond ook live steeds meer op zijn broer leunt om het geluid van Blaudzun vorm te geven. En als het dan even misloopt, zoals bij “Press On (Monday’s Child)”, worden er enkele onrustige blikken gewisseld. Nochtans gaf die defecte gitaar een intiemer karakter aan dat nummer. Ongewild, dat wel. Nog een staaltje van perfecte samenwerking tussen de broers kregen we te zien en vooral te horen tijdens “Solar”: zo zong Johannes een paar noten, en prompt speelde Jacob deze na op zijn gitaar, met de slide.
Het is ondertussen tien jaar geleden dat het eerste, titelloze, album van Blaudzun verscheen, en dus heeft de band een uitgebreide backcatalogue om live op terug te vallen. Zo werd “Wingbeat” voorzien van een eighties-getint rockend einde, en maar goed ook, want dat legde de praters achteraan het zwijgen op. En “Too Many Hopes For July” deed de Club pas helemaal ontploffen, net zoals natuurlijk het onmisbare “Elephants”. Ook nieuweling “easycome_on” klonk alsof het zo was weggelopen uit een newwavefeestje begin jaren 80.
De twee bisrondes werden helemaal een feestje nu: met “_hey now” begon het nog wat aarzelend, maar “Flame On My Head” en vooral “Promises Of No Man’s Land” lieten iedereen met een goed gevoel naar huis terugkeren.
Vaststelling één: live passen de songs van _UP_ wonderwel bij de oudere nummers. Vaststelling twee: Blaudzun slaagt erin om live altijd dat tikkeltje extra te bieden, iedereen geeft zich voor meer dan 100%, en dat enthousiasme geven ze door aan hun publiek. Het is dan ook een beetje jammer dat dit gevoel niet altijd tot de albums doordringt.
