Was het de intimiteit van de zolderkamer van de AB Club of is er hier meer aan de hand? Perfume Genius was op zijn gemak, hij was ontspannen en lachte zelfs meermaals. Bij zijn eerste twee CD’s Learning en Put Your Back N 2 It leek hij vooral de kapotte, getormenteerde, schone ziel aan een piano. En een jaar geleden op Gent Jazz balanceerde hij nog acrobatisch tussen deze gebroken ziel en een theatrale furie. Ditmaal zagen we de rauwheid, naaktheid en pijn zich perfect en moeiteloos vermengen met theatraliteit, grandeur, en zelfs geniale schoonheid.
Opener was “Otherside”, tevens het openingsnummer van zijn nieuwe album No Shape. Het nummer start stil, je hoort zijn stem en adem samen met de piano. De setting is zo intiem dat je zijn schoenen met hoge hak hoort glijden over de vloer. Je kan het begin van de song zien als een echo van zijn twee eerste platen. Het lo-figehalte, de ingetogenheid barst uit in een explosie van geluid, synthmelodie en dans. Zijn lijf gehuld en onthuld in een prachtige outfit, die soms als een soort opengebroken cocon rond zijn lijf hangt en waar hij naakt lijkt uit te kruipen. Mike Hadreas ontpopt zich. Hij weet het zo te bespelen dat het mogelijks iets kathartisch heeft.
Zijn lijf, waar veel nummers over gaan, lijkt een dikkere huid gekregen te hebben. In het meesterlijke “My Body” uit derde album Too Bright zingt hij nog “I wear my body like a rotted peach”. Het nummer brengt zelfs enige herinnering aan “I Put A Spell On You in de versie van Marilyn Manson en daarmee ook aan de film Lost Highway. Angelo Badalamenti en David Lynch-achtige sferen zijn soms niet veraf. En is ook David Lynch niet de meester in het doorbreken van tijd en ruimte, in het complete transformeren van het begrip normaliteit, in het zoeken naar het leven doorheen alle tegenstellingen van de taal, in het bespelen van emoties zonder dat iemand er nog vat op heeft maar wel weet dat dit iets vertelt over het leven? De muziek weent voor u. In zekere zin deed Hadreas dit ook in zijn optreden. Perfume Genius overstijgt hier zijn autobiografische pijn door iets te vertellen over het leven an sich in al zijn rauwheid en in al zijn schijn.
Hij beweegt zich doorheen de set heel organisch tussen de stillere nummers en ballads op de piano uit zijn eerste twee CD’s en de nummers uit Too Bright en No Shape waar het muzikaal palet helemaal opengebroken wordt en hij zowel stevige gitaar, krijsende stem als de meest beklijvende synthmelodieën perfect inzet.
Af en toe lijkt het publiek zijn adem in te houden, om dan weer helemaal uit de bol te gaan. Het hele spectrum van emoties wordt probleemloos bespeeld en het is niet meer duidelijk wiens emoties het nu zijn. Perfume Genius neemt ons mee naar de andere kant van het torment, doorheen en ook voorbij de verscheurdheid en de pijn. Sowieso heeft hij de scheuren en de littekens altijd draaglijk weten te maken door zijn melodieën. No Shape is een stap naar mainstreammuziek. Geen buitenbeentje meer, maar muziek die moeiteloos genres mengt en toch rebels blijft. In een interview zegt hij “Music is rebellion”.
Voor Mike Hadreas is zijn seksuele geaardheid voor lange tijd een ware strijd geweest. Na een leven vol pesterijen, omgaan met gewelddadige homofobie, drugs en alcohol lijkt hij nu zijn manier gevonden te hebben om in het leven te staan en dit moeiteloos te laten weerklinken in zijn muziek. Gender bending is een evidentie nu. En als je No Shape beluistert, valt er hier en daar zelfs een vleugje huiselijk geluk, aanvaarding, berusting te bespeuren: “Did you notice babe/Everything is alright”, zingt hij als bisnummer in het bloedmooie “Alan”. Je kon de rillingen in de zaal voelen. De song gaat over Alan Wyffels, al acht jaar zijn levensgezel maar ook muzikale partner in crime. Samen met hem speelt hij ook “Learning” — uit het gelijknamige eerste album — in een quatre mains.
De show eindigt in euforie met het onevenaarbare “Queen”, en het enige wat we nog kunnen denken is “Everybody should know their queen” en dan liefst één geparfumeerd met zweet, het zweet van het leven.
