Een wondermooie zaal voor een wondermooi concert. De theaterzaal van Vooruit is nagenoeg vol voor het tweede concert van de Amerikaanse queen of new folk Alela Diane in de Arteveldestad. Het is de uitgelezen locatie om haar recente, vijfde album Cusp voor te stellen, deze keer vakkundig bijgestaan door Heather Woods Broderick en Alina Hardin.
Net zoals op de studioplaat gaat Alela Diane van start met “Albatross”, en ook hier en nu zet ze met de song de deur van haar oeuvre wijd open: een uitnodiging die we met z’n allen van harte aannemen. Over vrij getrouwe rendities van “The Threshold” en “Never Easy” komen wij bij het grootse “Ether & Wood”, een eerste hoogtepunt. In het refrein contrasteert het gebruik van de diepe basdrum mooi met haar voorzichtige handclaps. Tegelijk klinkt haar heldere stem daar in dat refrein krachtig en zelfverzekerd. Dat is ook zo op “Colorado Blue” en “About Farewell”, beide uit haar vorige, het breakupalbum About Farewell, uit 2013.
Heather Woods Broderick en Alina Hardin bewijzen zich meteen de ideale backing band. Vooral Woods Broderick valt op wanneer ze tussen de songs door foutloos van contrabas naar piano en terug beweegt. Hardins betoverende spel op altviool hoeft daar niet voor onder te doen. Ook Diane zelf wisselt haar akoestische gitaar af met piano, zonder aan momentum in te boeten. Strelend over haar snaren of tokkelend op de toetsen: we zien haar beide instrumenten bespelen met de perfecte mengeling van bescheidenheid en zelfvertrouwen. Zo overstijgt dit concert het niveau van steriele radioshow om alleen maar naar te luisteren.
Voor we verder in het verleden duiken, krijgen we nog “Moves Us Blind” en “Buoyant”, nieuwe songs die ons naar het puntje van onze stoel brengen. Als daarna ergens vooraan iemand vraagt om toch “The Pirate’s Gospel” te spelen, moet Alela Diane onder de zachte spots toegeven dat dat nu niet meer zal lukken. Jammer, maar verre van een blamage. De verhalende kant van Alela Diane die op het debuut The Pirate’s Gospel (2004) nog prominent aanwezig was, ruimde over de jaren plaats voor meer introspectieve, bedachtzamere mijmerfolk. Met het donkere “The Rifle” uit dat debuut laat ze ons wel nog proeven van die verhalende kant, maar zo goed als het nummer ook nu nog moge klinken, toont het ook wat onhandig het verschil met het zwaartepunt van de set dat op de introverte songs uit Cusp ligt. “White As Diamonds”, de tijdloze topper uit haar tweede plaat To Be Still (2009), is wel een tweede hoogtepunt dat het publiek zeer weet te smaken.
Touren blijft altijd een beest met een januskop, ook voor Alela Diane. Dat ze blij is weer de wereld te mogen verblijden met haar gezang enerzijds, en dat ze nooit echt helemaal kan genieten van de steden die ze aandoet anderzijds. Ze geeft onbevangen toe dat ze een gevoel van déjà vu heeft, maar niet meer met zekerheid kan zeggen of dan wel wanneer ze hier eerder optrad. Het publiek is alert: klopt, ze stond hier inderdaad al in 2008 tijdens de promotour naar aanleiding van haar tweede, To Be Still. Uiteraard steekt het ook ferm dat ze zo ver van huis haar dochters moet missen. Met dat gemis indachtig zet ze “Émigré” in, haar uiterst subtiele – benieuwd of iedereen het helemaal door heeft – ode aan het tragische lot van bootvluchtelingen. Aan politiek doet ze in alle geval niet: dat is haar niet menselijk genoeg. Nee, dan liever door naar “Song For Sandy”, haar gevoelige overpeinzing over de dood van Brits folkicoon en jonge moeder Sandy Denny, om de reguliere set af te sluiten.
Schattig onbeholpen moment na een korte onderbreking: bij het opkomen voor de bisnummers heeft ze de hulp van het publiek nodig om haar capodastro te vinden. Van de drie bisnummers mogen we vooral onthouden “Oh! My Mama”, ook al van The Pirate’s Gospel. Dochter, moeder, muzikante, mens: Alela Diane zet mede dankzij de prachtige setting van Vooruits theaterzaal en zonder meer door de bekwame begeleiding van Heather Woods Broderick en Alina Hardin wellicht haar meest geslaagde passage in België tot nog toe neer.
