Vorig jaar plofte de Nederlandse vertaling van Vista Transit op de mat, een sober en meeslepend reisverhaal van de hand van Nicolas de Crécy. Hoewel het boek gerust als oneshot overeind was gebleven, is een trilogie in de maak. Afgaand op de manier waarop deel twee tot dagdromen aanzet, is dat prima.
Het verrassingseffect mag dan enigszins verdwenen zijn, Visa Transit blijft tot de verbeelding spreken. Wie in het verleden wat terughoudendheid aan de dag legde tegenover de Crécys werk wegens mogelijk nogal over the top, kan eventuele bezwaren aan de kant schuiven. Al twee boeken lang houdt de Franse auteur zichzelf prima in de hand en graaft hij in zijn binnenste om een eerder ingetogen verhaal te kunnen brengen. Daarbij wordt slechts met mondjesmaat het realistische pad verlaten.
De ingrediënten van Visa Transit zijn ondertussen bekend: samen met zijn neef trekt Nicolas er midden jaren tachtig op uit. In een gammele auto zetten ze vanuit Frankrijk koers richting Turkije. Getekende reisverslagen, ze zijn een prima manier om weg te dromen, reislust aan te wakkeren en een vleug nostalgie naar minder makkelijke tijden los te weken. Want nog niet zo heel lang geleden, in 1986, wanneer het duo zijn trip onderneemt, moest je er nog niet aan denken zomaar naar pakweg Bulgarije af te zakken. De ene na de andere grens wachtte je op, waarbij een handvol landen onder Sovjet-knoest gebukt ging en een douanier zich al druk kon maken over een stapeltje boeken in de kofferruimte. Om nog maar te zwijgen van het bestaan van een onnozele uitvinding als een doorgangvisum, dat je de toelating gaf binnen een bepaalde tijdspanne een land te doorkruisen.
Reizen in de jaren tachtig gebeurde bovendien, net zoals alles in die dagen, helemaal offline. Er waren geen smartphones voorhanden om je de weg te wijzen of te helpen de tijd te doden. De eindeloze kilometers op de baan moest het vertier op schermloze manieren gezocht worden. Bijvoorbeeld door zich te verwonderen over de betoverende klank van -spreek het gerust enkele malen luidop uit- Galatasaray. Maar net zo goed was verdwalen nagenoeg dagelijkse kost en kon je totaal onwetend zijn over de plek waar je belandde. Zelfs al was dat Istanboel. Al geeft Nicolas ruiterlijk toe dat hij gerust wat meer kennis ter harte had kunnen nemen over de plaatsen waar hij naartoe trok.
De auteur introduceert in dit boek een zijspoor waarin hij verslag uitbrengt van een latere trip naar Wit-Rusland, waar dezelfde aloude totalitaire dreiging in de jaren negentig nog present was, net als vandaag de dag overigens. Ook de ramp in Chernobyl, die tijdens de oorspronkelijke trip op de achtergrond sluimert, is hier aanwezig als dreigende kracht, bijgestaan door het midzomernachtlicht.
Reizen is romantiek, zeker achteraf bekeken, wanneer het verstrijken van de tijd de leukere herinneringen een prioritaire behandeling geeft. Maar de Crécy is niet blind voor de minder fraaie kanten. Naast de grenswachten kan onderweg ook je beste vriend flink op je systeem gaan werken en dan zijn er nog de gewone twijfels en onzekerheden die op reis eens zo hard kunnen toeslaan. Het maakt van Visa Transit een aangenaam verslag van een trip die, helaas, vandaag niet meer gemaakt kan worden. Laat dat echter de pret niet drukken. Het boek, of beter: de twee boeken, kunnen ook in deze rare tijden inspirerend werken en doen dromen van avonturen voorbij de horizon.
