Opboksen tegen je eigen verleden, het is nooit makkelijk. Zeker niet als je Tom Mcrae heet. Toch was het dat wat de zanger bij zijn recentste doortocht in de Botanique moest doen.
Voor de Brit zijn livereputatie kwam bewijzen, was het eerst nog de beurt aan voorprogramma Chantal Acda. De sympathieke Antwerpse Hollandse (of Hollandse Antwerpse?) was op het laatste moment aan de affiche toegevoegd. Waar ze in Vlaanderen met gemak op eigen naam zalen vult, was het duidelijk dat ze hier vooral kwam om het Franstalige publiek te overtuigen van haar talent. Want dat heeft ze zeker. Een half uurtje lang deed ze iedereen met haar troostende stem — haar grootste troef — even zijn of haar zorgen vergeten. Alsof ze ons allemaal een knuffel wou geven. Solo-akoestisch is het verschil tussen haar songs soms echter minimaal waardoor het concert bij tijden behoorlijk eenvormig werd. Maar warm werden we er wel van.
De plaat die Tom Mcrae kwam voorstellen, Ah The World! Oh The World!, is met voorsprong zijn zwakste plaat in tijden (of zelfs ooit?) geworden. Door de songs van dat album in te passen in een set vol oude publieksfavorieten, valt de lagere kwaliteit uiteraard nog meer op. Langs de andere kant toert Mcrae dezer dagen in trio-opzetting (met Oli Kraus op cello en Olli Cunningham op piano), wat ervoor zorgt dat de songs op interessantere wijze ingekleurd kunnen worden. Bovendien is Tom Mcrae live nog altijd een ras-performer die drijvend op enthousiasme en (zelf)spot zijn trouwe publiek aan zich weet te binden. Het kon dus een beetje alle kanten op. Uiteindelijk werd het concert een combinatie van alles hierboven.
Openen deed de Britse singer-songwriter met “Show Them All”, een van de betere songs op zijn nieuwe album. Toch kon het nummer hier niet helemaal overtuigen. Daarvoor werd het al snel te grijs en de song sleepte zich voort naar de eindmeet. Toen daarna de zachte piano-aanslagen van “Mermaid Blues” weerklonken — nochtans ook een slepende song — kon het contrast niet groter zijn. Het trio wist hier delicate schoonheid en intimiteit te verenigen met bombast, wat meteen ook haar grootste kracht bleek. Zeker de cello, die altijd wel mee in de bandopstelling zit, mocht in deze samenstelling een hele avond lang schitteren. Zo gaf ze de zwakke titelsong “Ah The World! Oh The World” wat meer kracht. Maar opnieuw viel de song door de mand toen daarna eersteklas gifpijltje “A&B Song” ingezet werd. Het enthousiaste geklap van herkenning deed Mcrae duidelijk plezier, maar het maakt wel duidelijk voor welke nummers het publiek gekomen is.
Dat publiek werd naar aloude gewoonte regelmatig aangespoord tot hand- en spandiensten. Uiteraard was “End Of The World News” een voorspelbaar meezingmoment. Hij lachte zelf op het einde: “How long have you been doing this? You’re probably to old to remember.” Toch had Mcrae eerst wat moeite met enthousiasme op te wekken. Misschien is het gewoon tijd om deze song voor de incrowd waar de man nu voor optreed, even op te bergen? Nummers als een mooi uitgesponnen “Walking To Hawai”, met opnieuw een hoofdrol voor de cello, werden veel inniger omarmd. Meer dan het opnieuw voorspelbare we gaan allemaal samen de dieperik in-“Hope Against Hoping”, waaraan de cello wel een mooie invulling gaf.
Net zoals op plaat wil Tom Mcrae tegenwoordig soms een beetje te veel een “Tom voor het hele gezin” zijn, of een kampvuur voor hem en zijn fans aansteken. Een song als “Sao Paulo Rain”, een van zijn meest cryptische teksten, leed daaronder en miste scherpe randjes. Pas naar het einde toe klonk de song dan toch nog gevaarlijk genoeg om te overtuigen, niet in het minst door de cello van Kraus. “One Mississippi”, op King Of Cards ook al geen hoogvlieger, was één brok crowdpleasing. De tranen kwamen pas bij songs die leunden op een delicaatheid waar de Orangerie zo’n mooi kader voor biedt. “It Ain’t You” was prachtig ingehouden, en “Vampire Heart” (gekozen na een koor van verzoeknummers) een open wonde die nooit volledig zal genezen. Zelfs de nieuwe nummers konden op die manier overtuigen: “None Of This Really Matters” stond er meer dan op plaat, en “Forgive Me Dear” werkte beter wanneer je het beleeft in een zaal waar je een speld kan horen vallen.
“The Only Thing I Know”, een nooit officieel verschenen song, werd initieel opgenomen omdat de platenmaatschappij een hit van Mcrae verlangde. Deze was echter niet tevreden over de uiteindelijke mix en haalt de song alleen boven in trioverband. Of het nummer een hit zou geworden zijn, weten wij nog zo gauw niet, maar uitgekleed is het in ieder geval een prachtsong. Ook fijn was dat het oude “Language Of Fools”, dat even de troost van Chantal Acda terugbracht, van onder het stof werd gehaald in de tweede bisronde. Daarvoor had de eerste rij zich uiteraard al mogen laten gaan met een bellenblaas tijdens “Boy With The Bubblegun”. Die song hebben wij hem echter ook al veel venijniger weten brengen (in het Koninklijk Circus zijn ze zeven jaar na datum nog altijd de galplekken van het podium aan het wrijven). Nadat hij op plaat al een tijdje steken laat vallen, lijkt nu ook zijn onverwoestbaar geachte livereputatie te beginnen lijden onder zijn hang naar gezelligheid. Zo hielden wij toch een wrang gevoel over aan wat over het algemeen een goed maar geen geweldig concert was.
