2016 zal ongetwijfeld de muziekgeschiedenisboeken ingaan als een jaar waarin de ene muzikale held na de andere het leven liet. Tussen de Bowies, Princes en Cohens van deze wereld stierf ook een hiphoplegende: de betreurde Phife Dawg. Een half jaar later komt zijn band A Tribe Called Quest aanzetten met een nieuwe plaat die het sluitstuk moet vormen van hun oeuvre.
Dat hadden we eerlijk gezegd niet zien aankomen. Vorig jaar schreven we nog een stuk over hun recent heruitgebrachte debuutplaat, waarin we sterk vertrokken vanuit het idee dat dit een afgesloten hoofdstuk van de hiphopgeschiedenis was. De dood van Phife Dawg enkele maanden later leek dat enkel maar te bevestigen. Ware het niet dat Dawg en zijn maten (Q-Tip, Ali Shaheed Muhammad en ook de opnieuw aan boord gehesen Jarobi) op dat moment klaarblijkelijk volop bezig waren een nieuwe plaat op te nemen. Als laatste eerbetoon aan Phife Dawg kan dat dan ook tellen. Geen berusting over of cryptische verwijzingen naar het aanstormende einde zoals bij Cohen en Bowie hier, maar een plaat die de schwung van de eerste drie ATCQ-klassiekers weet te vatten en een waardiger slot aan dat verhaal verleent dan het wat flauwere The Love Movement uit 1998. Dat heet eindigen met een knal.
Vanaf opener “The Space Program” is immers duidelijk dat de introspectie van de laatste plaat hier ruimte heeft moeten maken voor die bevlieging, dat plezier scheppen in het rappen en die opjuttende sonische sfeer die altijd al de grootste sterktepunten van de band waren. Akkoord, er zijn hier zeker enkele serieuzere momenten te vinden: de verkiezingen en de gepolariseerde politieke en raciale sfeer van de Verenigde Staten in recente tijden komen aan bod in het melancholische “The Killing Season” en het diep beukende “We The People”. Op “Lost Somebody” proberen Q-Tip en Jarobi het verlies van hun rijmpartner Phife in woorden om te zetten, maar het gros van We Got It From Here… Thanks 4 Your Service steunt opnieuw op de gouden combinatie van beats en rhymes waarmee de groep zich destijds in de schijnwerpers plaatste.
Waar We Got It From Here vooral in uitblinkt, is een brug slaan tussen dat legendarische oeuvre en het heden. De plaat doet meermaals denken aan ouder spul van de band, maar weet tegelijkertijd ook een fikse hedendaagse touch mee te geven. Dat is zeker zo op het vlak van productie, waarbij de jazz-samples en vuile breakbeats worden opengetrokken naar een rijk sonisch palet zoals de beste recente hiphopplaten dat ook doen. Twee leveranciers van zulke platen, Kendrick Lamar en Anderson .Paak komen hier overigens een potje meerappen (Kanye West draaft ook ergens op, maar dat is minder memorabel), de eerste met een technisch hoogstaand maar wel kort vers waarmee hij Phife Dawg het vuur aan de schenen legt op “Conrad Tokyo” en de tweede die met zijn vocale presence uitschieter “Movin Backwards” domineert. Voor .Paak de zoveelste bevestiging dat 2016 zijn boerenjaar is.
De grootste showspeler is misschien wel Busta Rhymes, die de energie van zijn beste prestaties op die vroege Tribe-klassiekers opnieuw weet te vatten in verscheidene bijdrages, en dan vooral met die typerende halfgare flow op de instant headnodder “Mobius”. Ook Jarobi, die niet meer dan een klein rolletje had op de eerste Tribe-plaat en zich daarna op een kokscarrière gooide, weet zich hier verschillende keren te laten opmerken met uitstekende verzen. In zekere zin is deze plaat, door die weelde aan rappers die topprestaties leveren, op het vlak van vocals misschien wel het meest uitgebalanceerde album in de ATCQ-discografie. Q-Tip is hier niet het absolute centrum van de aandacht zoals voorheen vaak het geval was (al ontbreekt het allerminst aan momenten waarop hij zich van z’n beste kant laat zien), maar degene die het talent rond zich verzamelt en de energie kanaliseert in een redelijk coherent geheel.
Een klassieker van begin tot einde zoals de eerste drie ATCQ-platen dat waren is We Got It From Here dan weer niet. Daarvoor voelen de tekstuele keuzes soms wat te ad hoc, te weinig op elkaar afgestemd, en zijn sommige productiekeuzes wat vreemd (die ontsporende drums op Lost Somebody bijvoorbeeld) De verscheidene leden van de groep hebben weliswaar allemaal iets te vertellen, maar zitten niet noodzakelijk op dezelfde lijn. De titel draagt daar alleen maar toe bij: een suggestie van Phife Dawg die de andere leden niet echt begrepen, maar die ze als eerbetoon aan de overleden kameraad dan maar behouden hebben.
Veel meer dan detailkritiek is dat allemaal echter niet, want qua verrassingsvoltreffer van het jaar kan deze plaat tellen. We Got It From Here… Thanks 4 Your Service is niet enkel een waardig einde aan het ATCQ-verhaal en een mooi afscheid van Phife Dawg, het is tout court een goeie hiphopplaat die we ongetwijfeld nog jaren zullen blijven draaien.
