Clean Feeling, de debuutplaat van het Texaanse kwartet PLAX, behoort tot de betere punk (fuck it, rock tout court) die we de laatste tijd te horen kregen. Een jonge band die de mosterd haalde bij de energie van de vroege Amerikaanse hardcore, er vervolgens een vage postpunksaus overheen kapt, maar vooral ook een neus heeft voor memorabele songs. Dat eerste bezoek aan Europa was dus een must.
Maar eerst kregen we nog Dragster voor de kiezen, een tweemansformatie die opgericht werd in het Franse Rennes, maar een tijd geleden al onderkomen vond in Brussel. Dragster speelde hyper-primitieve, onder lagen fuzz en feedback bedolven garagerock die knettert en piept en elk moment in elkaar dreigt te stuiken. De drummer was er vooral op uit om the living shit uit z’n vierdelige drumkit te kloppen, terwijl ze allebei woeste kreten in hun galmmicro’s spuwden. Het was een en al minimalisme en nonchalance, nog eens extra aangedikt toen een versterker het begaf en de vaart definitief uit het concert gehaald werd. In z’n beste momenten goed voor complexloos, lijfelijk vertier, maar het was eigenlijk geen hoogvlieger. De gitarist had dit ook zo begrepen en vond er niks beters op dan z’n gitaar tegen de grond te kwakken en in stukken te stampen. Pijnlijk.
PLAX, met uitlopers als Spray Paint, OBN IIIs en Skeleton in de Texaanse scene, speelde in juli van 2016 z’n eerste concert en presenteerde op Clean Feeling elf songs in minder dan een half uur. Dat ging dus een kort concert worden. Misschien opvallend: Chris Stephenson, wiens snedige, gevarieerde gitaarwerk voor een fors deel het succes van Clean Feeling verklaart, verkaste onlangs naar Australië en werd voor dit rondje door Europa vervangen door Samantha Wandel. Zij klaarde de klus zonder al te veel problemen en wist zich geruggensteund door een ronduit uitstekende ritmesectie (bassist Michael Goodwin en drummer Marley Jones).
Samen trokken ze de boel op gang met “1×1”, een valse trage die even herinnerde aan Black Flag, toen die begon te flirten met doom. Het was de ideale aanloop naar een concert dat pas echt op gang kwam met albumopener “Boring Story” met z’n staccato stuiterende gitaarpartij en fors stuwende ritme. Zanger Victor Ziolkowski bewandelt op het album een eigenaardig parcours tussen iets dat nog het best valt te omschrijven als ‘ennui’, met soms lusteloos uitgespuwde praatzang, en krachtiger uithalen. Live leverde dat een soms ongemakkelijke schizofrenie op, waarbij hij het ene moment maar wat leek te wauwelen in de microfoon en verveeld zat rond te kijken, en dan plots in een overacting-kramp schoot om schorre kreten uit te stoten in volleerde hardcore pose. Het zou blijven wringen.
Nochtans vlamde de band aan een rotvaart door z’n album, dat grotendeels chronologisch gevolgd werd. “In A Web” en het fantastische “Not For You” waren een ijzersterk een-tweetje, dat de snikhete Excelsior op z’n kop zette met rondgeslingerd bier en heen en weer botsende, zweterige lichamen. Maar: Clean Feeling is niet enkel energie en agressie, en dat maakt het ook tot zo’n succes. Een stuk als “Night Watch” is een brok hypnose die gedrenkt is in een indringende weemoed, en was nu ook een hoogtepunt. Na kortje “Black & White” was het vervolgens tijd voor een paar nieuwe songs, die in het verlengde lagen van het bekende materiaal.
Het optreden was amper 20-25 minuten ver toen de eindspurt ingezet werd. “What A Waste” bracht de stijl van The Wipers even tot leven (terwijl de zang ook live herinnerde aan Hüsker Dü’s Grant Hart), terwijl “Location” en “Mistake” opnieuw in de no nonsense hardcore doken, met Ziolkowski die duidelijk moeite had om bij te benen. Een half uurtje, en het zat er al op. “Mold”, nochtans het (lange) orgelpunt van het album, bleef achterwege, waardoor er niets anders op zat dan twee eerder gespeelde songs te herhalen. Het waren misschien niet de ideale omstandigheden — stond je aan de verkeerde kant, dan hoorde je zo goed als geen gitaar — maar de muzikanten speelden desondanks met een indrukwekkende overgave en strakheid. Ziolkowski zorgde voor gemengde gevoelens. Zijn eigenaardige stijl is een deel van de sound, maar hij miste de focus van zijn collega’s. Niettemin: een concert dat moeiteloos overeind bleef door een gedreven bandperformance en een reeks klassesongs.
