De Hemelse Bibendum is een indrukwekkende meesterproef van Nicolas de Crécy. Grafisch en verhalend is dit geen eenvoudige noch eenduidige kost. Scratch brengt het drieluik nu als integrale in vertaling.
Tussen 1994 en 2002 tekende en schreef Nicolas de Crécy de drie delen van De Hemelse Bibendum. Scratch Books koos ervoor om dit epos in één band uit te brengen. Het resultaat is dan ook een kloek boek dat perfect elke koffietafel opfleurt en elke bezoeker met verstomming kan slaan over zoveel grafische explosiviteit. Dankzij Scratch heeft de Crécy de laatste jaren een opmerkelijke doorbraak gekend bij het Nederlandstalige publiek. Voordien bleven vertalingen van zijn werk beperkt tot zijn debuut Foligatto en één deel van de reeks Salvatore. Met De Hemelse Bibendum heeft Scratch nu één van de Crécys sleutelwerken vertaald. Grafisch tonen de drie delen van het verhaal de evolutie die zijn werk doormaakte doorheen de jaren ’90. De donkere en krasserige lijnen uit de beginperiode (aangevuld met felle kleurvlakken) maakten plaats voor een lossere lijn en tekeningen die de spontaniteit van de schets beter konden vasthouden. Ook de kleuren bleven opvallend, maar het al te felle bleef ook meer achterwege.
Diego de zeehond (die wat lijkt op de Michelinmascotte ‘Bibendum’) is het hoofdpersonage van deze strip. Hij komt aan in de stad New York sur Loire en wordt daar door een reeks voorname professoren uitgeroepen tot grootste kanshebber voor de Nobelprijs voor de Liefde. Wat volgt is een denderende rit langs absurde personages, vreemde ontmoetingen en tragikomische voorvallen. De Crécy maakt van New York sur Loire bovendien een extra personage. Hij heeft met deze stad een uniek universum geschapen met een even eigenzinnige sfeer. Hij laat zijn tekendrift in De Hemelse Bibendum ook volop uitblinken in grote, indrukwekkende platen. Zo is De Hemelse Bibendum op grafisch vlak zeker de Crécys meesterproef.
Wat het verhaal betreft, is De Hemelse Bibendum ook vintage de Crécy. Net als in zijn meest recente werk De Worstelrepubliek bestaat het verhaal in De Hemelse Bibendum vooral uit een opeenvolging van vreemde voorvallen die via de dunne rode draad van Diego en zijn vermeende Nobelprijs verbonden blijven. Vlot lezende verhalen worden wel vaker vergeleken met een achtbaanrit, maar in De Hemelse Bibendum gaat die vergelijking alleszins goed op. De energie in deze strip is indrukwekkend, maar tegelijk blijft er na het lezen wel weinig over los van die energie. Dat is uiteraard de tragiek van absurde verhalen, dat de leeservaring niet zo blijvend is.
Hoewel de Crécy een voorliefde heeft voor het experimenteren met stijlen, blijft elk album onmiddellijk herkenbaar als één van zijn strips of geïllustreerde verhalen. Het is een illusie te denken dat De Hemelse Bibendum iedereen, of zelfs een breed publiek, kan aanspreken. Daarvoor is de aanpak van de auteur te eigenzinnig. Puur grafisch kan niemand ontkennen dat Nicolas de Crécy één van de meest getalenteerde tekenaars van zijn tijd is. Tegelijk is zijn werk ook qua verhaal bijzonder toegankelijk. De lezer moet vooral durven open staan voor een flinke dosis absurdisme. Indien dat gegarandeerd is, zal elke lezer bij het lezen van De Hemelse Bibendum het grafische equivalent van een drugtrip kunnen meemaken.
