Children of the Light, da’s het Wayne Shorter Quartet zonder Wayne Shorter? Ja en nee. Dit trio inspirerende jazzmusici wrikt zich los van de grootmeester. Maar ver weg is zijn invloed niet.
En dat proberen ze niet te verbergen. Integendeel. Als bassist John Patitucci zelfs Shorters “Witch Hunt” van het iconische Speak No Evil citeert in zijn bassolo, dan is dat geen toevalligheid maar een statement, de bevestiging dat Shorter nooit ver weg zal zijn. Hoe zou het ook, daarvoor heeft hij de jazzgeschiedenis te veel gekleurd. Sinds 2000 is dit trio — bestaande uit pianist Danilo Pérez, drummer Brian Blade en Patitucci — de vaste band van Shorter. Dat maakt dat ze elkaar zelfs in de meest onverwachte wendingen terugvinden. Twee jaar geleden namen ze een plaat op, en onlangs nog, op Gent Jazz, zagen we Shorter en zijn kwartet met achter hen het Casco Philharmonic. Nu gaan we naar een ander uiterste, van de maxibezetting naar de minibezetting.
De lichten moeten meer gedimd. “Less light, we want it like a nightclub”, vraagt Pérez aan de lichtman. Patitucci kiest een latin-baslijn en Blade walst er als een winklend waterding overheen met lichte tikjes en welgekozen, subtiele polyritmes. Na wat heen en weer spelen ontmoeten we het drietal eindelijk op het punt waarop ze elkaar plagen en uitdagen. De ene kreet volgt de andere op, een mix van energie die gekanaliseerd moet worden en een uiting van wederzijdse appreciatie. Wat een plezier om dit trio bezig te zien, dit is het live-gebeuren waarvoor een mens zijn zetel verlaat. Jazz blaast dit jaar 100 kaarsjes uit en muzikanten als deze onderlijnen de relevantie van jazz heden ten dage. Tegelijk is het ook een moment voor een terugblik want ook pianist Thelonious Monk zou dit jaar 100 geworden zijn. Zijn “Gallop’s Gallop” kozen Pérez, Blade en Patitucci uit om hem te herdenken. Een eigenzinnig swingske in een hedendaags kleedje, met hier en daar weerhaken, ritmisch en harmonisch: wijlen Monk zou fier geweest zijn.
Pérez slaat met “Within Everything” een andere weg in. Met dit innemende stuk mag het stof weer even gaan liggen, met deze ballad komen we weer op adem. John Patitucci haalt het onderste uit de kan tijdens een warme soulvolle solo. Daarna ruilt hij zijn contrabas voor de elektrische bas om een opjuttende afro-groove in te zetten. Als Pérez enkele tandjes hoger schakelt, zit Blade hem op de hielen. Heerlijk hoe hij krabbelt en kietelt langs zijn ketels en vellen. En dan op uitgekiende momenten die accenten op cimbalen legt.
Nu we toch even terugblikken op 100 jaar jazz, is het ook het uitgelezen moment om enkele andere verloren grootheden te eren. Toots Thielemans, “want hij deed me huilen”, zegt Patitucci. En vibrafonist Bobby Hutherson, die in dezelfde periode (augustus 2016) overleed. Eerst een rustige slaapwekker, daarna rake slagen, vuisthard op uw smikkel.
