Rock Herk, zowat het oudste alternatieve rockfestival van België, mocht dit jaar 35 kaarsjes uitblazen en dat zullen we geweten hebben. Voor deze verjaardagseditie tekenden de organisatoren immers zelfbewust voor een uitgekiende programmatie die even uitgebreid en avontuurlijk was als de kleerkast van een stijlvolle femme fatale. Alright!
Eigenlijk mag het een klein wonder heten dat Rock Herk opnieuw zo straalt, want nog maar enkele jaren geleden was het zo goed als ten dode opgeschreven. Maar zie, het meer dan charmante festival, prachtig gelegen in het groene Herk-de-Stad, heeft blijkbaar meer levens dan een kat die aan fitness doet. Om maar te zeggen dat het dus effectief kan: eens grondig bezinnen over de te bevaren route en dan resoluut als een machtige feniks uit je eigen as herrijzen. Hadden wij u trouwens al gezegd dat deze editie tot over zijn oren was uitverkocht?
Daar waar de organisatoren in de jaren negentig net dat tikje te veel naar onversneden hardcore en gitaargroepjes van gewapend beton grepen, ging de affiche nu breder; een beetje zoals in de begindagen van het festival. Toch bracht het Genkse Clench your fist in de clubtent hardcore van het zuiverste water: brulboei van een zanger, gitaren als een drilboor en een drummer die af en toe stevige tegenritmes speelde. Misschien heerlijke muziek voor als je een prille zestien lentes oud bent, maar wij — zo oud als Methusalem meneer — verkasten veiligheidshalve toch maar snel naar het hoofdpodium voor het eerste hoogtepunt van de dag.
Want jongens, wat een heerlijke band is dat Heisa toch! Het Hoeseltse trio bleek de verdiende winnaar van Fresh Blood III, het rockconcours van Rock Herk zelf. Denk bij Heisa aan a-typische, bezwerende drumritmes, effecten op de micro, bassen die in de strofes nog naakter zijn dan een stripster op het einde van haar act en finaal weldadige gitaarnoise in de refreinen als lava van de betere vulkaan. Bij gelegenheid moeten we de heren toch eens vragen of ze ooit naar Mogwai geluisterd hebben, maar niet nu.
Straf concert dus, en hetzelfde kan je zeggen over het optreden van Equal Idiots, een duo uit Hoogstraten dat in 2016 onder meer een finaleplek in Humo’s Rock Rally veroverde. Terecht als u het ons vraagt: met je ogen dicht waande je je, met die messcherpe, fijn rammelende gitaren en strakke drums, haast op een concert van het legendarische The Cramps, ergens diep in de jaren tachtig. Recentere referenties? Wat dacht u van The White Stripes? Om maar te zeggen dat het duo als een volleerde precisiechauffeur handig laveerde tussen surf- en bluespunk, en zelfs de drums voor één song aan de kant schoof voor een xylofoon. Een cover van het overbekende “Ca plane pour moi” van Plastic Bertrand was de kers op de taart van een vlekkeloos concert.
En de straffe concerten, ze bleven maar als manna uit de hemel vallen, en vooral uit de boxen knallen. Wat dacht u van een vette streep onvervalste garagerock van het Vlaamse, zwaar bij The Stooges aanleunende Double Veterans? “Psychedelische garagerock”, zo ronkt het programmaboekje en daar is geen woord van gelogen. Geen bas, enkel twee loeiharde gitaren, knetterende drums, steengoede samenzang en hup, we zijn vertrokken voor een intraveneus shot onversneden rock-‘n-roll. Een vergevorderde galm op de micro fungeerde als strik rond een dot van een concert, met melodieën die je zo zou willen uitpakken en mee naar huis nemen. Yep, Lee Swinnen en de zijnen gaan het nog ver, heel ver schoppen.
De biografie van Brutus leest als een hedendaags sprookje. Om maar te zeggen dat de hype rond het Leuvense trio stilaan tot ongekende hoogtes leidt. Een bomvolle clubtent was het daar alvast volmondig mee eens. De band surft dan ook zelfverzekerd over een half dozijn snoeiharde gitaargenres en kent met zangeres/drumster Stefanie Mannaerts een frontvrouw die meer ballen aan haar lijf heeft dan een uit de hand gelopen groep petanquespelers in zijn handen. Of wij het allemaal ook een beetje goed vonden? Goeie vraag waar we helaas onze joker op gaan inzetten. Om maar te zeggen dat Brutus ons wat verward achterliet, een beetje zoals de voorstellingen hedendaagse dans waar wij vroeger kop noch staart aan konden vastknopen.
We schreven het al, Rock Herk programmeert sinds een paar jaar vastberaden een brede waaier aan genres en dus mocht een stevige streep elektronische muziek zeker niet ontbreken. Tout va bien, winnaar van de eerste editie van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel, heeft echt alles in huis om het helemaal te maken: bezwerende synthesizerlagen van een toetsenist die niet te beroerd bleek om in zijn knappe solo’s het geluid van een klassieke piano tevoorschijn te toveren, een steengoede drummer, een wervelende lichtshow en vooral een zanger die de massa even goed bespeelde als een kind overweg kan met zijn speelgoedautootjes. Enkel wanneer er te veel effecten op de micro zaten en de zang te hoog ging, moesten wij onwillekeurig even denken aan de gevreesde Jimi Sommerville van het huiverachtige Bronski Beat uit de jaren tachtig. De nachtmerrie!
Het Amerikaanse Dinosaur Jr. was wat ons betreft de absolute headliner van deze eerste festivaldag; al begon het powertrio vreemd genoeg zonder lichtshow aan zijn set. Vanaf de eerste noot wist je als beetje muziekliefhebber echter dat het allemaal hoogst snor zou komen: die o zo typische, snerpende gitaarsolo’s van frontman Jay Mascis! ’s Mans eeuwige neuzelende stem die toch klopt als een bus die precies op tijd komt! Om dan nog maar te zwijgen van de energieke verschijning van bassist en mede-oprichter Lou Barlow. Barlow, meer haar dan gezicht en aldus een levende zenuwinzinking voor elk beetje kapper, had zijn bas heel rock-‘n-roll Sid Vicious-laag en dat, beste vrienden, is genadeloos cool.
“The Wagon” was al een vroeg hoogtepunt in de set en de band strooide al snel kwistig verder met een half dozijn hits. “Just like heaven” van The Cure klonk als vanouds zo gespierd als een bodybuilder met een verfijnde muzieksmaak, en dan moesten kleppers als “Out there”, “Feel the pain” en “Little fury things” nog komen. Maar pas in de eindsprint excelleerde de band ten voeten uit met een loeiende, withete, messcherpe brok superieure noise van wel zeker tien volle minuten. Adembenemend goed! En zo haalde Rock Herk vandaag dik 18 000 bezoekers, dat moet je verdienen. Dat belooft voor dag twee.
